فرارو- این ایده ترند شده که می پرسد در پایان زندگی واقعاً چه کسانی و تا چه اندازه تحت تأثیر ما قرار می گیرند، بسیاری را واداشته تا نگاهشان به موفقیت، تأیید اجتماعی و شیوه زندگی را از نو بازنگری کنند.

به نقل از تودی، آیا تا به حال این احساس را داشته اید که زندگی تان را صرف برآورده کردن انتظارات دیگران می کنید؟ اگر پاسخ تان مثبت است، شاید بد نباشد نگاهی جدی تر به چیزی بیندازید که این روزها با عنوان نظریه مراسم خاکسپاری در شبکه های اجتماعی دست به دست می شود.

نظریه مراسم خاکسپاری در هفته ها و ماه های اخیر به یکی از موضوعات پربحث در تیک تاک و دیگر پلتفرم های اجتماعی تبدیل شده است. این نظریه که نه به پژوهش علمی مشخصی استناد می کند و نه نویسنده واحدی دارد، با طرح یک پرسش ساده اما تکان دهنده، ذهن بسیاری از کاربران را درگیر کرده است: واقعاً در پایان زندگی، چه چیزی از ما باقی می ماند و چند نفر واقعاً تحت تأثیر رفتن ما قرار می گیرند؟

در نسخه ترند شده این نظریه آمده است: در یک مراسم خاکسپاری معمولی، فقط ده نفر گریه می کنند. فقط ده نفر. تمام عمرت را صرف تلاش، فشار آوردن به خود، شکستن دل خود برای دیگران و سرپا نگه داشتن همه چیز می کنی… و در نهایت، فقط ده نفر آن قدر تحت تأثیر قرار می گیرند که اشک بریزند.

این روایت حتی پا را فراتر می گذارد و ادعا می کند که نیمی از کسانی که قرار بوده در مراسم شرکت کنند، ممکن است به دلیل بدی هوا اصلاً نیایند. همین جملات ساده، اما گزنده، موجی از واکنش ها و تأمل ها را در فضای مجازی به راه انداخته است. هانا ییگر، یکی از کاربران تیک تاک، در ویدئویی که میلیون ها بار دیده شده، نوشته است: اولین بار که این را خواندم، کاملاً ویران شدم. اما در عین حال، حس رهایی به من داد.

او در ادامه می پرسد: اگر در پایان راه فقط تعداد کمی این قدر عمیق اهمیت می دهند، چرا در طول زندگی این همه نگران نظر همه هستیم؟ چرا زندگی مان را طوری می سازیم که دیگران راحت باشند، در حالی که شاید حتی برای آمدن به مراسم خاکسپاری مان هم زحمت یک چتر را به خود ندهند؟

این کاربر سپس پیامی انگیزشی اضافه می کند: این یادآوری توست: تو حق داری بیشتر بخواهی. حق داری کاری را انجام بدهی که خوشحالت می کند. حق داری زندگی ای بسازی که هم از نظر مالی به تو بازگردد و هم از نظر روحی رضایت بخش باشد.

در بخش نظرات، کاربران دیدگاه های متفاوتی را مطرح کرده اند. یکی نوشته بود این نظریه برایش کاملاً قابل لمس است، چون بعد از مرگ پدرش دنیا به راه خودش ادامه داد ، در حالی که دنیای او کاملاً از هم پاشید. فرد دیگری معتقد بود این نظریه نباید باعث کناره گیری از دیگران شود، بلکه باید الهام بخش تلاش بیشتر برای اثرگذاری معنادار بر زندگی افراد بیشتری باشد. کاربر دیگری هم تأکید کرده بود که مسئله این نیست چه کسی در مراسم تو گریه می کند، بلکه مهم این است که در زمان زنده بودن، چه کسانی در زندگی تو تأثیر واقعی گذاشته اند و تو برای چه کسانی حضور داشته ای.

با وجود فراگیرشدن این نظریه، یک پرسش اساسی مطرح می شود: آیا نظریه مراسم خاکسپاری واقعاً با آنچه در دنیای واقعی رخ می دهد، همخوانی دارد؟ برای یافتن پاسخ، پای صحبت یک متخصص این حوزه نشسته ایم.

جسی ام. گومز، مدیر اجرایی انجمن مدیران مراسم خاکسپاری ایالت کنتیکت، که بر صدها مراسم نظارت داشته، نسبت به برداشت تحت اللفظی از اعداد و ارقام مطرح شده در این نظریه هشدار می دهد. او می گوید از آنجا که سوگ در افراد به شکل های بسیار متفاوتی بروز می کند، تعداد افرادی که در یک مراسم گریه می کنند، معیار درستی برای سنجش میزان تأثیر یک فرد در زندگی دیگران نیست.

گومز توضیح می دهد: نبودِ گریه آشکار به هیچ وجه به معنای نبود عشق یا ارتباط نیست. این موضوع بیشتر بازتاب دهنده شیوه های متنوعی است که مردم برای کنار آمدن با فقدان و ادای احترام به متوفی انتخاب می کنند. به گفته او، برخی افراد احساسات خود را آشکارا بروز می دهند و گریه می کنند، در حالی که برخی دیگر ترجیح می دهند اندوه شان را در سکوت، تأمل درونی یا رفتارهای آرام نشان دهند.

گومز تأیید می کند که شرایط آب وهوایی واقعاً می تواند بر تعداد حاضران در مراسم تأثیر بگذارد، اما این را هم نشانه ای از میزان اهمیت متوفی در نظر دیگران نمی داند. او می گوید: من این موضوع را نه نشانه بی تفاوتی، بلکه نتیجه ملاحظات عملی مانند ایمنی، دسترسی و دشواری های سفر در شرایط نامناسب می دانم.

از نگاه این مدیر باسابقه، معنادارترین مراسم ها نه به تعداد اشک ها بستگی دارند و نه به شمار شرکت کنندگان، بلکه به میراثی مربوط می شوند که فرد در دل دیگران بر جای گذاشته است. او می گوید: بعد از برگزاری صدها مراسم، به این نتیجه رسیده ام که خاکسپاری ها جوهره واقعی نحوه زندگی افراد را آشکار می کنند؛ نه از طریق نمایش های بزرگ، بلکه از خلال داستان هایی که گفته می شود، مهربانی های کوچک اما به یادماندنی و زندگی هایی که با حضور صادقانه لمس شده اند.

گومز اضافه می کند که معنادارترین مراسم هایی که مدیریت کرده، مربوط به افرادی بوده که با فروتنی زندگی کرده اند، با احترام با دیگران رفتار کرده اند و به جای روابط سطحی، روی ارتباطات اصیل سرمایه گذاری کرده اند. به گفته او، این تجربه ها بار دیگر این باور را در او تقویت کرده که میراث واقعی از طریق جلب توجه یا تأیید دیگران ساخته نمی شود، بلکه حاصل تعامل مداوم، محترمانه و انسانی با جامعه و عزیزان است.

حتی اگر اعداد مطرح شده در نظریه مراسم خاکسپاری دقیق نباشد، گومز معتقد است دلیل طنین اندازشدن آن کاملاً قابل درک است. او می گوید مرگ به شکلی عمیق زندگی انسان را در کانون توجه قرار می دهد و باعث می شود اولویت ها بازتعریف شوند. به گفته او، وقتی با مرگ روبه رو می شویم، دغدغه های سطحی روزمره رنگ می بازند و آنچه باقی می ماند، حقیقت های اساسی درباره عشق، روابط، میراث و نحوه رفتار ما با دیگران است؛ این فصل پایانی داستان است.

در همین راستا، دکتر آن کستلی بردزی، بنیان گذار مرکز روان شناسی Be Well، معتقد است این نظریه به این دلیل فراگیر شده که به مردم اجازه می دهد نگاهی بی رحمانه اما صادقانه به زندگی خود بیندازند و بازبینی کنند که وقت و انرژی شان را صرف چه کسانی می کنند.

او می گوید بسیاری از ما به جای تأیید درونی، در پی تأیید بیرونی هستیم و این موضوع ریشه در عوامل مختلفی دارد. به گفته بردزی، از دوران کودکی ممکن است یاد بگیریم خشم خود را سرکوب کنیم یا نیازهایمان را بیان نکنیم تا از طردشدن یا رهاشدگی جلوگیری کنیم. این الگوها اگر به بزرگسالی منتقل شوند، می توانند به استرس مزمن، فرسودگی روانی و حتی بیماری های جسمی منجر شوند؛ صرفاً به این دلیل که مرزهای شخصی خود را مشخص نکرده ایم و به نیازهای خود توجه نکرده ایم.

او تأکید می کند که شکستن این چرخه با تمرکز بر اهداف شخصی، تعیین مرزهای سالم و تمرین شفقت به خود امکان پذیر است. به باور این روان شناس، وقتی خودِ اصیل مان باشیم، هم می توانیم نیازهای خود را برآورده کنیم و هم ارتباطاتی معنادار و سالم با دیگران برقرار کنیم.

در نهایت، شاید پیام اصلی نظریه مراسم خاکسپاری، فارغ از اغراق هایش، همین باشد: زندگی کوتاه تر از آن است که صرف جلب رضایت همه شود و آنچه در پایان اهمیت دارد، کیفیت ارتباط ها و میزان صداقتی است که با خود و دیگران داشته ایم.