در پاییز 1351، داریوش اقبالی دیگر فقط یک خواننده جوانِ موفق نبود؛ به مسئله ای فرهنگی بدل شده بود. صدایش از رادیو و تلویزیون رسمی حذف شده بود، اما صفحاتش هنوز می فروخت. از کاباره فاصله گرفته بود، اما در مرکز شایعه ایستاده بود؛ شایعه اعتیاد، شایعه گوشه گیری، شایعه عشق های پی درپی.

به گزارش خبرآنلاین، گفت وگویی که مجله زن روز در 25 آذر 1351 با او منتشر کرد، بیش از آن که بازتاب یک مصاحبه تبلیغاتی باشد، گزارشی صریح از ذهن و زیست یک خواننده 23ساله است که با شهرت، بدگمان و با جهان، قهر کرده بود.

در این گفت وگو، داریوش از همان ابتدا بر نسبت غم و صدا انگشت می گذارد: مگر چیزی جز غم هم وجود دارد؟ صدای من صدای غمگینی است . او نه تنها این غم را انکار نمی کند، بلکه آن را بخشی از هویت خویش می داند و تصریح می کند که انگیزه ای برای بهره برداری اقتصادی از آواز ندارد: من برای دل خودم می خوانم و از خواندن، امید به دست آوردن پول و شهرت ندارم.

پرسش های پیاپی درباره کاباره، شهرت و مناسبات حرفه ای، لحن دفاعی او را آشکارتر می کند. داریوش از کاباره فاصله گرفته، نه به نشانه ژست روشنفکری، بلکه از سر بی میلی به نان این کار را خوردن . تأکید می کند که زندگی اش از راه اجاره املاک می گذرد و از شهرت پرهزینه پرهیز دارد. در برابر شایعاتِ رایج، به ویژه درباره اعتیاد، موضعی قاطع می گیرد: من مشروب می خورم، خیلی هم زیاد، چون دوست دارم. اما معتاد نیستم. نه به تریاک و نه به هرویین.

بخش مهمی از گفت وگو به عشق و ازدواج می گذرد؛ جایی که داریوش تصویر یک هنرمند رمانتیکِ بدبین را کامل می کند. او ازدواج را قاتل عشق می نامد و با صراحت می گوید: اگر میان سی میلیون جمعیت، ده هزار نفر مرا دوست داشته باشند من آدم خوشبختی می شوم. این تعریف حداقلی از محبوبیت، نشان می دهد که مسئله اصلی او نه مقبولیت عام، که صداقت رابطه با مخاطب است.

در لایه ای عمیق تر، گفت وگو سندی از درون گرایی و بدبینی وجودی داریوش است. از کودکی ای سراسر غم ، از تنهایی، از ترس فقدان، و از جهانی که چیزی نیست که بشود به آن دل بست . او می خواهد همیشه عاشق بماند، نه این که لزوما به معشوق برسد؛ می خواهد بخواند، نه این که لزوما شنیده شود. همین دوگانه، گفت وگوی زن روز را به یکی از ماندگارترین اسناد تصویری از داریوشِ جوان بدل کرده است: خواننده ای که پیش از اسطوره شدن، با خود، با عشق و با جهان، در کشمکش بود.