پهپاد ابابیل به عنوان یکی از نخستین سامانه های هواپیمای بدون سرنشین بومی ایران، همچنان جایگاه قابل توجهی در ساختار اطلاعاتی، شناسایی و حتی رزمی نیروهای مسلح کشورمان دارد.

به گزارش مهر، این پهپاد که در دهه های گذشته توسعه یافته، و در نسخه های مختلف توسعه یافته، به ویژه در نسخه ابابیل -3 به بلوغ عملیاتی رسیده و در مأموریت های متنوعی مورد استفاده قرار گرفته است.

ابابیل -3 پهپادی با ابعاد متوسط و طراحی آیرودینامیکی ساده است که تمرکز اصلی آن بر سهولت تولید، نگهداری و استقرار سریع بوده است. استفاده از مواد کامپوزیتی سبک در بدنه، امکان پرتاب از سکوهای متحرک و بازیابی آسان، این پهپاد را به گزینه ای مناسب برای عملیات تاکتیکی در سطوح مختلف تبدیل کرده است.

این پهپاد با بهره گیری از موتور پیستونی و ملخ عقب، قادر است با سرعتی در حدود 150 تا 200 کیلومتر بر ساعت پرواز کند. برد عملیاتی آن بیش از 200 کیلومتر برآورد می شود و مداومت پروازی تا حدود 8 ساعت، امکان پوشش طولانی مدت مناطق هدف را فراهم می کند. چنین مشخصاتی، ابابیل -3 را به ابزاری کارآمد برای مأموریت های پایش مرزی، شناسایی میدانی و جمع آوری اطلاعات تبدیل کرده است.

ابابیل -3 به سامانه های الکترواپتیک و مادون قرمز مجهز است که قا بلیت تصویربرداری در روز و شب را فراهم می کند. انتقال هم زمان داده ها و تصاویر به ایستگاه کنترل زمینی، این پهپاد را در نقش یک پلتفرم مؤثر ISR (شناسایی، نظارت و تجسس) قرار داده و امکان تصمیم گیری سریع در سطوح فرماندهی را افزایش می دهد.

اگرچه مأموریت اصلی ابابیل شناسایی تعریف شده، اما در سال های اخیر نسخه هایی با قابلیت حمل تسلیحات سبک نیز معرفی شده اند. امکان حمل بمب های هدایت شونده کوچک، این پهپاد را به یک سامانه هجومی تاکتیکی با دقت قابل قبول تبدیل کرده است؛ هرچند ظرفیت حمل مهمات آن محدود بوده و برای مأموریت های ضربتی کوتاه برد طراحی شده است.

ابابیل -3 در سازمان های مختلف نظامی و امنیتی کشور به کار گرفته شده و به دلیل هزینه عملیاتی پایین، سادگی تعمیر و قابلیت تولید انبوه، یکی از پهپادهای پرتعداد در ناوگان بدون سرنشین ایران محسوب می شود. این پهپاد در مأموریت های آموزشی، شناسایی و پشتیبانی اطلاعاتی سابقه عملیاتی قابل توجهی دارد.

از منظر تحلیلی، مهم ترین مزیت ابابیل -3 را می توان در سادگی، پایداری و انعطاف عملیاتی آن دانست. در مقابل، سقف پروازی، برد محدودتر نسبت به پهپادهای سنگین و صدای بیشتر موتور پیستونی، از جمله محدودیت هایی است که این سامانه را عمدتاً به مأموریت های تاکتیکی و منطقه ای محدود می کند.

پهپاد ابابیل، به ویژه در نسخه ابابیل -3، نمونه ای از رویکرد مرحله ای ایران در توسعه فناوری پهپادی است؛ سامانه ای که اگرچه از نظر فناوری در رده پهپادهای پیشرفته سنگین قرار نمی گیرد، اما به واسطه کارآمدی، هزینه پایین و تطبیق پذیری بالا، همچنان نقش مهمی در ساختار دفاعی و امنیتی کشور ایفا می کند.