هر روز غروب، زمانی که خورشید پشت افق بتنی شهر بیروت پنهان می شود، لوبنا حمدان روی پشت بام خانه اش می ایستد و با سوتی آرام کبوترها را صدا می زند. لحظاتی بعد، بال زدن هماهنگ ده ها کبوتر سفید، خال دار، بلوطی و سیاه فضا را پر می کند.

به گزارش فرارو، در همین فضای ساده، این کارمند 36 ساله دفتری، پناهگاهی غیرمنتظره برای خود یافته است.

حمدان هرگز تصور نمی کرد روزی به نگهداری کبوترها علاقه مند شود. این علاقه حدود ده سال پیش و از طریق همسرش، ابراهیم عمار، شکل گرفت. ابراهیم از دوران کودکی به پرورش پرندگان مشغول بوده است. حمدان آرامشی را که کبوترها هنگام نشستن روی دستان همسرش داشتند تحسین می کرد و این که اگر پرنده ای غایب بود ابراهیم متوجه می شد.

این زن لبنانی گفت: به کبوترها علاقه مند شدم، چون دیدم همسرم چقدر با عشق از آن ها مراقبت می کند.

حمدان هر روز دانه می پاشد، آب آن ها را بررسی می کند و مراقب است اگر پرنده ای ضعیف یا زخمی به نظر می رسد، به آن رسیدگی کند. ابراهیم نیز کنارش می ایستد و به او یاد می دهد چگونه کبوترها را با ملایمت در دست بگیرد و رفتارشان را هنگام پرواز در آسمان تشخیص دهد.

با تاریک شدن هوا دسته کبوترها آرام آرام در لانه پشت بامی خود جای می گیرند. حمدان می گوید: وقتی کبوترها برمی گردند، حس می کنم به خانه برگشته ام.