طالقانی از آن چهره هایی است که ریشه اش را باید در دهه 60 جست وجو کرد؛ دوره ای که بسیاری از بازیگران با انرژی جوانی وارد سینما شدند اما تعداد کمی توانستند با صداقت، پشتکار و احترام به حرفه ماندگار شوند. او با بازی در فیلم هایی چون دبیرستان (1365)، قربانی (1370)، گل های داوودی و حضور در 12 فیلم سینمایی، جایگاهی ساخت که نه بر پایه هیاهو، بلکه بر ستون احترام و اعتماد استوار بود.

کارنامه طالقانی تنها به بازیگری ختم نشد. او با کارگردانی آثاری چون آشیانه ای برای زندگی (1387) و خصوصاً رهاتر از دریا (1389) نشان داد که توانایی هایش محدود به بازی در مقابل دوربین نیست؛ بلکه می تواند جهان خود را پشت دوربین نیز بسازد. رهاتر از دریا بارزترین نمونه توان و فهم سینمایی اوست؛ فیلمی که نشان داد طالقانی علاوه بر تجربه، نگاه شخصی و شناخت عمیق از قصه گویی دارد.