اسدالله علم در یادداشت های روز چهارشنبه 22 آذر 1346 نوشت: صبح به کارهای جاری رسیدم شاهنشاه برای افتتاح کارخانه سیمان ری (قسمت اضافی) تشریف برده بودند، من نرفتم. [احمد بن الملیح] سفیر مراکش را پذیرفتم. خبرهای محرمانه که نسبت به سلامت و حالت روحی پرزیدنت ناصر به ما رسیده بود، تا اندازه [ای] تأیید می کرد. حوالی ظهر شرفیاب شدم، بعد از آن که موکب مبارک مراجعت کرد. خیلی سر حال بودند. یک ساعت و نیم شرفیاب بودم. مطالب سفیر انگلیس را عرض کردم، جواب مرحمت فرمودند. امر تازه برای سفیر آمریکا فرمودند.

به گزارش خبرآنلاین، مطلب مهمی که امروز فرمودند این بود که شهبانو سؤال فرمودند، شما بعضی روزها با علم بعد از ظهرها کجا می روید؟ جواب فرموده بودند، در این کارها شما نباید مداخله کنید! عرض کردم: به نظر غلام جواب خیلی تند است. فرمودند: می خواستم برای همیشه مطلب را بریده باشم.

بعد از ظهر به کارهای جاری رسیدم. شب سر شام شرفیاب بودم. از بس به من اظهار مرحمت کردند خجل شدم. دو دفعه برای خداحافظی دست دادند که همه حاضرین تعجب کردند، من جمله علیاحضرت شهبانو. چون از طرفی شاهنشاه مطلقا از دست دادن خوش شان نمی آید. با آن که مطالبی هم که امشب عرض کردم، خوش آیند خاطر همایون نبود. یعنی عرض کردم، ممکن است وضع مالی خراب بشود و عرایضم متکی به صحبت های محرمانه [صفی اصفیا] رییس سازمان برنامه، به من و هم چنین [علینقی عالیخانی] وزیر اقتصاد بود. ولی چون شاهنشاه می دانند هیچ نظری جز سعادت و بزرگی او ندارم، همه را قبول می فرمایند. فرمودند، به اصفیا بگو با من صحبت کند و بی پرده حرف بزند. اجازه گرفتم فردا به آمریکا بروم، بعد به اروپا. مطالبی هست که باید آن جا اقدام کنم، ولی [به] عنوان کارهای دانشگاه پهلوی می روم و معالجه.