غلامرضا صادقیان در روزنامه جوان نوشت: آقای خسروپناه دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی دیروز در نشست خبری وقتی خبرنگار روزنامه جوان پرسشی را درباره عدالت آموزشی مطرح می کند با ناراحتی و با اشاره تلویحی به مجموعه مقالات و گزارش های روزنامه در نقد مصوبات مربوط به کنکور، روزنامه جوان را با شبکه صهیونیستی اینترنشنال مقایسه می کند.

او می گوید: الان در کنار اینترنشنال می بینیم بعضی از روزنامه ها و خبرگزاری های جریان انقلاب هم هی مرتب، شورا را نقد می کنند و زیر سؤال می برند. اشکال ندارد، اما شاید منطق و اخلاق اقتضا بکند که روزنامه جوان وقتی دارد یک موضوعی را نقد می کند، یک سؤالی، یک پاسخی از دبیرخانه بگیرد .

من به شخص ایشان کاری ندارم. سخنی با مسئولان جمهوری اسلامی دارم. مسئولان ما عموماً از رسانه بیزارند. رسانه مطلوب ایشان رسانه بی آزار است. آزار رسانه هم نقد است. از نظر مسئولان ما منطق و اخلاق حکم می کند وقتی یک رسانه در سمت جریان انقلاب است باید تریبون و بولتن هر نهاد یا سازمانی شود که در نظام و انقلاب تعریف شده و حتی نام انقلاب در عنوان دارد.

انتظار اکثر سازمان های دولتی این است که وقتی رسانه ای می خواهد نقدی بنویسد اول با آنان تماس بگیرد و قضیه را به شکلی حل وفصل کند! عجیب آنکه اگر خبرنگاری بگوید من پرسش هایی دارم یا یک مسئول دیگر چنین گفته و شما هم جواب بدهید، کمتر پیش آمده است که زیر بار بروند. معمولاً تریبون یک طرفه می خواهند.

وزارتخانه ها و حتی خود نهاد ریاست جمهوری وقتی در هر دولتی شکل می گیرند متأسفانه اول از همه شخصی را که سابقه روزنامه نگاری و رسانه دارد، جذب می کنند تا به گمان خودشان راه های پیچاندن و دورزدن و ساکت کردن رسانه ها را بلد باشد.

بارها شده یک مسئولی تماس گرفته و گفته شما که خودی هستید چرا ما را نقد می کنید؟! این سطحی ترین نوع نگاه به رسانه و البته فاسدترین نوع است. سال هاست هیچ ارتقایی در سطح رسانه اندیشی در دولت ها اتفاق نیفتاده و دولت مستقر نیز یکی از فاجعه بارترین شوراهای اطلاع رسانی و ضعیف ترین انواع ارتباط با رسانه ها را در بیشتر سازمان های ذی ربطش دارد. واکنش یک معاون وزیر و یک استاندار علیه خبرنگاران در هفته های اخیر فقط یک نشانه است. اگر فرصتی خبرنگارانه می داشتید تا به بیشتر مسئولان نزدیک شوید، درون آنان را از منظر سواد رسانه و شیوه مقابله با رسانه ها بسیار سیاه می یافتید.

سال 77 من در تولید برنامه تازه تأسیس گفت وگوی ویژه خبری که نخستین برنامه زنده تلویزیون بود، همکاری داشتم. برنامه بسیار منتقدانه و چالشی بود. آن قدر اعتماد مردم را جلب کرده بود که یک ماه پس از آغاز برنامه، آقای علی لاریجانی ریاست وقت سازمان شب هنگام قبل از ترک سازمان به استودیو شبکه 2 آمد و گفت در این مدت شما دومین برنامه پربیننده تلویزیون شده اید.

اما کسانی بعدها این را تاب نیاوردند، چون طمع برخی مسئولان دولتی برای حضور در این برنامه پربیننده، آن را به بیراهه کشاند. همان زمان گاهی مثلاً از روابط عمومی یک شرکت فولادی تماس می گرفتند و حاضر به چه کارهایی نبودند تا مدیرعامل شان فقط یک دقیقه در این برنامه روی آنتن بیاید! نتیجه چه شد؟ بعد از رفتن تیمی که این برنامه را آغاز کرده بود، گفت وگوی ویژه تبدیل شد به محل گزارش کار مدیران دولتی و یک برنامه بیست دقیقه ای چالشی تبدیل شد به یک برنامه خواب آور یک ساعت و نیمه همراه با فرورفتن مدیران در صندلی های خود و با آب وتاب از دستاوردهای خود حرف زدن.

مدیران دولتی گمان شان این بود که می توانند همان بازخورد زمان چالشی بودن برنامه را از برنامه خواب آلود خود بگیرند. این اشتباه بیشتر مسئولان ما است که سواد رسانه آنان در همین حدود اکابر است.

می توان به خیلی از باج نیوزها یا رسانه های زرد که اساس تأسیس شان بر باج گیری یا تخریب است و اتفاقاً بسیاری از آنان با پول دولتی شکل می گیرند، اتهام اینترنشنال بودن زد، اما با رسانه های رسمی و حرفه ای که مجموعه ای از روزنامه نگاران باسابقه در تحریریه آن ها نشسته اند و عمر حضور حرفه ای و تحسین شده آنان در رسانه از کل عمر مسئولیت برخی مقامات بیشتر است، نباید چنین گفت.

تحمل نقد داشته باشید. نقد را برای خود مفید بدانید. خود را نوکر مردم بدانید و رسانه را صدای مردم. از اینکه مقام بالاتر نقد رسانه به شما را بخواند، به هراس نیفتید. مگر شما خدای نخواسته برای مقامات بالاتر کار می کنید؟!