در سرمقاله روزنامه هم میهن آمده است: ادبیات آقای پزشکیان خاص خودش است. مسائل را خیلی ساده و روان مطرح می کند؛ حتی اگر به لحاظ نظری و تحلیلی پیچیده باشد. وی اخیراً از فشار بی جهت به مردم و ناراضی سازی آنان و نیز جریان سازی در ماجرای ماراتن کیش انتقاد کرده است. روشن است اختلاف بر سر مصداق فشار بر مردم است؛ زیرا آنان هم که مشغول فشار آوردن هستند، معتقدند که این کارها لازم و طبیعی است و چه بسا آن را در ذیل عنوان امربه معروف و نهی ازمنکر تعریف کنند.

ولی واقعیت این است که ظاهراً آقای پزشکیان این برداشت را قبول ندارد و میان اعتقادات شخصی با امر اجتماعی تمایزی قائل است. در واقع، آن گونه که مشاهده می شود در حوزه رفتار شخصی چارچوب هایی را قبول دارد که لزوماً قبول و انجام آنها را بر دیگران الزامی نمی بیند.

به نظر می رسد که نگاه وی به پوشش یا چگونگی حضور زنان در عرصه عمومی امری برآمده از دل تحولات متعارف اجتماعی است. این مسئله نه فقط درباره پوشش زنان، بلکه نسبت به مفهوم خشونت علیه زنان نیز تسری می یابد.

مسئله این است که برخی از نیروهای سیاسی که ابزار مهمی در قدرت دارند، نمی خواهند تغییرات اجتماعی را طبیعی بدانند و آن را بپذیرند. البته، برخی از تغییرات را که به سود خود بدانند، می پذیرند و حتی به تغییراتی هم که نامشروع می دانند اگر در جهت منافع و تحکیم قدرت خودشان باشد، تن می دهند و حتی استقبال می کنند. ولی به طور کلی، بنیان تغییر را قبول ندارند و رد می کنند.

نمونه رفتار ریاکارانه آنان را در ماجرای ماراتن کیش می توان دید. این برنامه در تمام سال های دولت خودشان برقرار بود؛ ولی هنگامی که توانستند بلافاصله در این دولت بازی درآورند، فریاد وااسلاما و حجاب رفت و متدینان آزرده خاطر شدند درآوردند؛ گویی خاطر مومنین در دولت های اصولگرا اصلاً آزرده نمی شود، چون خیالشان جمع است.

مسئله خشونت علیه زنان هم از همین نوع است. 8سال است که این لایحه به مجلس داده شده، ولی هنوز به سرانجام نرسیده؛ درحالیکه لوایح محدودکننده علیه زنان به سرعت و با تندترین رویکردها تصویب و نهایی می شود. این نگاه، مردسالاری خود را پشت اسلام پنهان کرده و درکی از جایگاه زنان در جامعه امروز ندارد و برخلاف ادعاهایش زن را موجودی با حقوق اندک در برابر مرد می بیند و می خواهد این نگاه را به نام دین غالب کند و همین موجب دوری بسیاری از زنان و جوانان از دین شده است.

خشونت علیه زنان و دختران، دیگر چون گذشته منحصر به زدن با چوب و شلاق نیست، هرچند هنوز هم مواردی از این رفتار وجود دارد که مراجع رسیدگی کننده چنان که باید حساسیت کافی به خرج نمی دهند.

ولی مسئله این است که در جامعه امروزی معنا و مصادیق خشونت گسترش یافته است و حکومت و جامعه ایران هم باید در حدود متعارف به این تحولات احترام بگذارد. به ویژه که پیشتر با بسیاری از آنها از طریق کنوانسیون های بین المللی موافقت کرده ایم.