موحد منتقم در عصر ایران نوشت: اگر حضور مهران مدیری در پامپ را صرفاً با متر خنده دار بودن یا نبودن بسنجیم، اصل ماجرا را از دست داده ایم. این قسمت نه درباره طنز موفق یا ناموفق، نه حتی درباره اختلاف سلیقه نسل ها، بلکه درباره مواجهه یک قدرت تثبیت شده با فضایی است که دیگر فرمانش دست او نیست.

عبور یک چهره تثبیت شده از زمین امن برنامه های خودش به قلمرو شوخی های بی پروا و ریتم تند نسل جدید. اما آن چه روی آنتن رفت، بیش از آن که به برخورد نسل ها شبیه باشد، به تقابل دو تصور از طنز، قدرت و جایگاه ختم شد؛ تقابلی که بیش از همه به خود مدیری آسیب زد.

مدیری سال ها عادت کرده بود میزبان باشد؛ صاحب صحنه، کنترل گر ریتم و تعیین کننده مرز شوخی. پامپ اما زمینی بود که قواعدش را او ننوشته بود. همین جابه جایی موقعیت، لایه ای از تنش ساخت که از نخستین دقایق برنامه حس می شد.

امیرحسین قیاسی بر بداهه، شوخی مستقیم و شکستن پرستیژ تکیه دارد؛ مدیری اما با انقباض، پاسخ های منفی و گاه تحقیرآمیز، عملاً مانع شکل گیری پاسکاری طنز شد. نتیجه؟ مکالمه ای که به جای خلاقیت، مدام به بن بست می خورد.

رفتار سرد، پاسخ های کوتاه، منفی بافی عامدانه و قطع کردن جریان شوخی، نه نشانه ناآشنایی با طنز، بلکه واکنش کلاسیک قدرتی بود که احساس خطر می کند. مدیری نمی خواست یکی از بازیگران صحنه باشد؛ می خواست همان کسی بماند که بازی را تعریف می کند. وقتی این امکان فراهم نشد، بازی را بر هم زد.

این قسمت نه قربانی لودگی قیاسی بود، نه اسیر کانسپت برنامه؛ بلکه صحنه ای شد برای بروز تناقض های حل نشده ی مردی که هنوز نمی داند دقیقاً می خواهد چه کسی باشد.مسئله فقط رفتار نیست؛ مسئله تصویر است.

مدیری سال هاست می کوشد خود را هنرمندی عمیق، دارک و متفاوت نشان دهد؛ گویی هویتی آرمانی در ذهن ساخته و مدام آن را اجرا می کند. این اصرار نمایشی، فاصله ای ایجاد کرده میان ذائقه شخصی امروز او و هویت حرفه ای ای که مردم با آن دوستش داشتند.

حالا اما مدام در حال توضیح دادن خودش است؛ اینکه چه می بیند، چه دوست دارد، چقدر عمیق است، چقدر با بقیه فرق دارد. این اصرار بر متفاوت بودن، دقیقاً همان چیزی است که او را از مخاطب جدا می کند.

وقتی می گوید کمدی سخیف است اما ناگهان یاد کمدی های کلاسیک می افتد و به چاپلین پناه می برد؛ وقتی ژست عمق می گیرد و در عمل شوخی های سطحی و تحقیر آمیز میکند، شکاف پررنگ تر می شود.

مردم برره و قهوه تلخ را دوست داشتند چون بی ادعا بود؛ نه چون ادعای فرهیختگی داشت.مدیری سال هاست با این مسئله دست وپنجه نرم می کند که محبوب عامه بودن را چگونه با هنرمند جدی بودن جمع کند. نتیجه، اغلب چیزی شبیه یک بازی نمایشی است: ژست فرهیختگی، علاقه نمایی اغراق شده به امر تاریک و تراژیک، و فاصله گذاری مصنوعی با طنزی که خودش سال ها با آن به قدرت رسیده.

از سوی دیگر، قیاسی هم بی تقصیر نیست. پامپ آگاهانه به دورهم خوش گذراندن نزدیک است تا طنز فاخر. شوخی های لبه دار و گاه لوس، برای مهمانی مثل مدیری انتخاب پرریسکی بود. با این حال، ریسک قیاسی جواب نداد؛ چون نشان داد وقتی برند بزرگ وارد می شود، اگر انعطاف نداشته باشد، ریتم می ریزد.

او می توانست با مدیریت بهتر فضا، از هجو شلخته فاصله بگیرد و گفت وگویی هدفمندتر بسازد؛ اما فشار نام مدیری، دست وپایش را بست.مشکل اصلی مدیری در این برنامه، شوخی های قیاسی یا سطح طنز نبود؛ مشکل، ناتوانی او در رها کردن کنترل بود. او عمداً مکالمه را می بست، پاسخ های منفی می داد، شوخی را خفه می کرد و اجازه نمی داد ریتم شکل بگیرد.

نه از سر ناآگاهی، بلکه دقیقاً از موضع قدرت. مدیری نمی خواست در زمینی بازی کند که ممکن است در آن برنده مطلق نباشد. این همان نقطه ای است که طنز می میرد و غرور جایش را می گیرد.

در این میان، امیرحسین قیاسی هرچقدر هم خام، شلوغ یا لوس باشد، در جایگاه خودش ایستاده بود. پامپ قرار نیست گفت وگوی فاخر بسازد یا پرستیژ فرهنگی تولید کند؛ این برنامه اساساً با پرستیژ مسئله دارد. آوردن مدیری به این فضا، مثل آوردن یک ژنرال بازنشسته به میدان جنگ چریکی است؛ قواعد عوض شده، اما او هنوز با یونیفرم قدیمی آمده.

نقطه اوج جنجال، حمله تند مدیری به چهرهای حاشیه ساز برای او احتمالا امین فردین درباره زندگی خصوصی اش و کاربری به نام بهروز رییسی در شبکه اجتماعی ایکس،که بخشی از گفت وگوی قدیمی مهران مدیری و سروش صحت را بازنشر کرده و گفته برخی اظهارات مدیری درباره موسیقی نادرست و اطلاعات موسیقی مدیری وحشتناک پایین است.

تناقض جایی تلخ تر می شود که مدیری در قامت منتقد تحقیر ظاهر می شود؛ همان مدیری ای که سال ها در برنامه های خودش مهمانان را بابت نخواندن کتاب، ندانستن نام فیلسوفان یا نداشتن اطلاعات فرهنگی، خفیف و خوار کرده بود.

حالا وقتی همان منطق نقد، حتی به درستی، متوجه خودش می شود، واکنش نه پذیرش که حمله است. این دوگانگی، تصویر او را مخدوش می کند؛ نه به خاطر اصلِ نقد، بلکه به خاطر نسبتش با جایگاهی که در یک برنامه دارد.

شاید ریشه ی همه چیز همان فاصله ای باشد که در سال های اخیر میان ذائقه شخصی مدیری و هویت حرفه ای اش افتاده. او می خواهد چاپلین باشد، اما مردم هنوز شیرفرهاد پایین برره دوبرره ای اصل را دوست دارند.

او می خواهد هنرمند عمیق دیده شود، اما ابزارش همان کمدی عامه پسندی است که حالا از آن خجالت می کشد. نتیجه؟ رفتاری عصبی، تدافعی و پر از ژست؛ چیزی شبیه یک گادفادر فرهنگی که مدام نگران است کسی تاجش را لق کند.

پامپ این واقعیت را بی رحمانه نشان داد: مهران مدیری هرچقدر میزبان قابلی است، مهمان بدی است. چون مهمان بودن یعنی پذیرش قواعد دیگران، یعنی شوخی پذیری، یعنی خطر کردن بدون تضمین پیروزی. و مدیری سال هاست عادت کرده همیشه برنده باشد.

پامپ خنده ای که وعده داده می شد، هرگز اتفاق نیفتاد و دامپ حضور مهران مدیری، ریتم را به کف رساند. این جا، تنها دارایی که لیکویید شد، حوصله و وقت مخاطب بود.