آژانس فضایی اروپا عکس هایی را منتشر کرده است که زیبایی های فضا را در روزهای اخیر به نمایش می گذارند.

به گزارش ایسنا، فضا همواره میزبان رویدادهای جدید است و عکس گرفتن از آنها سرگرمی محبوبی برای علاقه مندان به حوزه فضا به شمار می رود.

به نقل از وب سایت رسمی آژانس فضایی اروپا، عکس هایی که بین روزهای هشت تا 12 دسامبر ثبت شده اند، زیبایی های فضا را به نمایش می گذارند.

دنباله دار 3I/ATLAS در پرتو ایکس

رصدخانه فضایی پرتو ایکس ایکس ام ام-نیوتون (XMM-Newton) آژانس فضایی اروپا، دنباله دار میان ستاره ای 3I/ATLAS را در روز سوم دسامبر به مدت حدود 20 ساعت رصد کرد. در این مدت، دنباله دار حدود 282 تا 285 میلیون کیلومتر از فضاپیما فاصله داشت.

ایکس ام ام-نیوتون این دنباله دار را با دوربین تصویربرداری فوتون اروپا (EPIC) خود که حساس ترین دوربین پرتو ایکس آن است، رصد کرد.

این عکس، دنباله دار را در حال تابش پرتو ایکس کم انرژی نشان می دهد. رنگ آبی نشان دهنده فضای خالی با پرتو ایکس بسیار کم است و رنگ قرمز، تابش پرتو ایکس دنباله دار را برجسته می کند. ستاره شناسان انتظار داشتند این تابش را ببینند، زیرا وقتی مولکول های گاز منتشرشده از دنباله دار با باد خورشیدی برخورد می کنند، پرتو ایکس تولید می کنند.

رشته کوه پاریاکاکا

به دنبال روز جهانی کوهستان که به منظور افزایش آگاهی درباره اهمیت محیط های کوهستانی در سراسر جهان برگزار می شود، ماهواره سنتینل-2 (Sentinel-2) برنامه کوپرنیک (Copernicus) ما را بر فراز رشته کوه پاریاکاکا (Pariacaca Mountain Range) در پرو می برد.

رشته کوه پاریاکاکا که با نام رشته کوه هوآروچیری (Huarochirí) نیز شناخته می شود، بخش قابل توجهی از رشته کوه آند (Andes) را در پرو تشکیل می دهد. پاریاکاکا به خاطر قله های زیبا و ناهموار خود که بسیاری از آنها به بیش از 5000 متر ارتفاع می رسند، شناخته شده است.

این عکس با رنگ کاذب در روز هفتم دسامبر با استفاده از کانال فروسرخ نزدیک ماهواره سنتینل-2 پردازش شده است تا پوشش گیاهی به رنگ قرمز برجسته شود. با توجه به موقعیت مکانی، آب وهوای خشک و ارتفاع، پوشش گیاهی عمدتاً شامل درختچه ها و علفزارهاست. بخش هایی از جنگل با رنگ قرمز تیره تر و دره هایی با پوشش گیاهی سرسبزتر با رنگ قرمز روشن تر قابل مشاهده هستند.

بسیاری از قله ها از جمله بلندترین قله در رشته کوهی با همین نام پاریاکاکا که ارتفاع آن از سطح دریا بیش از 5700 متر است، پوشیده از برف به نظر می رسند. این کوه چشمگیر که قله سفیدرنگ آن در پایین عکس دیده می شود، بین مناطق جونین و لیما در پرو قرار دارد.

دریاچه های متعددی که بیشتر آنها منشأ یخچالی دارند، در تصویر هم به رنگ سیاه و هم با سایه های سبز قابل مشاهده هستند. دریاچه های یخچالی جوان تر در ارتفاع بالاتری قرار دارند و به مزارع یخچالی نزدیک تر هستند. رنگ زمردی آنها به دلیل تراکم ذرات سنگ بسیار ریز معلق در آب ایجاد می شود.

یخچال های طبیعی بسیاری نیز در عکس دیده می شوند. سیستم یخچالی نوادو پاریاکاکا (Nevado Pariacaca) از نظر تأثیر هیدرولوژیکی در منطقه بسیار مهم است. اگرچه یخچال های طبیعی خیلی بزرگ نیستند، اما به عنوان برج های آب عمل می کنند. آنها آب را در طول فصل مرطوب ذخیره می کنند و در طول فصل خشک به آرامی آزاد می کنند. این چرخه فصلی، جریان رودخانه ها را تنظیم می کند که برای تأمین آب در لیما و جونین حیاتی هستند.

100 روز در مریخ

تصور کنید که به مدت 100 روز با پنج نفر دیگر در یک زیستگاه کوچک و مهروموم شده و جدا از دنیای بیرون زندگی کنید. نه هوای تازه، نه پیاده روی و نه رفت وآمد به فروشگاه امکان پذیر هستند؛ فقط شما، گروه و یک برنامه روزانه با دقت برنامه ریزی شده یک جا جمع شده اید. موضوع پروژه آینده SOLIS100 آژانس فضایی اروپا، درک چیزی است که برای رشد انسان ها در انزوا و محدودیت لازم است؛ همان طور که فضانوردان آینده در ماموریت های ماه و مریخ باید انجام دهند.

از آوریل 2026، شرکت کنندگان وارد تاسیسات envihab در مرکز هوافضای آلمان (DLR) خواهند شد و سفری را آغاز خواهند کرد که شرایط یک پایگاه فضایی ماه یا مریخ را منعکس می کند. آنها به مدت سه ماه در یک فضای محدود سهیم خواهند شد، منابع محدود را مدیریت خواهند کرد و با یکدیگر روی وظایف علمی و عملیاتی کار خواهند کرد. همه جزییات، از الگوهای خواب گرفته تا تغذیه و رفاه روانی آنها تحت نظر قرار خواهد گرفت تا مشخص شود که چگونه انزوا به مرور زمان بر سلامت، خلق وخو و عملکرد آنها تأثیر می گذارد.

این موضوع اهمیت دارد، زیرا وقتی فضانوردان به فضای بیرون از زمین فرستاده می شوند، ماه ها یا حتی سال ها با انزوای شدید روبه رو خواهند شد. عوامل کوچک استرس زا می توانند روی هم انباشته شوند و حتی چالش های ساده ای مانند اختلال خواب یا اختلال در ارتباطات می تواند بر موفقیت ماموریت تأثیر بگذارد. پروژه SOLIS100 به آژانس فضایی اروپا و شرکای آن کمک می کند تا راهبردهایی را برای حفظ سلامت و انعطاف پذیری خدمه، خواه روی سطح ماه و خواه در طول سفر طولانی به مریخ تدوین کنند.

هر شرکت کننده یک محفظه خواب خصوصی را در زیستگاه ایزوله خواهد داشت که فضای شخصی را در یک محیط مشترک فراهم می کند. این پروژه شامل کار گروهی، تحقیقات علمی، وظایف عملیاتی و تمرین های بدنی منظم برای حفظ سلامت است. تغذیه و رفاه روانی در طول ماموریت ارزیابی خواهد شد.

این پروژه بر اساس آزمایش ایزوله سازی SOLIS8 به سرپرستی آژانس فضایی اروپا انجام می شود که در سال 2025 صورت گرفت. این ماموریت هشت روزه، تجهیزات و روش ها را برای آماده سازی جهت تحقیقات اصلی آزمایش کرد. اکنون این پروژه به 100 روز افزایش می یابد تا پیچیدگی یک ماموریت واقعی در اعماق فضا را شبیه سازی کند. این به معنای استقلال بیشتر، مدیریت منابع بیشتر و فرصت های بیشتر برای یادگیری نحوه سازگاری انسان با دنیای خارج از دسترس است.

ماهواره های گالیله

ماهواره های گالیله (Galileo) 33 و 34 پیش از انتقال از تأسیسات سوخت رسانی به ساختمان، روی محفظه سوخت خود نصب شدند تا در محفظه سوخت گیری موشک آریان 6 (Ariane 6) قرار بگیرند.

پس از محصور شدن در محفظه، قسمت بالایی موشک شامل دو ماهواره به سکوی پرتاب آریان 6 منتقل می شود و در آنجا با کمک گانتری متحرک، روی پرتابگر قرار می گیرد.

شار پروتون پرانرژی بر فراز مناطق قطبی

هر ردیاب ستاره از سه دوربین تشکیل شده است که در جهت های متفاوتی قرار دارند. این دوربین ها نسبت به تابش یونیزه حساس هستند. وقتی یک ذره پرانرژی به حسگر برخورد می کند، به صورت یک نقطه سفید ظاهر می شود. تحلیل گران توانسته اند داده هایی را درباره شار ذرات تولید کنند و به ویژه به شناسایی اثرات پروتون هایی با سطوح انرژی مگاالکترون ولت بپردازند.

اگرچه ناهنجاری در جنوب اقیانوس اطلس، منبع اصلی تابش یونیزه کننده نفوذی است، اما طوفان های مغناطیسی می توانند به دلیل تزریق ذرات به مگنتوسفر و به دام افتادن آنها به افزایش موقت ذرات پرانرژی در مناطق قطبی منجر شوند. این عکس، شار ذرات را بر فراز مناطق قطبی در روز 12 نوامبر 2025 نشان می دهد.

ابرنواختر GRB 250314A

تلسکوپ فضایی جیمز وب، منبع یک درخشش فوق العاده نور را شناسایی کرد که به عنوان انفجار پرتو گاما شناخته می شود. این درخشش حاصل یک ابرنواختر است که وقتی جهان تنها 730 میلیون سال قدمت داشت، منفجر شد. تصاویر نزدیک به فروسرخ با وضوح بالای جیمز وب، کهکشان میزبان ابرنواختر را نیز شناسایی کردند. مشاهدات سریع تلسکوپ فضایی جیمز وب، داده های ثبت شده توسط تلسکوپ های دیگر را درباره درخشش انفجار پرتو گاما در اواسط ماه مارس تأیید کرد.

عکس جیمز وب، صدها کهکشان در همه شکل ها و اندازه ها را در برابر پس زمینه سیاه رنگ فضا نشان می دهد. در سمت چپ مرکز عکس، یک کهکشان مارپیچی سفید بزرگ قرار دارد که تقریباً از روبه رو دیده می شود. در سمت راست این عکس، بخشی وجود دارد که روی ناحیه ای در قسمت بالا سمت راست زوم می کند. در مرکز بخش مشخص شده، یک نقطه قرمز کم رنگ قرار دارد که نام GRB 250314A روی آن حک شده است.

درخشش یک ماهواره

در این عکس یک لامپ خورشیدی، یک ماهواره پوشیده از عایق حرارتی طلایی را روشن کرده است. یک پیشرانه فنجان شکل از مرکز ماهواره امتداد یافته و رنگین کمانی از رنگ ها را منعکس کرده است. چند متر آن طرف تر که در این تصویر ثبت نشده است، یک دوربین به ماهواره نزدیک تر می شود و صحنه را در این شبیه سازی از یک ملاقات فضایی اسکن می کند.

دو شرکت LMO و ClearSpace مستقر در لوکزامبورگ از شبیه ساز هدایت، مسیریابی و کنترل GRALS آژانس فضایی اروپا برای آزمایش فناوری مسیریابی ماهواره ای خودکار استفاده کرده اند.

شبیه ساز GRALS شامل دو بازوی رباتیک است که روی ریل های بلند نصب شده اند. یکی از آنها واحد مسیریابی و دیگری یک مدل ماهواره ای را به عنوان هدف نگه می دارد که در مرکز یک اتاق تاریک معلق است و فضا را شبیه سازی می کند.

کهکشان آبی درخشان

کهکشان آبی درخشان در این عکس، یک کهکشان کوتوله فشرده آبی به نام مارکاریان 178 (Markarian 178) یا Mrk 178 است. این کهکشان که به طور قابل توجهی کوچکتر از کهکشان راه شیری است، در فاصله 13 میلیون سال نوری از زمین در صورت فلکی خرس بزرگ (Ursa Major) قرار دارد.

کهکشان مارکاریان 178 یکی از بیش از 1500 کهکشان مارکاریان است. این کهکشان ها نام خود را از بنجامین مارکاریان (Benjamin Markarian)، اخترفیزیکدان ارمنی گرفته اند. او فهرستی از کهکشان هایی را گردآوری کرد که به طور شگفت آوری در نور فرابنفش درخشان بودند.

اگرچه بخش عمده ای از کهکشان به دلیل فراوانی ستاره های جوان و داغ با غبار کم که آنها را پوشانده، آبی است؛ اما به دلیل وجود مجموعه ای از ستاره های بزرگ که به ویژه در درخشان ترین منطقه قرمزرنگ نزدیک لبه کهکشان متمرکز شده اند، بخش هایی از آن به رنگ قرمز دیده می شود. این ابر لاجوردی محل قرارگیری تعداد زیادی از اجرام نادر به نام ستاره های ولف-رایه (Wolf Rayet) است. ستاره های ولف-رایه، ستاره های بزرگی هستند که جو خود را از طریق بادهای قوی به بیرون پرتاب می کنند. از آنجا که Mrk 178 ستاره های ولف-رایه بسیاری را در خود جای داده، خطوط نشری روشن از بادهای ستاره ای داغ این ستاره ها روی طیف کهکشان حک شده اند؛ به ویژه هیدروژن و اکسیژن یونیزه شده در این عکس که با استفاده از برخی فیلترهای نوری تخصصی هابل مشاهده شده اند، به رنگ قرمز دیده می شوند.