روزنامه خراسان در مطلبی به انتقاد از نامگذاری دیدار ایران و مصر به دگرباشان جنسی پرداخته است.

این روزنامه آورده است: نام گذاری دیدار ایران و مصر در جام جهانی 2026 به افتخار جشنواره ای که مربوط به دگرباشان جنسی است شاید در نگاه اول یک ابتکار محلی در شهر سیاتل به نظر برسد، اما در لایه عمیق تر، نماد آشکار نوعی تبختر فرهنگی و تلاش برای حقنه کردن مفاهیمی است که از ذات ورزش و روح مسابقاتی چون جام جهانی دور است.

شیطنتی که از دل میزبانی آمریکا بیرون می آید و با همراهی فیفا، قرار است زمین فوتبال را به صحنه تقابل های هویتی تبدیل کند. مسئله، صرفاً برنامه های پیش از بازی یا حضور نمادهای کذایی نیست؛ مسئله این است که یک رویداد جهانی، بدون کمترین ملاحظه نسبت به حساسیت های فرهنگی و دینی دو کشور مسلمان، به ابزار نمایش یک گفتمان خاص بدل می شود. فیفا هم طبق معمول، پشت واژه های خنثی پنهان شده و با این تصمیم به سبک خودش موافقت کرده است.

این همان فیفایی است که سال هاست با ادعای بی طرفی سیاسی هر اعتراض نمادین بازیکنان و هواداران را کنترل می کند، اما در برابر ابتکار میزبان آمریکایی نه تنها مقاومتی نشان نمی دهد، که عملاً آن را به رسمیت می شناسد. از اهدای جایزه ای به نام صلح در روز قرعه کشی، که عملاً برای ترامپ مهندسی شد، تا پذیرش بی چالش نام گذاری مسابقه ایران و مصر به افتخار افرادی با گرایش جنسی خاص.

همه این ها نشانه تبدیل فیفا از یک نهاد ظاهراً مستقل به ابزاری مرعوب قدرت سیاسی و رسانه ای آمریکاست. با این حال، نقد فیفا و میزبان، نیمه آسان ماجراست. نیمه سخت ماجرا به خود ما برمی گردد: به دیپلماسی فوتبالی منفعل کشورمان.

واکنش ایران و مصر به این تصمیم، هرچند ضروری بود، اما به طرز آشنا و تکراری پسینی است؛ وقتی همه چیز تصمیم گیری شده، بنرها طراحی شده و کمپین رسانه ای به راه افتاده است، تازه فدراسیون ها یادشان می افتد که ناراضی اند. در حالی که چنین کشورهایی باید خیلی پیش تر از این ها، در طراحی سازوکارهای میزبانی، کمیته های مشورتی و ادبیات رسمی فیفا نقش آفرینی کنند تا پروتکل های فیفا تبدیل به آلت دست میزبانان پرقدرت هر رویداد نشود.

تلخ است اما جام جهانی قرار بود آوردگاهی برای تنوع فرهنگی باشد، نه یک اتاق فرمان برای استانداردسازی سبک زندگی به صلاحدید یک کشور خاص. قرار بود بهانه ای باشد تا مردم دنیا با کشورهای مختلف آشنا شوند نه این که یک سبک زندگی خاص به بهانه رویدادی ورزشی به تمام دنیا قالب و در حقیقت سفیدشویی شود.

یکی از آسیب های بنیادین امپراتوری های رسانه ای فرهنگی که گاهی از در سینما و حالا از مسیر فوتبال وارد می شوند همین حل کردن فرهنگ های بومی در یک فرهنگ به ظاهر مسلط است؛ فیفا به جای این که حافظ تکثر فرهنگی باشد، با سکوت و همراهی، به این همسان سازی تلخ کمک می کند و چشمش را روی خط قرمزهای بسیاری از تیم ها می بندد.

اما طرف ایرانی هم عملاً از ابزارهای واقعی خود استفاده نکرده است: نه تشکیل بلوک مشترک با فدراسیون های مسلمان، آفریقایی و آسیایی را جدی گرفته، نه تهدید حقوقی و رسانه ای مؤثر را روی میز گذاشته و نه حتی خطوط قرمز خود را به موقع و روشن، در مذاکرات با فیفا ثبت کرده است. نتیجه، همان الگوی آشنای اعتراض بی هزینه، بعد از بسته شدن پرونده است.

اگر ایران می خواهد در زمین فوتبال، فقط طرف ناراضی جدول برنامه ها نباشد، باید از دیپلماسی واکنشی عبور کند؛ زمان مطالبه گری، قبل از قرعه کشی است، نه بعد از طراحی کامل رویداد کذایی.