فرارو- ذبیح الله منصور یکی از جنجالی ترین چهره های فرهنگی تاریخ معاصر ایران به شمار می رود.

به گزارش فرارو، منصوری درعین حال که از پرکارترین نویسندگان و مترجمان ایران بود، حواشی بسیار زیادی نیز داشت. ترجمه های منصوری باعث شد تا بسیاری وی را به عدم وفاداری در ترجمه و سرقت ادبی محکوم کنند.

ذبیح الله منصوری در سال 1278 متولد شد و در سال 1365 نیز از دنیا رفت. از همان دوران کودکی به سبب هوشی که داشت، از هر فرصتی که برای یادگیری گیر می آورد، استفاده کرده و چیزی می آموخت. زمانی که به همراه خانواده اش از سنندج به کرمانشاه رفت، زبان فرانسه را نزد یکی از پزشکان حاضر در کرمانشاه آموخت. در ادامه پس از درگذشت پدرش به همراه دیگر اعضای خانواده به تهران رفت و برای امرار معاش، رو به ترجمه آورد.

منصوری در طول زندگی اش با بسیاری از جراید و مجلات مطرح زمانه همکاری کرد. ازاین بین، می توان به مجله خواندنی ها، روزنامه اطلاعات، مجله روشنفکر، روزنامه ایران ما و مجله دانستنی ها اشاره کرد.

نثر روان و گیرای منصوری خیلی زود وی را به یکی از مترجمان مطرح زمانه بدل کرد. بااین حال دیری نپایید که سیلی از انتقادات به سمت او روانه شد. بسیاری منصوری را به عدم وفاداری به متن اصلی و همچنین سرقت ادبی محکوم کردند.

در واقع منصوری، در حین ترجمه، به دلخواه بخش هایی را از اثر مورد ترجمه حذف کرده و یا به آن می افزود. بسیار پیش آمده بود که او اثر کوتاهی را، در حین ترجمه به یک اثر چندصد صفحه ای بدل کند. همچنین منصوری مشهور بود به اینکه نوشته های خودش را به نام نویسندگان دیگری در ایران چاپ می کرد. او اثری را که خودش نوشته بود، به نام نویسنده ای فرضی منتشر می ساخت و در نهایت نام خودش را نیز به عنوان مترجم اثر ذکر می کرد. همچنین در بسیاری از مواقع جملاتی را به دروغ به افرادی نسبت می داد که در حال ترجمه آثارشان بود.

همه این ها باعث شد تا جامعه فرهنگی ایران نسبت به وی دچار بدبینی بشود. عده ای به او تاختند و عده ای نیز درعین حال که عمل او را مذمت می کردند، بابت سلیقه و ذوقی که داشت، وی را مورد ستایش قرار دادند. معروف است که منصوری یک مقاله کوچک چندصفحه ای را به اثری طولانی تبدیل می کرد.

به هرحال، با وجود همه فرازونشیب ها، باید دانست که این منصوری بود که بسیاری از نویسندگان غربی را به ایرانیان معرفی نمود. او آثار بسیاری از نویسندگان مطرح جهان را به فارسی ترجمه کرد. موریس مترلنیگ، الکساندر دوما، میگل سروانتس و کنت مونت کریستو، تنها تعداد معدودی از نویسندگانی بودند که منصوری در طی بالغ بر هزار جلد کتابی که منتشر کرد، به سراغ آن ها رفت.