مسعود شاه حسینی در هم میهن نوشت: در مملکت ما ریش کردن دل خلق الله یکی از آسان ترین کارهاست. شاید هم اگر کسی دقیق شود و ادعا کند راحت ترین کار همین است، نتوانیم گزافه گو خطابش نکنیم. مثال و نمونه هم تا دلتان بخواهد دم دست هست. آخرین نمونه اش قضیه سیم کارت های سفید است.

به گزارش هم میهن، 16 آذرماه رییس جمهور در دانشگاه تهران گفت، بدترین کار فیلتر کردن است و در ادامه اش هم آورد، دستور داده همه سیم کارت های سفید را سیاه کنند. در ناامیدکننده بودن این بخش دوم حرف مسعود پزشکیان که بابتش او را از یمین و یسار نقد کردند، شکی نیست و ما هم کاری به آن نداریم. غرضم موضوع دیگری است.

سربند همین حرف ها، وزیر ارتباطات نامه ای نوشت به دبیر شورای فضای مجازی و خواست گزارشی دقیق درباره سیم کارت های سفید بدهد. حالا فکر می کنید، دبیر شورای عالی فضای مجازی چه کاری کرده باشد، خوب است؟ زیردستانش را سریع به خط کرده، خواسته فی الفور گزارش بنویسند و در اختیار وزیر بگذارند؟ یا تصور می کنید او هم به وزیر نامه زده و جواب داده است؟

هیچ کدام. آقای آقامیری، ابتکار به خرج داده و سخنگویش را جلو فرستاده تا بگوید شورای عالی فضای مجازی در موضوع سیم کارت های سفید هیچ کاره است. همین چند خط که افسوس از آن می بارد، کافی است تا دریابیم در موضوعات حیاتی که ازقضا در چشم و عیان هستند، فهم و مدیریت و سیاست گذاری در کشور ما چطور اتفاق می افتد.

رییس جمهور که قاعدتاً باید اقتدار و بروبیایی برای سازمان ها و نهادهای زیردستش داشته باشد، تا وزیر ارتباطاتش که او هم همین را خواسته که حرف رییس جمهور روی زمین نماند، خواسته اند گزارشی تهیه شود تا خودشان و افکار عمومی بفهمند چه کسانی، به چه تعداد و چرا سیم کارت سفید دارند. موضوع این قدر واضح و ساده است که تفسیرپذیر به هیچ ملاحظه، نظر و دیدگاه دیگری نیست اما کیست که دیگر نفهمیده باشد شورای عالی فضای مجازی مطلقاً وقعی به این چیزها نمی گذارد.

سال هاست 86 میلیون ایرانی معطل تصمیم جمعی بیست و چندنفره برای برداشتن فیلترینگ هستند، اما هربار با صبر و حوصله ای که آدم می ماند به کی و چه تشبیه شان کند، به این جمع بندی می رسند که هنوز هم جا دارد مردم بیشتر منتظر بمانند. ما باور کرده ایم قرار نیست گره فیلترینگ که گره انداخته در کار و بار میلیون ها ایرانی، باز شود اما حرف مان این است که لااقل حرمت نگهدار باشید.

در همین موضوع فیلترینگ از وقتی که مسعود پزشکیان سکان دولت را در دست گرفته، هرکه اندک فهم و درکی از ماجرا داشته، با زبان بی زبانی به او گفته، دبیر شورایی که خودش منصوبش می کند، یک تنه جلوی آزادسازی جریان آزاد اطلاعات را گرفته. اگر خاطرتان باشد همین تیرماه، آقای دبیر شورا بدون اینکه از رییس جمهور اجازه بگیرد و با وزارت ارتباطلات هماهنگی کند، خودسرانه پهنای باند واتساپ را کم کرد. البته که هیچ کدام از هشدارها و انذارها به خرج آقای رییس جمهور نرفته و آقامیری همچنان قرص و محکم بر صندلی دبیری اش نشسته است.

این دفعه ولی موضوع در لیگ دیگری است. دبیر شورا نه تنها به خودش زحمت نداده که جواب نامه وزیر ارتباطات را بدهد، که سخنگویش خود را هم مامور کرده تا جلوی رسانه ها ظاهر شود و بگوید شورا در این فقره مسئولیتی ندارد. آقای سخنگو هم ـ تا آنجا که ذهن مان یاری می کند در حمله به سفارت بریتانیا در سال 90 حضور پررنگی داشته ـ آمده و گفته، سفید کردن سیم کارت ها را کمیته ای ویژه که شش عضو از 12 عضوش دولتی هستند، انجام می دهند و مرکز ملی و شورای عالی فضای مجازی در این کارگروه عضویت ندارد.

به صدق و کذب این گفته ها کاری ندارم، ولی آنچه اوقات آدم را تلخ می کند، این است که آقامیری و سخنگوی ریبرندشده اش، در موضوعی به این مهمی، طوری رفتار می کنند که شأن شان اجل بر پاسخ دهی به نامه ای در جهت خیر عمومی است. با این شکل مواجهه، اگر یک بی خبر از همه جایی پیدا شود، احتمالاً خیال می کند سخنگوی شورا حقیقتی آسمانی را بیان کرده که همه باید به آن گردن نهند و بپذیرندش.

فکر می کنم پیشنهاد بدی نباشد که دبیر شورا و حالا هم سخنگوی شان یک بار دقیق توضیح دهند، در چه حوزه ای و برای چه مسائلی، چقدر، تا کی و چگونه مسئولیت و اختیار دارند. آخر نمی شود یک یک مسائلی که بقیه فکر می کنند شورا دستی در آن دارد، رد کرد و چنان هم با تبختر و از موضع بالا مواضعت را بیان کنی که انگار موضوع درباره انسان های فرازمینی از کره ای دیگر است.

در کلاف تودرتویی که امور و مصالح مردم و مملکت هر روز در آن می رود و قفل می شود و بیرون نمی آید، موضوع سیم کارت های سفید، مانند فیلترینگ، چیزی جز هم آوایی تکراری نام ها، چهره ها و جریان ها در مسئولیت پذیری، در انجام ندادن کارها و رنج رساندن به مردم و چه بسا خون به دل کردن شان نیست.