در دهه 1970، شهروندان اتحاد جماهیر شوروی خودپسندی دیوانه وار لئونید برژنف، نیاز بی پایان او به ستایش و چاپلوسی اطرافیانش را مسخره می کردند. اما این رفتارها در مقایسه با خودبزرگ بینی دونالد ترامپ و تملق گویی حامیانش، هیچ بود.

به گزارش اقتصادنیوز، پروجکت سندیکت نوشته است: ناظران از مدت ها پیش، حتی قبل از اولین انتخابات دونالد ترامپ در سال 2016، درباره جاه طلبی های اقتدارگرایانه دونالد ترامپ رییس جمهور آمریکا هشدار می دادند. از زمان بازگشت او به کاخ سفید، آن ها هشدار داده اند که قانونگذاران جمهوری خواه و اکثریت محافظه کار دیوان عالی همچنان او را قادر به ادامه خواهند ساخت. و با این حال، در ایالات متحده و سراسر جهان، رهبران همچنان به او روی خوش نشان می دهند نشان می دهند و چاپلوسی اش را می کنند.

دومین دولت ترامپ، بر روی بدترین سناریوها صحه گذاشته است. او سراغ هدف قرار دادن نهادها و آژانس هایی که از دموکراسی در داخل کشور محافظت می کنند و قدرت نرم آمریکا را در خارج پیش می برند، از جمله آژانس توسعه بین المللی ایالات متحده (USAID)، وزارت آموزش، و اداره تأمین اجتماعی رفته است.

این دولت ارتش را به دلایل واهی به شهرهای ایالات متحده اعزام کرده، کمپین اخراج انبوهی از مهاجران را راه اندازی کرده که تقریبا هیچ فرآیند قانونی ندارد و بارها احکام قضات را نادیده گرفته است. دولت ترامپ همچنین از اواخر تابستان، قایق هایی را در کاراییب که ادعا می کند مواد مخدر به ایالات متحده حمل می کنند، بمباران کرده است.

دولت ترامپ، مانند صفحه ای از کتاب جورج اورول، همچنین به دنبال دستکاری واقعیت بوده است. تحقیقات درباره تغییرات آب و هوایی و افراط گرایی راست گرا را از وب سایت های دولتی حذف کرده، انتشار داده های اشتغال و تورم را به تأخیر انداخته (در حالی که ادعا می کند اقتصاد عالی است)، و هر واقعیت ناخوشایندی را به عنوان دروغ دموکرات ها رد کرده است. در همین حال، ترامپ نام خود را بر هر چیزی که می تواند می زند، از یک وب سایت جدید برای فروش داروهای تخفیف دار، تا موسسه صلح ایالات متحده که اکنون مؤسسه صلح دونالد جی. ترامپ نامیده می شود.

ترامپ ادعا می کند که درگیری هایی را پایان داده که هنوز ادامه دارند یا هرگز رخ نداده اند، یا نقش او در آن ها مشکوک است. کمیته صلح نوبل فریب لابی گری ترامپ را نخورد، اما دیگران در خودپسندی شکننده ترامپ فرصتی برای جلب رضایت او دیده اند. این توضیح می دهد چرا فدراسیون بین المللی انجمن های فوتبال (FIFA)، نهاد حاکم بر فوتبال جهانی، یک جایزه صلح مخصوص ترامپ ایجاد کرد، و او این جایزه را با شادی غیرطنزآمیز در مرکز هنری جان اف. کندی برای هنرهای نمایشی پذیرفت (که ترامپ همچنین قصد دارد نام خود را بر آن بگذارد).

ترامپ بی شرمانه جوایز غیرشایسته مطالبه می کند و به کسانی که تسلیم خواسته هایش می شوند پاداش می دهد. رییس فیفا، اینفانتینو، این را می داند. آذربایجان هم با علم به این موضوع، ترامپ را برای نوبل نامزد کرد تا رضایت او را جلب کند. احتمالا این روش سرمایه گذاری خوبی است: از قطر و پاکستان تا سوییس، دولت ها در ازای تمجید، هدایای مجلل و معاملات تجاری سودمند، مزایای بزرگی به دست آورده اند.

برخی رهبران اروپایی از معاملات سوییس با ترامپ نفرت داشتند. با این حال برای اینکه ترامپ را در کنار خود نگه دارند، از تحقیر شدن نترسیدند. امسال تابستان، دبیرکل ناتو، مارک روته، او را بابا خطاب کرد و ظاهرا امیدوار بود که این شوخی خودپسندی ترامپ را به اندازه کافی تغذیع کند تا او اروپا را رها نکرده و به اوکراین خیانت نکند.

مارک روته شانسی نداشت: در حالی که ترامپ از این نظر لذت برد، استراتژی امنیت ملی جدید دولت او اروپا را نه به عنوان شریک برابر، بلکه به عنوان یک مزاحم اقتصادی راکد که تمدنش به سمت محو شدن می رود، توصیف می کند. در عین حال، ترامپ می خواهد با ابرقدرت دیگر، روسیه، ثبات استراتژیک را بازسازی کند.

شاید هیچ کس بیشتر از خود ترامپ چاپلوسی او را نکند. وقتی میزبان جوایز افتخار مرکز کندی شد، ادعا کرد که برنامه حتی قبل از پایان نقدهای عالی دریافت کرده است. او اعلام کرد: این بزرگ ترین شب در تاریخ مرکز کندی است. گاهی آدم تعجب می کند که آیا ترامپ توانایی صحبت بدون خودستایی را از دست داده است؟

جلسات کابینه به تملق گویی های مسخره آمیز تبدیل شده اند، مقامات آمریکایی به نوبت ترامپ را ستایش باران می کنند (در حالی که او گاهی چرت می زند). اخیرا، وزیر امنیت داخلی ایالات متحده، کریستی نوئم، تا آنجا پیش رفت که از ترامپ برای دور نگه داشتن طوفان ها در فصل طوفان گذشته تشکر کرد.

برای کسی که در اتحاد جماهیر شوروی بزرگ شده، این صحنه ها بیش از حد آشنا هستند. همه انواع پدیده های طبیعی مانند تغییر فصل ها، جریان رودخانه ها، تابش خورشید، به رهبران بزرگ کرملین نسبت داده می شد.

در سال 1964، نخست وزیر شوروی نیکیتا خروشچف (جد بزرگ نویسنده یادداشت) به متحد ضد امپریالیست خود، رییس جمهور مصر جمال عبدالناصر، بالاترین افتخار شوروی، قهرمان اتحاد جماهیر شوروی، را اعطا کرد. این حرکت استراتژیک بود؛ ناصر معادل مصری آن، نشان نیل، را به او داده بود؛ اما همین اقدام واکنش منفی در میان حامیان و منتقدان خروشچف ایجاد کرد. جایزه قهرمان معمولا برای شناخت دستاوردهای فوق العاده رزرو می شد، نه برای خودشیرینی برای دیکتاتورهای خارجی. حتی در اتحاد جماهیر شوروی، چاپلوسی دیکتاتورها می توانست نتیجه معکوس داشته باشد.

تماشای ترامپ، مرا مدام به کودکی خودم در دهه 1970 بازمی گرداند. مراسم جایزه فیفا یادآور مراسم برای لئونید برژنف بود، که 114 مدال بین المللی و شوروی دریافت کرد. مانند استالین، او همچنین به عنوان مارشال ، بالاترین رتبه نظامی شوروی، منصوب شد.

با این حال، در اتحاد جماهیر شوروی ما از خودپسندی برژنف، نیاز بی پایان او به ستایش، و چاپلوسی اطرافیانش تمسخر می کردیم. امروز، در مقایسه با رفتار ترامپ و حامیانش، شیطنت های برژنف مانند کارهای عجیب و بی ضرر یک پیرمرد به نظر می رسد. تنها استالین، و سلسله کیم در کره شمالی، تاکنون به این سطح از پوچی رسیده اند.

رفتار ترامپ نباید کسی را شگفت زده کند: تاریخ پر از خودشیفته های اقتدارگرا است. اما در کشوری که خود را سرزمین آزادی و شجاعت می نامد، پاسخ چاپلوسانه، ترسو و سرخم کردن مقابل قلدری، فساد را بیشتر می کند. علی رغم پیگیری ترامپ برای انتقام از دشمنان ادراک شده، جمهوری خواهان آمریکایی به گولاگ فرستاده نمی شوند؛ اما آن ها مانند بسیاری از رهبران خارجی انتخاب می کنند که مقابل رییس جمهور آمریکا زانو بزنند. اگر دموکراسی به این راحتی در ایالات متحده بتواند برچیده شود، چه کسی می تواند الگویی برای کسانی باشد که با رژیم های اقتدارگرای ریشه دار مانند روسیه و چین مبارزه می کنند؟