​برنامه آماده سازی تیم ملی فوتبال ایران برای حضور در جام جهانی 2026 بر پایه یک اصل روشن بنا شده؛ اینکه بدون مواجهه واقعی با فوتبال سطح اول دنیا، هیچ موفقیتی پایدار نخواهد بود. به همین دلیل، رویکرد جدید کادر فنی بر افزایش کیفیت بازی های تدارکاتی و نزدیک کردن فضای این مسابقات به شرایط واقعی جام جهانی متمرکز شده است.

امیر قلعه نویی و همکارانش به خوبی می دانند که صعود از مرحله گروهی (هرچند روی کاغذ ممکن و حتی محتمل به نظر برسد) بدون آزمون های جدی و هدفمند، می تواند به یک ریسک پرهزینه تبدیل شود. عبور مطمئن از مرحله گروهی، نیازمند تیمی است که پیش تر از شروع مسابقات فشار، سرعت و پیچیدگی فوتبال روز دنیا را لمس کرده باشد؛ نه تیمی که اولین شوک جدی را در خود جام جهانی تجربه کند.

بر همین اساس، برگزاری دیدارهای تدارکاتی سنگین در دستور کار سرمربی تیم ملی قرار گرفته و این موضوع در جلسات مستقیم قلعه نویی با مهدی تاج نیز به صراحت مطرح شده است. طبق برنامه ریزی انجام شده، تیم ملی ایران در فیفادی فروردین 1405 (همزمان با تعطیلات نوروز) احتمالا به مصاف تیم هایی چون اسکاتلند و تونس خواهد رفت؛ دیدارهایی که بیش از نتیجه، کارکرد آماده سازی دارند.

اما نقطه اوج این برنامه، فیفادی خردادماه 1405 است؛ جایی که تیم ملی ایران قرار است در آستانه جام جهانی، یک بازی تدارکاتی سطح بالا مقابل پرتغال برگزار کند. مسابقه ای که به احتمال زیاد در خاک آمریکا انجام می شود و سومین تقابل تاریخی دو تیم به حساب می آید. این دیدار، آخرین آزمون جدی شاگردان قلعه نویی پیش از ورود به فضای رسمی جام جهانی خواهد بود.

در کنار پرتغال، یک تیم آفریقایی نیز به عنوان دیگر حریف تدارکاتی مدنظر قرار گرفته تا تیم ملی از نظر فیزیکی، تاکتیکی و ذهنی، با طیف متنوعی از سبک های فوتبال روبه رو شود. این تنوع، بخش مهمی از فرآیند آماده سازی مدرن به شمار می رود؛ چیزی فراتر از صرفا بازی دوستانه .

اهمیت تقابل با پرتغال، تنها به نام بزرگ این تیم محدود نمی شود. از منظر فنی و تاکتیکی، پرتغال یکی از نمونه های شاخص فوتبال مدرن اروپاست؛ تیمی که در سال های اخیر با آرایش های متغیر 3-4-3 و 3-3-4، استفاده گسترده از وینگرهای سرعتی، فول بک های هجومی و هافبک های مسلط به حفظ توپ، شباهت های معناداری با تیم هایی مانند بلژیک دارد. همین ویژگی ها باعث می شود این مسابقه، به مثابه یک شبیه سازی جدی از مواجهه با تیم های هم سطح در جام جهانی تلقی شود.

از زاویه ای دیگر تقابل احتمالی امیر قلعه نویی با روبرتو مارتینز فرصتی ارزشمند برای کادرفنی ایران خواهد بود. فرصتی برای استخراج دستاوردهای تاکتیکی، شناسایی ضعف ها و اصلاح ساختار تیم پیش از ورود به مرحله ای که دیگر جایی برای آزمون و خطا وجود ندارد.

این مسابقه می تواند معیار دقیقی برای سنجش توان خط دفاعی ایران در برابر پرس سنگین، گردش سریع توپ و انتقال های برق آسای حریف باشد. همچنین عملکرد هافبک های میانی در کنترل ریتم بازی و خروج از فشار، و میزان کارایی مهاجمان در استفاده از فضاهای محدود، به طور جدی زیر ذره بین کادر فنی قرار خواهد گرفت.

در نهایت، بازی تدارکاتی برابر پرتغال صرفا یک مسابقه پر زرق و برق یا حیثیتی نیست؛ بلکه بخشی کلیدی از پروژه آماده سازی تیم ملی ایران برای حضوری حساب شده، هدفمند و واقع بینانه در جام جهانی 1405 به شمار می رود. پروژه ای که اگر درست اجرا شود، می تواند تفاوت میان حضور و رقابت واقعی را رقم بزند.