فرارو- به علت افزایش تقاضا کرایه بیش از تعرفه تعریف شده است ؛ این پیامی بود که یکی از تاکسی های اینترنتی داد. کرایه تاکسی ایستگاه مترو کرج تا محل زندگیم 20 هزار تومان است، اما تاکسی های اینترنتی قیمت 128 هزار تومان را پیشنهاد داده بودند. اگرچه قرار نیست تا سال آینده نرخ کرایه تاکسی ها به واسطه سه نرخی شدن قیمت بنزین افزایش یابد؛ اما زمزمه خبر آن کافی بود تا مسافرکش ها، تعرفه تاکسی های اینترنتی و قوانین غیررسمی تاکسی دارها خودشان قیمت را بالا ببرند. مسافر هم یا به قیمت اعلامی تن می دهد و یا آنقدر در سرما می ماند تا به زودی مجبور شود 10 برابر آن قیمت برای درمان سرماخوردگی اش هزینه کند.

به گزارش فرارو، ساعت 6 عصر از محل کارم که حوالی مرزداران تهران است به راه افتادم. با اتوبوس خودم را به صادقیه رساندم تا سریع تر سوار مترو تندرو شوم؛ برای 20 دقیقه زودتر رسیدن ازدحام جمعیت را تاب آوردم تا به ایستگاه تاکسی های پل فردیس رسیدم. هوای کرج همیشه چند درجه ای سردتر از تهران است. شال گردنم را محکم تر بستم و دوان دوان خودم را به ایستگاه تاکسی های فردیس رساندم. از ابتدای صف شروع کردم و تخمین زدم که حدودا تا آخر صف چند نفر جلویم ایستاده اند؛ حدود 76 نفر! بنابراین حتی اگر 10 تاکسی می آمد، باز نوبت به من نمی رسید. صرف نظر از اینکه حدودا هر یک ربع تا نیم ساعت، تاکسی ها به این ایستگاه می رسند. فورا به سراغ تاکسی های اینترنتی رفتم؛ قیمت اعلامی آن 6 برابر کرایه تاکسی خط بود؛ راه حل بعدی چیست؟

بیلبوردهای نفس شهر سبز می شود که حکایت از آمدن اتوبوس برقی به کرج دارد چند وقتی است در سطح شهر به چشم می خورد. درگیر یافتن تاکسی بودم که یکی از آن ها را دیدم. آبان ماه بود که محمدرضا احمدی نژاد، شهردار فردیس اعلام کرد پنج اتوبوس برقی وارد ناوگان حمل ونقل فردیس شده. فورا خود را به آن رساندم؛ اما طوری جمعیت پشت به پشت هم در آن ایستاده بود که درِ اتوبوس به سختی بسته می شد.

برای راننده دست تکان دادم که در را باز کند؛ سری تکان و رفت. به این فکر کردم اگر بخواهم منتظر اتوبوس بعدی بمانم، احتمالا بهتر است صف 76 نفری تاکسی را تحمل کنم. البته این مساله چیز جدیدی نیست؛ کرج سال هاست که با مشکل زیرساخت حمل ونقل دست و پنجه نرم می کند.

ابتدای امسال هم علی قاسم پور، رییس شورای اسلامی شهرستان کرج در حالی که اشاره کرد توسعه حمل و نقل عمومی اولویت بودجه سال آینده است گفت: نزدیکی کرج به تهران و رفت وآمد روزانه هزاران نفر به پایتخت برای کار، باعث افزایش ترافیک و آلودگی هوا شده است. برای حل این مشکلات، باید حمل و نقل عمومی را توسعه دهیم. بنابراین کار با 5 اتوبوس حل نمی شود.

گزینه بعدی ایستادن لب جاده برای سوار شدن یکی از مسافرکش های گذری است. جمعیتی که آن جا ایستاده بود ترافیک را دو چندان می کرد. به این فکر افتادم که قرار است عامل دیگری برای این ترافیک باشم؟ مگر مدیر عامل تاکسیرانی نگفته بود: حمل ونقل مسافر با خودروی شخصی بدون مجوز ممنوع است ؟ به سراغ پلیس راهنمایی و رانندگی رفتم و مساله را شرح دادم. یکی از افسرها گفت: الان من جلوی این ها رو بگیرم شما چطوری می خوای بری خونت؟ حتی اگر قانونمداری بر من چیره نمی شد، أصلا کسی حوصله نداشت سمت فردیس برود. اکثرا شهریار و سرآسیاب و مارلیک می رفتند. اما همان جا یکی از 76 نفری را دیدم که در صف ایستاده بود. پرسیدم چرا نماندی، گفت: سوار که شدیم راننده اعلام کرد از ساعت 8 شب به بعد کرایه ها بیشتر می شود چون بنزین گران شده؛ یعنی به جای 20 تومان باید 30 تومان می دادم. مساله 10 تومان پول نیست، حرف زور را نمی توان پذیرفت.

به او گفتم جعفر تشکری، عضو شورای شهر تهران گفته: نرخ سوم بنزین منجر به افزایش کرایه تاکسی نمی شود. سری تکان داد و گفت: تاکسی اینرنتی هم گران تر از قبل شده با اینکه تاکسی های اینترنتی نباید به بهانه سه نرخی شدن بنزین، کرایه ها را افزایش دهند، چون مابه التفاوت سهمیه اعتباری بنزین مستقیماً به حساب رانندگان واریز می شود.

فردیس، فردیس 2 نفر! فردیس می ری خانم؟ ؛ جدای از ایستگاه تاکسی ها، اتوبوس و مسافرکش های لب جاده، در فاصله ای نه چندان دور از تاکسی های خطی خودروهایی ایستاده اند که به نقاط مختلف کرج مسافر می برند. سرما طوری به جانم افتاده بود که خطر را به جان خریدم و سوار شدم. ذهنم دستور می داد که این خودرو شخصی است، ناامن است، کسی نمی توان رد تو را بگیرد؛ اما وقتی دیدم تقریبا 45 دقیقه است که سرگردانم سوار شدم.

همزمان با سوار شدنم راننده گفت: فقط تا کانالو، داخل و نمی روم شلوغ است! در میانه راه 20 هزار تومان به راننده دادم. گفت: کرایه نفری 40 هزار تومان است. گفتم: یعنی چی آقا! تاکسی 20 تومان می گیرد. گفت: من برای ایستادن در آن نقطه شبانه مالیات می دهم. بنزین هم که گران شده. از کدام 20 تومان حرف می زنید؟

همچنان جر و بحث می کردم که چراغ راهنمایش را زد، کنار خیابان ایستاد و گفت: پیاده شو خانم من حوصله بحث ندارم. گفتم: پولم را پس بده گفت: نصف راه را آمده ایم. یکی از مسافرها گفت: مادر یا خواهر خودت هم بود وسط راه پیاده اش می کردی؟ بنشین خانم من حساب می کنم. گفتم: اصلا مساله سر پول نیست، هر چیزی تعرفه ای دارد!

هم من، هم راننده و هم سایر مسافرها آنقدری خسته بودیم که با هم کنار بیاییم و این قانون گذاری غیر رسمی را بپذیریم. ادامه سفر در سکوت و کرایه دو برابری سپری شد. با خود حساب کردم برای فردی که روزانه 500 هزار تومان درآمد دارد، نمی صرفد که هر روز نزدیک 300 هزار تومان هزینه ایاب ذهاب بدهد.

باید از این به بعد اتوبوس را انتخاب کنم. بالاخره به خانه رسیدم. مادرم پرسید: چرا انقدر دیر آمدی؟ گفتم: ماشین پیدا نمی شد! گفت: این تازه اول راه توست، برای ادامه زندگی باید یک جفت کفش آهنی بپوشی، خودت را جمع و جور کن و چیزی برای شام بپز!