وقتی استیون سودربرگ در ماه مارس از شکست تجاری فیلم تحسین شده اش کیف سیاه ابراز ناراحتی کرد، حرف هایش به خوبی یکی از نگرانی های اصلی صنعت سینما در دوران پساکرونا را نشان داد.

به گزارش خبرآنلاین به نقل از هالیوودریپورتر، شکست این تریلر جاسوسی در گیشه تقریباً ثابت کرد که فیلم های با بودجه متوسط و متکی به ستاره ها، که برای مخاطبان بزرگسال و جدی ساخته می شوند، دیگر مثل گذشته در هالیوود جواب نمی دهند. سودربرگ معتقد بود کوچک شدن بازار سینما برای چنین فیلم هایی باعث می شود فیلم های عظیم و دنباله دار (فرانچایزی) بیشتر میدان را در دست بگیرند؛ آثاری که بیشتر روی جلوه و هیجان تکیه دارند تا محتوا.

البته حتی همین بلاک باسترها هم دیگر سود قطعی ندارند. در کنار فیلم های موفقی مثل دنیای ژوراسیک: تولد دوباره یا سوپرمن ، آثار پرخرجی هم هستند که فروش ضعیفی داشته اند؛ مثل کاپیتان آمریکا: دنیای جدید شجاع ، ترون: آرس یا حتی مأموریت: غیرممکن تصفیه حساب نهایی که با وجود فروش بالا، کمتر از انتظار ظاهر شد.

با اینکه کیف سیاه امتیاز بسیار بالای 96 درصد در راتن تومیتوز گرفت و از حمایت خوب پخش کننده برخوردار بود، اما در سینماها تقریباً دیده نشد و بی سر و صدا کنار رفت. این موضوع نشان دهنده مشکلی بزرگ تر در کل صنعت است: فیلم ها دیگر تأثیر فرهنگی گذشته را ندارند.

شلوغی پلتفرم های استریم، کم رنگ شدن تجربه جمعی سینما رفتن و کوتاه تر شدن فاصله بین اکران سینمایی و نمایش خانگی، از عواملی هستند که باعث شده سینما نقش کمرنگ تری پیدا کند. این مشکلات احتمالاً با خبر ادغام نتفلیکس و وارنر بیش از پیش تشدید می شوند.

کاهش تولید فیلم در لس آنجلس هم دلیل دیگری برای بدبینی اهالی سینماست. وقتی بسیاری از پروژه ها به شهرهایی مثل بوداپست منتقل شده اند، آیا هنوز می توان لس آنجلس را کارخانه رؤیاها نامید؟

با وجود همه این نگرانی ها، امسال در مجموع سالی بسیار خوب برای سینما بود. موفقیت فیلم های جسورانه و خلاقی مثل گناهکاران یا نبرد پشت نبرد و شاید فیلم در راه مارتی معظم نشان می دهد هنوز امیدی هست و سینما کاملاً در تکرار آثار کلیشه ای گیر نیفتاده است.

وقتی شروع به انتخاب بهترین فیلم های سال کردم، فهرستی نزدیک به 30 فیلم داشتم که واقعاً در ذهنم ماندند؛ ترکیبی از آثار کارگردانان مطرح جهانی، فیلم های مستقل آمریکایی، استعدادهای تازه و فیلم سازان باتجربه هالیوود.

در چنین سالی، حتی برای فیلم های زیبایی مثل ماه محزون و موج نو از ریچارد لینکلیتر، سه گانه جنسیت، رؤیاها، عشق از داگ یوهان هاوگرود، فیلم اسیر امواج از جیا ژانکو یا نخستین تجربه کارگردانی هریس دیکینسون با نام بچه ولگرد هم جا کم آمد.

در ادامه می توانید فهرست 10 فیلم برتر امسال را بخوانید. به جای گلایه از اینکه اسم بعضی از این فیلم ها را نشنیده اید، سعی کنید آن ها را ببینید؛ شاید نظر شما هم عوض شود.

این فیلم که داستانش در سال 1977 و در اوج دیکتاتوری طولانی مدت نظامی برزیل می گذرد، بازآفرینی متفاوت و پرپیچ وخم کلبر مندونسا فیلیو از ژانر تریلر سیاسی است. واگنر مورا در بهترین بازی دوران حرفه ای اش نقش آرماندو را بازی می کند؛ کارشناس فناوری که پس از درگیری ای نگران کننده با یک مقام فاسد فدرال، به زادگاه خودش و کارگردان، شهر رسیفی در شمال شرق برزیل، بازمی گردد.

آرماندو که همسرش را از دست داده، در خانه ای امن متعلق به نیروهای چپ پنهان می شود و هم زمان برای خارج کردن پسر خردسالش از کشور و رساندن او به مکانی امن برنامه ریزی می کند؛ آن هم در شرایطی که آدمکش ها هر لحظه به او نزدیک تر می شوند.

فیلم با رگه هایی پررنگ از طنز ابزورد، تأملاتی تکان دهنده درباره تاریخ و حافظه، جریان های عاطفی پرالتهاب، و عشقی عمیق به سینما درهم تنیده شده و اثری کاملاً منحصربه فرد و استادانه پدید آورده است.

فیلم مامور مخفی ساخته کلبر مندوسا

پل توماس اندرسون با اقتباس آزاد از رمان پست مدرن توماس پینچن واینلند (1990) فیلمی ساخته که از زمان بوگی نایتز سرگرم کننده ترین و پرانرژی ترین اثر اوست. فیلم رادیکالیسم انقلابی گذشته را با نوعی مقاومت مخفی و زیرزمینی مقایسه می کند که شاید برای مشکلات سیاسی امروز ما مفید باشد و تعادلی هوشمندانه بین ناامیدی و پایداری ایجاد می کند.

با طنز کنایه آمیز، انرژی و حس فوریت، اندرسون و گروه بازیگران حرفه ای به رهبری لئوناردو دی کاپریو بدون شعارزدگی نارضایتی مردم از افزایش اقتدارگرایی، فساد و ظلم به مهاجران را نشان می دهند. شان پن و بنیسیو دل تورو نقش های مکمل قوی دارند، اما سه زن درخشان فیلم تیانا تیلور، رجینا هال و تازه وارد هیجان انگیز چیس اینفینیتی انرژی و انسانیت اصلی داستان را می سازند.

لئوناردو دی کاپریو در نبرد پشت نبرد

فیلمی جاده ای که مثل هیچ فیلمی نیست، چهارمین اثر حیرت انگیز اولیور لاکس با آثار کلاسیکی مثل مکس دیوانه ، مزد ترس و نقطه زابریسکی مقایسه شده است. اما این کارگردان اسپانیایی با دیدگاه خاص خود، سفری تجربی و شدیداً تأثیرگذار را در جهان منحصر به فرد خودش به تصویر می کشد.

فیلمی شهودی، معنوی، متافیزیکی، حسی و با عناصر طبیعی قوی است که داستان لوییس پدری که با بازی تأثیرگذار و دلخراش سرژی لوپس نقش آفرینی می کند، کسی که جثه خرسی اش با آسیب پذیری انسانی اش تضاد دارد را دنبال می کند.

لوییس همراه پسر کوچک خود از اسپانیا راهی کوه های جنوب مراکش می شود تا دختر گمشده اش را پیدا کند، دختری که آخرین بار در یک جشن صحرایی دیده شده بود. آن ها با صدای ضرب آهنگ موسیقی به محل می رسند و شروع به پخش تراکت می کنند، اما جشن با دستور سربازان برای تخلیه تمامی اروپایی ها پس از تشدید درگیری های بین المللی متوقف می شود. این فیلم سفری همزمان تراژیک و متعالی است که پلی بین بهشت و جهنم ایجاد می کند — همان چیزی که در عنوان عربی فیلم به آن اشاره شده است. یک شاهکار خیره کننده.

فیلم ایرا ساکس که از ضبط های تازه کشف شده ی گفت وگویی در سال 1974 بین عکاس نام آشنا و دوست نویسنده اش لیندا روزن کرانتز ساخته شده، تجربه ای خارق العاده در قالب زندگی نامه اول شخص و به صورت کلمه به کلمه است. این گفت وگو برای پروژه ی کتابی در مورد زندگی روزمره هنرمندان ضبط شده بود که هرگز تکمیل نشد.

بن ویشاو با بازی خیره کننده و توانایی بی پایان برای شگفت زده کردن مخاطب، نقش هوجار را با ظرافت و جذابیتی مسحورکننده ایفا می کند گاه لجباز، خودنمایی کننده، بازیگوش و گاه غمگین. در همین حال، ربکا هال با ایفای نقش روزن کرانتز، گرمای صمیمیت یک دوستی نزدیک را به فیلم می آورد.

این فیلم که در ظاهر ساده اما عاطفی است، تصویری کامل و پرجزییات از یک هنرمند کوییر و صحنه هنر محله های پایین شهر نیویورک در آن دوره ارائه می دهد؛ جایی که شخصیت اصلی هم حس تعلق دارد و هم غریبه است.

تیموتی شالامه در فیلم مارتی معظم

انرژی این فیلم جاش سفدی که اولین کار مستقلش پس از 17 سال است، فوق العاده بالاست. تیموتی شالامه نقش یک جوان جسور نیویورکی را بازی می کند که در اوایل دهه 1950 در محله لوور ایست ساید کفش می فروشد و می خواهد با مهارت پینگ پنگ و اعتمادبه نفسش از زندگی یکنواخت فرار کند.

قصه با شخصیتی جاه طلب آغاز می شود. مارتی ماورز بازیکن پینگ پنگی که با اعتماد به نفس بیش از حد به سمت موفقیت های تکرار نشدنی می رود. قصه با سفر مارتی به ژاپن برای شرکت در مسابقات جهانی وارد فاز تازه ای می شود، او شکست می خورد و همه چیز نابود می شود. بازگشتش به نیویورک با بدهی و تحقیر شکست واقعیت تلخی را نشان می دهد؛ هیچ کس درخشش ابدی ندارد حتی اگر خودش چنین توهمی داشته باشد.

طراحی صحنه های تاریخی فیلم توسط جک فیسک به خوب نشان دادن زمان و مکان کمک می کند. فیلم پرانرژی است و شالامه را در کنار بازیگرانی مثل گوینت پالترو، اودسا آزیون و تایرل، د کریتور قرار می دهد.

روابط پرتنش خانوادگی به ندرت با چنین بلوغ و ظرافتی بررسی می شوند، اما یوآخیم تریر، کارگردان نروژی، در این درام با طنزی ملایم، به این موضوع می پردازد شبیه آثار برگمان، با همان مقدار نور و تاریکی و به قراردادهای ناپایدار بین خواهران و به ویژه پدران و دختران می پردازد.

استلان اسکاشگورد در یکی از بهترین نقش آفرینی های حرفه ای اش، نقش گوستاو، فیلمسازی خودشیفته و روزگاری مشهور را بازی می کند که در تلاش برای بازگشت به زندگی داخترانش است. او در این فیلم فیلمسازی است که 15 سال اخیر چیزی نساخته، پس از مرگ همسرش، ایده ی تازه ای به ذهنش می رسد و تصمیم می گیرد قصه ی خودکشی مادرش را به یک اثر سینمایی تبدیل کند و نقش اصلی را هم به دخترش، نورا (رناته رینس وه) بدهد. هدف اصلی گوستاو اما این است که دوباره بتواند به زندگی دو دخترش برگردد و با آن ها ارتباط نزدیک تری برقرار کند.

این فیلم عمدتاً با چهار بازیگر اصلی و ترکیبی عالی، تأملی رضایت بخش در مورد غم و اندوه به عنوان ویژگی های موروثی و پیچیدگی های حافظه در یک خانه خانوادگی ارائه می دهد.

رایان کوگلر خود را بیش از پیش ثابت کرده است؛ او با ساخت یک درام واقعی تکان دهنده درباره خشونت پلیس، احیای یک مجموعه بوکس مرده و دو فیلم بسیار احساسی در دنیای سینمایی مارول، توانایی هایش را نشان داده است. اولین فیلم کاملاً اورجینال ترسناک فوق العاده که بین ژانرهای مختلف حرکت می کند و عناصر متفاوتی را در خود دارد از قدرت روحانی و ماورایی بلوز برای بررسی موضوعاتی مانند نژاد، آزادی، تاریخ و تاریکی های فراگیر استفاده می کند.

فیلم گناهکاران اثر رایان کوگلر

در سال 1932، دوقلوهای همسان و کهنه سربازان جنگ جهانی اول، اسموک و استک مور ، پس از سال ها کار برای باند تبهکاری شیکاگو، به شهر کلارکزدیل در ایالت می سی سی پی بازمی گردند. آن ها با پولی که از گنگسترها دزدیده اند، یک کارخانه چوب بُری را از زمین دار نژادپرستی به نام هاگوود می خرند تا برای جامعه سیاه پوست محلی یک مرکز موسیقی (جوک جوینت) راه اندازی کنند. پسرعمویشان سَمی ، که آرزوی گیتاریست شدن دارد، به رغم هشدارهای پدر کشیشش جدیدیا که موسیقی بلوز را ماورایی و خطرناک می داند، به آن ها می پیوندد.

این فیلم از نظر بصری خیره کننده و از نظر مضمون غنی است و جردن را در کنار بازیگران برجسته ای مانند هیلی استاینفلد، جک اوکانل، وونمی موساکو، دلروی لیندو و استعداد نوظهور مایلز کاتون قرار می دهد.

قطار رویاها با اقتباس از رومان دنیس جانسون، زندگی آرام رابرت گرینییر را به سینمایی نفس گیر بدل می کند و از خلال طبیعت، خاطره و نگاه انسانی، داستانی درباره درک زندگی در پرتو گذشته را به تصویر می کشد.

این اثر رمان گونه است اما هرگز محدود به صفحات کتاب نمی ماند و تصویری گیرا از زندگی در مرزهای آمریکا در آغاز قرن بیستم ارائه می دهد. جوئل اجرتون در نقش یک کارگر روزمزد که به خاطر شغل های جنگل کاری و پل سازی از خانواده اش دور می شود، عمق روح و روان شخصیت را به خوبی نشان می دهد. محیط فیلم با دقت و جزییات بالا به تصویر کشیده شده و یادآور داستان های بریت هارت است. گذر زمان در این فیلم هم روان و هم ناپیوسته به نظر می رسد. اثر، با انعکاس هایی از سبک ترنس مالیک، ولی در عین حال داستان و تصاویرش کاملاً خاص خودش است و شخصیت و سبک منحصر به فردی دارد. این فیلم یک حماسه کوچک است که پس از پایان فیلم نیز فضای غم انگیز و جادوی آن مدت ها در ذهن باقی می ماند.

سال 2025 برای جاش اوکانر فوق العاده بود؛ حساسیت و جذابیت های درهم تنیده او باعث شد فیلم هایی مثل بازسازی ، تاریخ صدا و بیدار شو مرد مُرده: یک چاقوکشی اسرارآمیز برجسته شوند. شاید بهترین نقش اوکانر در این سال، بازی در فیلم سرقت هنری کِلی رایکارد باشد؛ فیلمی که هم خنده دار است و هم غمگین، داستانی در اوایل دهه 1970 و با سبک و زیبایی شناسی ای که یادآور فیلم های همان دوره است.

رایکارت شهرت خود را با نمایش های دقیق شخصیت های آمریکایی درگیر مشکلات به دست آورده و نقش اوکانر به عنوان نجاری که در شرایطی دشوار گرفتار شده، افزوده ای شایسته به این مجموعه است؛ فیلمی که غم و لطافتش به تدریج با پیگیری سرقت خنده دار موزه و پیچیدگی های پس از آن آشکار می شود. گروه بازیگران عالی فیلم شامل آلانا هایم، بیل کمپ، هوپ دیویس، جان ماگارو و گبی هافمن است.

فرانکشتاین اثر گیرمو دل تورو

کل حرفه گیرمو دل تورو را می توان پیش درآمدی برای رویارویی مسحورکننده او با اثر کلاسیک مری شلی در سال 1818 دانست، که در این فیلم با باززنده سازی گوتیک پرانرژی دوباره به زندگی بازمی گردد. در حالی که روح رمان حفظ شده است، کارگردان ترس را کم تر می کند و تمرکز را بر تراژدی، عاشقانه، عشق رنج آلود میان پدران و پسران و پرسش از معنای واقعی انسان بودن می گذارد.

اسکار آیزاک نقش دانشمند خودخواه را مانند یک ستاره راک خوش پوش بازی می کند و میا گاث به عنوان زنی آزاداندیش که احساسات لطیفی نسبت به مخلوق پیدا می کند، دلربا است. در نمایشی چشمگیر، جیکوب الوردی این نقش را با غم و اندوه شدید و تنهایی اجتناب ناپذیر جاودانگی را به نمایش می گذارد. همان طور که در آثار دل تورو معمول است، مهارت فنی فیلم شگفت انگیز است.