اظهارات اخیر پزشکیان با واکنش های بسیاری روبه رو شده است. روزنامه هم میهن با اشاره به این موضوع در سرمقاله خود آورده است: لوازم سیاست چیست؟ فرق سیاست با پزشکی چیست؟ شما هنگام عمل جراحیِ قلب، یک گروه همکار برای جراحی درست می کنید. اساس کار شما هم بر پروتکل های استاندارد درمانی است. بیمار هم بیهوش است. گروه پزشکی هم همگی تابع شما هستند. بدون مقدمات لازم هم آغاز به جراحی نمی کنید. پاسخگو هم فقط خودتان هستید. از قبل هم می دانید چه عملی می خواهید انجام دهید، و خودتان هم پاسخگوی همه مراحل و اقدامات گروه هستید.

سیاست قطعاً با پزشکی در تمام ویژگی های مذکور فرق می کند. همین که شما متکلم الوحده شده اید و به تنهایی در حال دفاع از دولت و عملکرد آن هستید یعنی، یک جای کار گیر دارد. اظهار سخنان تکراری و حتی کلی گویی که کمتر مخاطبی را قانع کند: نشانه ای از وجود یک گیر جدی در سیاست جنابعالی و دولت است. در سیاست همه به نوعی مشارکت می کنند و نه فقط تبعیت. پس باید در فرآیند سیاسی حضور و مشارکت داشته باشند. در عمل آنچه که مشهود است، غیبت اغلب همراهان دولتی و پیش از آن انتخاباتی با شماست.

ایرادی ندارد که بر اساس وفاق بخواهید دیگران را هم جلب کنید. خیلی هم خوب است. ولی باید به همان میزان در پی اقناع و تفاهم با کسانی باشید که حامی شما و وعده های شما بودند و هستند. قدرت سیاسی بدون نیروهای حمایت کننده وجود ندارد. شما که نیروی امنیتی و نظامی و حتی پول فراوان ندارید که بخواهید در سیاست بمانید. البته، وابسته به این صندلی هم نیستید؛ ولی باید به گونه ای عمل کنید که حامیان شما زیاد شوند و نه کم.

متأسفانه به نظر می رسد که خود را بی نیاز از ایده و اندیشه و نقدهای دیگران و حامیان خود می دانید و اگر هم هرازگاهی جلسه ای می گذارید برای رفع تکلیف است. از این منظر، جلسه اخیر با 60تن از فعالان سیاسی جریان های مختلف نیز، فقط نمایشی برای اعلان این است که بگویید حرف ها را شنیدم. بعید است که حتی یک گزاره جلسه در کار شما تاثیری گذاشته باشد. اگر نتیجه جلسه این باشد که نه شما از آنها سودی برده باشید و نه آنان از نظرات شما قانع شده باشند و بدتر اینکه هر دو طرف از یکدیگر دورتر هم شده باشند، در این صورت باید گفت سیاست ورزی رسمی کنونی در سطح دولت به جایی نخواهد رسید.

مسئله این است که شما خیلی زودتر از آنچه که انتظار می رفت، تنها شده اید. شاید فقط یک نفر باشد که کنارتان هست، دیگران ساز خود را می زنند. این تنهایی علامت خوبی نیست که خیلی هم بد است. سیاستمدار باید ده ها نفر مدافع داشته باشد. نه مدافعی که به دلیل منافع خود را پیشمرگ نشان دهد؛ بلکه مدافعی که خود را شریک سیاست های او بداند و به دلیل این مشارکت از سیاست های شما دفاع کند.

برای شما کسی نمانده؛ لذا به سخنان تکراری و نصیحت گونه روی آورده اید. سخنان شما درباره انرژی (از جمله در سفر اخیر به خراسان جنوبی) نیز پذیرفتنی نیست. سال گذشته قول داده شد که در تابستان هم قطعی برق نخواهیم داشت؛ حالا می فرمایید اگر لازم باشد در زمستان هم قطع می کنیم. می فرمایید که: این وضعیت که امروز به وجود آمده بابت این است که ما بیدار شویم و بفهمیم نباید مثل گذشته کار می کردیم.

لطفاً توضیح دهید که گذشتگان چگونه کار کردند که به این روز افتادیم و کار شما و دولت به گونه ای است که برخلاف آنان وضع را بهبود می بخشد؟ اگر یک پاراگراف توضیح دهید که علمی و دقیق باشد، پذیرفتنی است.

متأسفانه شما در بهتربن حالت همان راه گذشتگان را ادامه می دهید. گفته اید که: اگر هر خانواده یک قدم برای صرفه جویی بردارد، نیازی به قطع برق نیست. قطعاً صرفه جویی و توصیه به آن عمل پسندیده ای است. ولی مگر وظیفه دولت تمرکز بر توصیه به صرفه جویی است؟ این کار را که همه می توانند انجام دهند. سال گذشته درباره برق، سوخت مازوت و... چه وعده هایی داده شد و چقدرش انجام شد؟

همه دولت ها قدری کارهای تولیدی می کنند. اگر قرار باشد آنها را به عنوان این خدمات دولت های خدمتگزار شمرد که همه دولت های تاریخ خادمان ملت محسوب می شوند. شما مطلقاً یا به مسائل اصلی نمی پردازید یا حاضر نیستید درباره آنها گفت وگو کنید.

لطفاً دستور دهید نظرسنجی های دولتی از مردم درباره وضعیت کشور و دولت منتشر شود. ما همچنان به صداقت شما اعتقاد داریم. ولی صداقت به تنهایی مشکلی را حل نمی کند. مسئله هم این جناح و آن جناح نیست. مسئله امروز همه ما، ایران و مردم و بقای آن است.