| طبیعتا بخشی از جامعه خوشحال خواهند بود که اثری مانند شب های برره دوباره ساخته نمی شود که همان زمان هم با آسیب های کلامی و فرهنگی اش مشکل داشتند. ولی این حرف قاسمخانی من را یاد مصاحبه دیگری انداخت که چند سال پیش بیژن بیرنگ بابت ساخت فیلم هایی مانند دنیای شیرین دریا و خانه سبز عذرخواهی کرده و گفته بود که ما فکر می کریم جنگ تمام شده و وقت ساختن کشور است و برای همین به مردم امید می دادیم و می خواستیم مثبت اندیشیدن را ترویج کنیم و ... {نقل به مضمون} همان زمان هم گروهی به بیرنگ تاختند و آن را سانتی مانتالیسمی نظیر آثارش دانستند. اگر بخواهم اول موضع خودم را روشن کنم باید بگویم که هیچ وقت مخاطب طنزی مانند شب های برره نبودم و اتفاقا با برخی آثار و نوشته های قاسمخانی هم احساس خوبی ندارم. اگرچه برخی طنزهایش هم در ژانر خود جالب است. در مجموع می توانم بگویم جزو هواداران او محسوب نمی شوم. اما قصدم از نوشتن این مطلب و کنار هم گذاشتن حرف جدید قاسمخانی و حرف قبلی بیژن بیرنگ چیزی عمیق تر از ساخته شدن یا نشدن یک اثر و دوست داشتن یا نداشتن ماست و آن هم وضعیت سیاسی کشور است. بر کسی پوشیده نیست؛ راهی که امروز در کشور طی می شود دستکم در چهار دهه گذشته چند بار پیموده شده ، تاثیرات آن هم خود را نشان داده است. اما امروز جامعه بابت تکرار مسیر و نرسیدن خسته است. زیست اجتماعی یک مسابقه دوی سالانه نیست که هر سال از جایی شروع شود و در نقطه دیگری به پایان برسد و برنده اش انتخاب شود و سال آینده به همان منوال تکرار شود. زیست اجتماعی یک مسیر ممتد، با فراز و نشیب معقول و از نقطه ای به نقطه دیگر رسیدن است و در این بین حاکمیت مسئول ساخت زیربناهاست نه سرگرم شدن در تمام شئون روزمره مردم. هدف اصلی تولیدات اجتماعی-رسانه ای دو بعد را دربرمی گیرد؛ یا حاکمیت و نهاد دولت را در تغییر، رفع و بهبود یک مساله یا مسایل اجتماعی هدف قرار می دهد یا دنبال تغییر رفتار مردم نسبت به یک ناهنجاری اجتماعی یا یک عارضه است. تلاش برای این تغییر رفتار در هر اثر هنری متفاوت است؛ گاهی با بازنمایی رفتار اجتماعی و فردی مردم نظیر سیگار کشیدن، اعتیاد، زباله ریختن، پشت هم بدگویی کردن، مجیز گویی در سیستم دیوان سالاری و قس علی هذا. یا به نمایش درآورن رفتارهای درست و صحیح و مدنی و آن چه زیبنده یک نهاد اجتماعی است. مثلا شخصیتی که در یک جامعه ناسالم رفتارهای سالمی از خود نشان می دهد، دروغ نمی گوید، تهمت نمی زند، سرش به کار خودش گرم است، دنبال رانت نیست و ... نمونه مشخصش در سریال های سال های اخیر شخصیت نورالدین خانزاده در مجموعه سریال نون خ به کارگردانی سعید آقاخانی است که آن هم مشخصا در دولت تدبیر و امید ساخته شد که موج نویی از امید به بهبود اوضاع در کشور به وجود آمده بود. این بحث را می توان با نمونه های متعددی از شخصیت هایی که مردم در سال های اخیر دیده اند گسترش داد و صد البته که مخاطبان می توانند نمونه هایش را به خوبی به یاد بیاورند. اما نقطه عزیمت دیگری هست که دیگر شوخی های پیشین موضوعیت ندارد. نویسنده و فیلم ساز به نتیجه دیگری رسیده. آن جا که ریشه مسایل را بنیادین می بیند و اتفاقا همه آنها شامل خطوط قرمز نوشته و نانوشته می شود. تصور کنید در محیطی قرار داشته باشید که کسی متولی جمع آوری، تفکیک و ساماندهی زباله آن جا نیست. در چنین جامعه ای ساخت اثر رسانه ای {فیلم، سریال، طنز و .. } با هدف ترویج تفکیک زباله بی معنی به نظر نمی رسد؟ به نظر می رسد شرایطی که سازندگان آثار اجتماعی و طنز در آن گیر افتاده اند، چیزی شبیه این مثال است. اگر همین مثال را به آن چه بیژن بیرنگ پیش تر و پیمان قاسمخانی اخیرا گفته اند، بسط بدهیم، نتیجه چه خواهد شد؟ زمانی در بافتار سیاسی و اجتماعی جامعه ایران تصور می شد که ساخت سیاسی به درست ترین و منطقی ترین شکل در تلاش است تا کشور را به توسعه برساند و در آن موقعیت بخشی از مساله جامعه ایران، خرده فرهنگ های سنتی و رفتار اجتماعی و فردی مردم بود. گویی موج نویی از اصلاحات و تغییرات در حال انجام بود و جامعه هنری و رسانه ای در تلاش بود تا مردم را به سرعت با آن موج همسو کند. در بافت رخ نموده بعد از جریان اصلاحات امیدبخشی به مردم در قالب سریال خانه سبز معنی داشت، ترویج گفت وگو در خانواده، تلاش برای احقاق حقوق کودکان و زنان، توجه و احترام به حالات روحی دیگران، فرهنگ آپارتمان نشینی و ... همه آن ها اگر چه مترقیانه بود اما معنی داشت. شب های برره نیز اگرچه سال 84 پخش شده و احتمالا فرایند نگارش و تولید و آماده سازی آن اواخر دولت اصلاحات انجام شده که هنوز نقد رفتار فردی و اجتماعی مردم محلی از اعراب داشت. همان طور که در برخی دیگر از آثار آن سال ها، شخصیت های برخی آثار طنز بسیار شبیه رییس دولت وقت {محمود احمدی نژاد} طراحی شده بود و نوعی جریان نقد اجتماعی را زنده نگه می داشت. یعنی صاحب اثر هنری در جریان سیاسی متفاوت با جریان پیروز تعریف می شد و می توانست از ابزار نقد، طنز و فکاهه و ... استفاده کند. نظیر فرهنگ حزبی در کشورهای دیگر. اما امروز چطور؟ آیا در وضعیت رخ داده فقط مردم مقصرند و زباله ریخته، سوار ناوگان حمل و نقل عمومی نشده و از وسیله نقلیه تک سرنشین استفاده کرده و کیفیت هوا را به بنفش رسانده اند؟ آیا مقصر یا مقصران آلودگی هوا، امروز می تواند مساله طنز باشد؟ مقصر یا مقصران دو دهه تحریم کشور می تواند سوژ طنز باشد؟ تورم و گرانی و بالا رفتن نجومی دلار و سکه چطور؟ آیا مقصر یا مقصران خشک شدن دریاچه ارومیه و دیگر تالاب های کشور و تخریب آثار تاریخی کشور می تواند سوژه طنز باشد؟ اگرچه بعید است هنرمند میهن دوستی چنین طنزی بسازد ولی حتی اگر بسازد مردم استقبال خواهند کرد؟ مساله طنز امروز ایران اتفاقا این است که چون به سوژه های اصلی نمی تواند بپردازد اتفاقا شکلی زیرزمینی پیدا کرده. اینفلوئنسر اینستاگرامی و یوتیوبر بدون هیچ خط قرمزی می تواند طنز با مایه های متفاوت تولید کند، در گفت وگو هر چیزی بگوید و بپرسد و مخاطب جذب کند و نویسنده سریال طنز باید بین سیم خاردار سانسور متنی بنویسد و تازه باز هم به مردم گیر بدهد. مردم امروز ایران درست شبیه هنرمندانش، خسته تر از این هستند که باز بنشینند و ببینند کسی به آن ها متلک می اندازد و تقصیر همه چیز را برگردن آن ها می اندازد. چه آن که اساسا طبقه متوسط به عنوان یک بخش اجتماعی که معتقد بود باید رفتار ما به عنوان انسان در یک بستر مدنی و اجتماعی درست باشد، فروپاشیده و اصلا چنین مخاطبی اکنون در دسترس نیست. مردم امروز دنبال پاسخ برای سوءمدیریت ها هستند نه خندیدن به آن ها. | 
بخشودگی تا 100 درصدی بخشی از جرائم غیرقابل بخشش طلا فروشان
آیا جنبش ماگا از «قدرتنمایی جهانی» آمریکا حمایت میکند؟
پروفسور هستهای اسراییلی ترور شد