کمبود نیروی کار به یک بحران در بخش صنعت تبدیل شده است. بنگاه ها به دلیل تورم مزمن، با مشکل تقاضای موثر مواجه هستند و کمبود انرژی، هزینه های عملیاتی را به شدت افزایش داده است. با کاهش درآمد، صاحبان بنگاه ها نمی توانند حقوق مناسبی پرداخت کنند.

به گزارش دنیای اقتصاد، از سوی دیگر ادامه کار با دستمزد فعلی به صرفه نیست و کارگران ترجیح می دهند در بخش خدمات به فعالیت ادامه دهند. نتیجه این روند خالی شدن کارخانه ها از نیروی کار است؛ مساله ای که می تواند باعث خاموش شدن چراغ صنعت ایران در سال های آینده شود.

کمبود نیروی کار در صنایع مختلف ایران طی سال های اخیر به یکی از جدی ترین دغدغه های تولیدکنندگان تبدیل شده است. این تحول تنها یک مساله مقطعی نیست، بلکه نشانه ای از تغییرات عمیق در ساختار اشتغال، ترجیحات نسل جدید و شرایط اقتصادی کشور است.

بر اساس گزارش شامخ صنعت ، شاخص استخدام و به کارگیری نیروی انسانی، 14 ماه متوالی پایین تر از عدد 50 برآورد شده است؛ همین عدد به خوبی عمق بحران نیروی کار در بخش صنعت را نشان می دهد. مجموعه این عوامل باعث شده جذابیت کار در صنایع کاهش یابد و رقابت به نفع مشاغل خدماتی تمام شود.

همچنین، تغییر نگرش و انتظارات نسل جدید از محیط کار، چالشی تازه پیش روی صنایع قرار داده است. نسل جدید با فناوری، محیط های کاری منعطف و فرصت های درآمدی متنوع آشناست. بنابراین، تمایل کمتری به فعالیت در محیط های سخت و ساختارهای سنتی صنایع سنگین نشان می دهد.

در صنعت نساجی، جذب نیروی کار به یک چالش جدی تبدیل شده است. افراد امروز می توانند تنها با یک گوشی موبایل و یک خودرو، روزانه بین یک میلیون تا 2 میلیون تومان درآمد داشته باشند. هم زمان بسیاری از صنایع، حتی بخش هایی مانند نساجی، به دلیل ضعف اقتصادی در پرداخت به موقع حقوق ناتوانند. در چنین شرایطی، کارگران ساده ترجیح می دهند به سمت مشاغل خدماتی با درآمد زودبازده حرکت کنند.

قطعا کمبود نیروی کار بر کاهش تولید و افزایش قیمت تمام شده محصولات تاثیرگذار است. چرا که بسیاری از فعالیت های کارخانه نظیر جابه جایی مواد اولیه و حمل بار و... با استفاده از کارگران ساده انجام می شود.

کمبود نیروی کار در بخش معدن باعث شده استخراج در برخی معادن متوقف شود. افزایش تورم باعث شده دستمزدهای ثابت کفایت نکند و در برخی معادن زغال سنگ به دلیل نبود نیروی کار، استخراج و حتی فعالیت برخی کارگاه ها متوقف شده است.

در صنعت فولاد، اختلاف بین نسل جدید و نسل گذشته به چالش جدی تبدیل شده است. فرهنگ، تصور و سطح انتظارات نیروی کار جدید با نسل های قبلی تفاوت چشم گیری دارد. همین شکاف تکنولوژیک موجب نارضایتی و کاهش انگیزه آنان برای ورود و ماندگاری در این بخش شده است.

بنابراین، کاهش تمایل نیروی کار به اشتغال در صنایع نتیجه تلاقی شرایط سخت اقتصادی، جذابیت مشاغل زودبازده و فاصله زیاد ساختار صنعتی کشور با انتظارات نسل جدید است. ادامه این روند نه تنها ظرفیت تولید بسیاری از واحدها را محدود می کند، بلکه هزینه های تمام شده را افزایش داده و رقابت پذیری صنایع را کاهش می دهد.