غلامعلی خان معروف به ملیجک و ملقب به عزیزالسلطان، پسر میرزا محمدخان گروسی، برادر امینه اقدس همسر صیغه ای ناصرالدین شاه بود. ملیجک به زبان گروسی یعنی گنجشک ؛ اما چرا عزیز السلطان را به این نام می خوانند؟ ماجرا این است که وقتی تازه زبان باز کرده بوده، در حضور شاه با دیدن گنجشکی، به آن اشاره می کند و با زبان کردی و بیان شیرین کودکی و لهجه گروسی می گوید: ملویجک، ملویجک و این شیرین زبانی بسیار به دل ناصرالدین شاه می نشیند و از آن به بعد، وی را به همین نام می خواند.

به گزارش خبرآنلاین، ملیجک صورت بسیار زشت داشت. بسیار سبزه، ابروی سیاه از هم گشوده، دهانی گشاد و کله از تناسب بزرگ تر داشت. [...] او به حدی مورد محبت و الطاف شاهانه قرار گرفت که می گویند ناصرالدین شاه دستور داده بود به محض بیدار شدن از خواب، ملیجک را نزد او بیاورند تا با دیدن رخسار ملیجک روز را آغاز نماید؟

ناصرالدین شاه این عزیزکرده خود را در سفر دوم خود به اروپا برد و خانه بسیار عالی مانند قریه باغ خاص که از املاک واگذاری حاج میرزا آقاسی به شاه و از املاک بسیار مرغوب اطراف تهران بود به او داد و اخترالدوله دخترش را هم به نکاح او درآورد. ملیجک شانزده سال و اخترالدوله ده سال داشت. عروسی این دو در عمارت کنونی بهارستان برگزار می شود.

ملیجک همچون ناصرالدین شان برای خود فراش باشی، موزیکانچی، یساول و قراول و به طور کلی هر آن چه شاه داشت را داشت. عمارت ملیجک در عمارت بهارستان به وی تعلق داشت و بعد از ازدواج نیز در آن بود. بعد از مرگ ناصرالدین شاه، اخترالدوله از ملیجک طلاق گرفت و ملیجک نیز دختر کامران میرزا یعنی نوه ناصرالدین شاه را به همسری برگزید.

وی سال های پایانی عمر در یکی از کوچه های فرعی خیابان لختی (سعدی) تهران و درنهایت گمنامی زندگی می کرد. ملیجک در سن 63 سالگی و در یکی از شب های سرد زمستان 1319 ه. ش موقعی که شب هنگام به خانه باز می گشت در بین راه ناگهان پایش درون تلی از کاهگل که وسط کوچه ساخته و رها کرده بودند فرو رفت و به علت ضعف و سکته قلبی در همان جا درگذشت، جنازه وی در مقبره خانوادگی مستوفی در ده ونک به خاک سپرده شد.