به نظر می رسد اخترشناسان با استفاده از تلسکوپ فضایی جیمز وب، اولین شواهد از ستاره های هیولایی شبیه دایناسورها را که اندکی پس از مه بانگ وجود داشته اند، کشف کرده اند.

به گزارش ایسنا، مشابه دایناسورها، این ستاره های غول پیکر دیگر وجود ندارند، اما همانطور که زمین شناسی زمین پر از فسیل های دایناسورها است، جهان پر از فسیل های کیهانی است که از این ستاره های اولیه به جا مانده اند و آنها سیاه چاله ها هستند. در واقع، تایید وجود این ستاره ها با چنین جرم های عظیمی در جهان اولیه می تواند به توضیح چگونگی رشد سیاه چاله های کلان جرم با جرم هایی که چندین میلیون ها برابر خورشید هستند پیش از اینکه کیهان حتی به یک میلیارد سالگی برسد، کمک کند.

به نقل از اسپیس، اولین شواهد تلسکوپ فضایی جیمز وب (JWST) از این ستاره های غول پیکر زمانی ارائه شد که گروهی از ستاره شناسان شروع به بررسی ترکیب شیمیایی کهکشانی به نام GS 3073 کردند. این کهکشان در فاصله حدود 12.7 میلیارد سال نوری از ما قرار دارد و تنها 1.1 میلیارد سال پس از مه بانگ دیده می شود. در این مورد، نشانه، عدم تعادل نیتروژن به اکسیژن در GS 3073 بود که نمی توان آن را با هیچ نوع ستاره شناخته شده ای توضیح داد.

دنیل والن، یکی از اعضای گروه از دانشگاه پورتسموث در بریتانیا می گوید: کشف اخیر ما به حل یک راز کیهانی 20 ساله کمک می کند. با GS 3073، ما اولین شواهد رصدی مبنی بر وجود این ستاره های غول پیکر را داریم. این غول های کیهانی برای مدت کوتاهی به طرز درخشانی می سوختند و سپس به شکل سیاه چاله های عظیم فرو می ریختند و نشانه های شیمیایی از خود به جا می گذاشتند که می توانیم میلیاردها سال بعد آنها را شناسایی کنیم. آنها کمی شبیه دایناسورهای روی زمین هستند. عظیم و بدوی با عمری کوتاه که فقط یک ربع میلیون سال زندگی کرده اند که یک چشم به هم زدن کیهانی است.

این گروه با استفاده از این اطلاعات، تکامل ستارگانی با جرم های بین 1000 تا 10 هزار برابر جرم خورشید را مدل سازی کردند تا مشخص کنند که این ستارگان پس از مرگ ابرنواختر، چه عناصری را تولید و سپس در خانه های کهکشانی خود پخش می کنند. این امر، مکانیسم خاصی را آشکار کرد که می تواند مقدار زیادی نیتروژن ایجاد کند.

این ستاره های غول پیکر، هلیوم را در هسته های خود می سوزانند تا کربن تولید کنند که سپس به پوسته بیرونی ستاره که در آن هیدروژن در حال سوختن است، نشت می کند. سپس همجوشی کربن و هیدروژن، نیتروژن ایجاد می کند که از طریق همرفت در سراسر ستاره پخش می شود. پس از این، ماده غنی از نیتروژن به فضا فرار می کند و مواد گازی اطراف را غنی می سازد.

این واقعیت که این فرآیند میلیون ها سال ادامه داشته است، می تواند فراوانی نیتروژن در GS 3073 را توضیح دهد. ستارگانی با جرم کمتر از 1000 جرم خورشیدی یا بیشتر از 10 هزار جرم خورشیدی، چنین غنی سازی شیمیایی را تولید نمی کنند.

تحقیقات این گروه همچنین پیش بینی می کند که وقتی این ستاره های دایناسوری به پایان عمر خود می رسند، چه اتفاقی می افتد و نشان می دهد که آنها مستقیما به شکل سیاه چاله ها فرو می ریزند. نبود انفجار ابرنواختری به این معنی است که این سیاه چاله ها هنوز می توانند هزاران برابر خورشید جرم داشته باشند که به آنها یک شروع بزرگ در رشد سیاه چاله های فوق سنگین می دهد.

در واقع، یک سیاه چاله ابرپرجرم در قلب GS 3073 وجود دارد که می تواند نتیجه ادغام سیاه چاله های ایجاد شده توسط این ستاره های غول پیکر باشد. این گروه اکنون به دنبال کهکشان های غنی از نیتروژن اولیه دیگر در جهان اولیه خواهند بود که به وجود این ستاره های غول پیکر قوت می بخشد.