عباس یمینی شریف، شاعر مطرح کودکان و نوجوانان، خود را اینگونه معرفی کرده بود: من نغمه سرای کودکانم/ شادست ز مهرشان روانم/ عباس یمینی شریفم/ گیرید ز کودکان نشانم . کودکان دیروز شعر من یار مهربانم/ دانا و خوش زبانم/ گویم سخن فراوان / با آن که بی زبانم/ پندت دهم فراوان/ من یار پنددانم/ من دوستی هنرمند/ با سود و بی زیانم/ از من مباش غافل / من یار مهربانم او را در حافظه جمعی خود دارند اگر چه ممکن است او را با نامش به یاد نیاورند، یا شعر ما گل های خندانیم فرزندان ایرانیم/ ما سرزمین خود را مانند جان می دانیم/ ما باید دانا باشیم هوشیار و بینا باشیم/ از بهر حفظ ایران باید توانا باشیم/ آباد باش ای ایران آزاد باش ای ایران/ از ما فرزندان خود دل شاد باش ای ایران او در ذهن ها ماندگار شده است.

به گزارش ایسنا، عباس یمینی شریف در 28 آذر 1368 در 70 سالگی از دنیا رفت. این شاعر اول خرداد سال 1298 شمسی در محله پامنار تهران به دنیا آمد و دانش آموخته مدرسه دارالفنون بود و در سال 1317 در دانشسرای مقدماتی به تحصیل پرداخت. در سال 1321 اولین شعرش برای کودکان در مجله نونهالان منتشر شد. در سال 1323 با ابراهیم بنی احمد مجله بازی کودکان را منتشر کرد. در سال 1324 شعرهای او در کتاب های درسی دوره ابتدایی ایران وارد شد.

در سال 1332 یمینی شریف با بورس دولتی به آمریکا اعزام شد و یک سال در دانشگاه کلمبیا به تحصیل دوره تخصصی در آموزش کودکان پرداخت و درجه فوق لیسانس دریافت کرد. در سال 1334 دبستان روش نو را با همسرش توران مقومی پایه گذاشت که بعدها با گسترش فعالیت به مجموعه آموزشی از کودکستان تا پایان دوره راهنمایی تبدیل شد. در دی ماه سال 1335 به پیشنهاد جعفر بدیعی اولین شماره مجله کیهان بچه ها از طرف مؤسسه کیهان انتشار یافت و آن ها تا سال 1358 با مؤسسه کیهان همکاری داشتند. عباس یمینی شریف از بنیان گذاران شورای کتاب کودک نیز بود. بیش از 30 اثر شعر و داستان او در دوران حیاتش به انتشار رسید و برنده جوایز متعدد در ادبیات کودکان شد.

مصطفی رحماندوست، شاعر ادبیات کودک و نوجوان، جایگاه عباس یمینی شریف را در ادبیات کودک و نوجوان آغازگری می داند؛ یمینی راه را باز کرد تا بعدی ها بیایند و کار درست و حسابی تری انجام دهند. در واقع او در زمانه ای شعر کودک سرود که ادبیات مستقلی برای کودکان نداشتیم و از این منظر رفتار یمینی شریف نواندیشانه بود اما نگاهش به شعر سنتی بوده و آن را ابزاری برای تعلیم و تربیت می دانست.

صمد بهرنگی در نقد او نوشته بود: می توان گفت که اثر عباس یمینی شریف خیلی از مرحله پرت است. این جزوه ناظم هیچ پیامی برای بچه ها ندارد، جز مقداری سرگرمی از راه لفاظی و پرحرفی و مشتی احکام کلی اخلاقی و احیانا متحجر. که یمینی شریف در پاسخ به او گفته بود: اکنون باید به نفع کشور و فرزندان کشور و سود توسعه و ترقی این رشته از ادبیات، فعالیت های شایسته ای انجام گیرد. ادبیات کودکان را در خط خود بیندازند و سادگی و صراحت و سلامت روانی را در این آثار حفظ کنند و ادبیات کودکان را مانند خود کودکان پاک و ساده و بی آلایش نگاه دارند. ادبیات کودکان را گودال تخلیه عقده های وجود نکنند و آن چه را که از ناراحتی و غم و یأس و بدبختی و نفرت دارند، در قالب کلمات مبهم و جملات پیچیده که بیش تر به لغز و معما شبیه است تا به داستانی یا شعری برای کودکان، نریزند و دیگران را هم به پیروی از خود دعوت نکنند. اگر دردی دل آزار و غمی جانکاه دارند، از وضع روزگار و اوضاع خود ناراضی اند، در کارهای خود شکست خورده و خیال و گله و اعتراض و شکوه و شکایت دارند، آن ها را در قالب نوشته هایی برای بزرگسالان بریزند و دست از سر ادبیات کودکان بردارند.

و یا محمود کیانوش گفته بود: یمینی شریف باور نکرد که شاعر نیست و آنچه می سازد، نه شعر است، نه حتی وسیله ای برای سرگرمی کودکان؛ چنان که انتظارشان را از شعر گمراه نکند. و باز باور نکرد که قبول او نشانه خالی بودن میدان بود، نه پهلوانی او.

اسدالله شعبانی، شاعر نیز یمینی شریف را شاعری با کوشش های فراوان و پشتکار زیاد که با علاقه و دلبستگی اش به دنیای کودکان، توانسته به دنیای رنگین کودکان راه پیدا کند می خواند و در آسیب شناسی شعر او می گوید: یمینی شریف را شاعری در دوراهه سنت و تجدد می یابم که همچون اسلاف خود، شعر کودک را ابزاری برای آموزش کودکان می پندارد و از این رهگذر، آموزه های رایج اخلاقی را با زبانی مستقیم و شعارگونه و گاه کلیشه وار، به کودکان تحمیل می کند. با این همه هرگاه یمینی شریف با تکیه بر بازی های کلامی و طنز کودکانه اش، توانسته است خود را از چنبره محتوایی آموزشی شعر بیرون بکشد، به همان نسبت شعر او درخشیده است.