روبرتو فرناندز نخستین بار در سال 1972 یعنی همان سالی که FIU فعالیت خود را آغاز کرد، در این دانشگاه ثبت نام کرد.

به گزارش ایسنا، او با یادآوری برچسبی که آن زمان رایج بود و روی آن نوشته شده بود: FIU در سال 72 ، گفت: FIU تازه راه افتاده بود و اگر می خواستی در آن سطح درس بخوانی، بهترین گزینه ممکن بود.

او به مدت سه سال توانست همزمان از پس کلاس ها و کار برآید، اما رونق کسب وکار و فشار کاری باعث شد دانشگاه را ترک کند. او در بیشتر مواقع حسرت این را می خورد که فرصت گرفتن مدرک دانشگاهی را از دست داده است. زندگی ادامه یافت؛ فرزندان، نوه ها و مشتریان بیشتر.

همسرش، مارسیا، مدرک کارشناسی و کارشناسی ارشد خود را از FIU گرفت.

او شاهد بود که پسرش، رابرت، دو مدرک کارشناسی ارشد — هر دو در رشته کسب وکار — از دانشگاهی که نزدیک بود پدرش از آن فارغ التحصیل شود، دریافت کرد. امروز همان پسر، استاد یار آموزشی در دانشکده کسب وکار است. گفت وگویی اتفاقی با پسرش باعث شد فرناندز دوباره به فکر فارغ التحصیلی بیفتد.

او می گوید: وقتی پسرم شروع به تدریس در آنجا کرد، همه چیز دوباره زنده شد — خاطره ها و انگیزه بازگشت. شروع کردم به فکر کردن و از او خواستم بررسی کند که آیا می توانم فارغ التحصیل شوم یا نه .

رابرت با همکارانش درباره رشته مطالعات میان رشته ای در دانشکده هنر، علوم و آموزش پرس وجو کرد. این برنامه که برای دانشجویانی با مسیرهای شغلی و پیشینه های خاص طراحی شده، گزینه ای ایده آل بود تا فرناندز بتواند بالاخره مدرک خود را دریافت کند.

فرناندز گفت: همیشه خجالت می کشیدم به این موضوع فکر کنم که فقط به خاطر نگذراندن همان یک درس نتوانستم فارغ التحصیل شوم . او هرگز رویای فارغ التحصیلی را کنار نگذاشته بود، اما فکر نمی کرد این امکان وجود داشته باشد.

فرناندز در این باره می گوید: وقتی فهمیدم می توانم، احساس خوشحالی عجیبی داشتم. در این سن، این یکی از کارهایی است که دوست داشتم در زندگی ام انجام دهم. 85 ساله ام و اینکه بتوانم روی صحنه فارغ التحصیلی قدم بگذارم، باورکردنی نیست؛ نمی توانید تصور کنید چه حس خوبی دارد.

فرناندز نخستین بار در سال 1969 به میامی آمد. او ابتدا از کوبا به اسپانیا مهاجرت کرد، سپس به نیویورک رفت و در نهایت در محل زندگی دائمی اش ساکن شد. هنگام تحصیل در FIU، روزها کار می کرد و شب ها به کلاس می رفت؛ روندی رایج میان دانشجویان آن زمان.

فرناندز بر اهمیت فعال نگه داشتن ذهن — چه از طریق کار و چه فعالیت های دیگر — تأکید می کند و می گوید هر کسی که واحدی ناتمام دارد، باید برگردد و مدرکش را کامل کند.