حضور مهران مدیری در برنامه پامپ با اجرای امیرحسین قیاسی، از آن اتفاق هایی بود که کمتر کسی انتظارش را داشت. مدیری سال هاست یکی از تأثیرگذارترین و محبوب ترین چهره های سرگرمی ایران است، اما معمولاً در فضاهایی ظاهر شده که خودش طراح و صاحب آن بوده. پامپ اما زمینی متفاوت است؛ برنامه ای متکی بر شوخی های بی پرده، بداهه پردازی سریع و فاصله گرفتن از الگوهای رسمی صداوسیما.

مدیری در دورهمی فضایی مشابه داشت، اما آن فضا کنترل شده تر، اخته شده تر و منطبق با چارچوب های تلویزیونی بود. این جا اما او مهمان بود؛ مهمانی که پیش از این، کسی با این میزان نفوذ، محبوبیت و سابقه، پا به برنامه قیاسی نگذاشته بود. همین جابه جایی موقعیت، خود به تنهایی اتفاق ساز شد.

یکی از جنجالی ترین بخش های برنامه، جایی بود که صحبت به امین فردین رسید؛ پاپاراتزی ای که در سال های اخیر با اظهار نظر درباره روابط و حاشیه های سلبریتی ها شناخته شده است. مدیری این بار کاملاً بی پرده ظاهر شد و به شدت از خجالت او درآمد. او فردین را فردی به دردنخور توصیف کرد و حتی گفت چنین آدمی به درد اطرافیان خودش هم نمی خورد. این موضع گیری تند، فراتر از یک شوخی یا کنایه معمول بود و بیشتر به مرزبندی اخلاقی شباهت داشت؛ مرزبندی با جریانی که از نظر مدیری، بر فضولی، تخریب و سوءاستفاده از زندگی خصوصی دیگران بنا شده است. این بخش، وجه جدی و بی مماشات مدیری را برجسته کرد.

در بخش بداهه پردازی، برنامه به یکی از جذاب ترین لحظاتش رسید. قیاسی طبق روال همیشگی تلاش کرد با شوخی، جریان گفت وگو را به دست بگیرد، اما این بار مدیری پیش دستی کرد و در یک بداهه دقیق و حساب شده، رو به قیاسی گفت: تو استعداد نداری ؛ جمله ای که کاملاً در قالب شوخی گفته شد، اما بلافاصله با ادامه بداهه مدیری، به نفع فضا برگشت. همین واکنش نشان داد مدیری چگونه می تواند یک جمله ساده را به ابزار بازی تبدیل کند. اگر قیاسی در قسمت های قبلی مهمانانش را آچمز می کرد، این بار با کسی روبه رو بود که بداهه پردازی را در سطحی بالاتر بلد است. حاصل این تقابل، لحظاتی زنده و مفرح بود که ریتم برنامه را بالا نگه داشت.

در ادامه، گفت وگو به پروژه های مهم مدیری کشیده شد. او از قهوه تلخ گفت؛ از سانسور بی مهابا و توقف ناگهانی سریالی که می توانست سرنوشت دیگری داشته باشد. سپس صحبت به شب های برره رسید؛ سریالی که هم مدیری و هم قیاسی بر ماندگاری اش تأکید کردند. از شوخی معروف وپریم گرفته تا سکانس ها و اصطلاحاتی که هنوز در حافظه جمعی زنده اند و عملاً به پرایم تایم خاطره تبدیل شده اند. خود مدیری هم اذعان کرد که شب های برره دیگر تکرار نشد. نقطه پایان اما لحنی کاملاً متفاوت داشت؛ جایی که مدیری حکیمانه از رفیق خوب گفت: رفیقی که بی آزار باشد و آدم کنار او احساس امنیت کند. جمله ای ساده، اما حاصل تجربه سال ها کار، شهرت و زیستن در فضای پرتنش.

منبع: برترین ها