روزنامه کیهان در اخبار ویژه خود به انتقاد از صحبت های رییس جمهور پرداخته و آن ها را یأس آور خوانده است.

در این بخش آمده است: اظهارنظر برخی مقامات دولتی در زمینه مشکلات و راه حل ها و یا پاسخگویی به سؤالات و انتقادات مخاطبان، نیازمند بازنگری جدی است تا اولاً معطوف به واقعیت ها باشد و نه خلاف واقع، ثانیاً کارشناسی باشد نه کلی گویی و روایت وارونه، و ثالثاً امیدوارکننده باشد و نه یأس آفرین و رابعاً بیان برنامه های در حال اجرا باشد و نه سخن گفتن از موضع منتقد و یا اپوزیسیون.

مرور برخی اظهارنظرها در این زمینه نشان می دهد که برخی مدیران، نقطه پمپاژ قضاوت منفی درباره توانمندی دولت هستند و حال آنکه انتظار می رود منطق می شود ، می توانیم ، برنامه داریم و در حال اقدام براساس برنامه برای حل مشکل هستیم ، بر رویکرد گفتاری مدیران دولت حاکم باشد.

به عنونان نمونه در حالی که مردم انتظار دارند برنامه دولت برای مهار گرانی های افسارگسیخته و بی مبنا ارائه شود، سخنگوی دولت می گوید: تثبیت قیمت ها به عنوان اشتباهی در دولت های قبل انجام گرفت. دید علمی کافی در این زمینه نداشتند و فکر کردند اگر قیمت کالا ثابت باشد، داریم به مردم کمک می کنیم.

این اظهارات در حالی است که دستگاه های اقتصادی دولت عملاً تنظیم بازار و نظارت بر قیمت ها را رها کرده اند و برخی اقلام نه سالی یک بار بلکه ماهی چندبار گران می شوند و مدیران ذی ربط در وزارت جهاد کشاورزی و اقتصاد و صمت و… هم لبخند رضایت می زنند.

از نکات قابل تامل، برخی اظهارات آقای رییس جمهور است که نه افقی نشان می دهد، نه مشکلی را حل می کند، نه حاکی از داشتن راه حل و برنامه است و نه گزارش اقدامات دولت:

- قربان خدا بروم، به هر شکلی دارد ما را می چلاند.

- راه حل رفع ناترازی ها، وفاق ملی است.

- من در مجلس بودم کسی ما را تحویل نمی گرفت الان رییس جمهور شدم همان آدم قبلی هستم. مگر من کی هستم که بیایم شهر شما را ببینم؟ خیال می کنید من بیایم ببینم معجزه می کنم؟ شما خودتان مشکلات را ببینید و آن ها را حل کنید.

- اقتصاد با دستور اداره نمی شود. باید با ارائه راهکارهای مناسب، روندهای اجرایی فعلی را اصلاح کنیم.

- تلاش برای حذف کامل قیمت گذاری دستوری در دستورکار است. چراکه دستور با علم اقتصاد همخوانی ندارد.

- از روزی که آمدیم هر روز یک بلایی سر ما آوردند.

- این گوی و این میدان هر کسی می تواند مشکلات را حل کند بیاید حل کند. مگر من کی ام؟ من تا دیروز نماینده مجلس بودم.

- من اصلاً دنبال رییس جمهور شدن نبودم. می خواستم مردم به صحنه بیایند.

- من سه بار در ارومیه درخواست دادم، استخدام نکردند.

- روی طلا خوابیدیم و گرسنه هستیم.

- ترکیه و ژاپن و کره، نفت و گاز ندارد و وضعیت آن ها از ما بهتر است. ما نفت و گاز داریم ولی گرسنه هستیم، مشکل داریم. گیر و مشکل کجاست؟

- یک زمانی می گفتند ارومیه، پاریس ایران است؛ حالا ببینید چه کارش کرده ایم. حالا یکی دیگر می آید پاریس ایران را می کند افغانستان.

- هر چقدر بتوانیم به شما کمک می کنیم، ولی شما منتظر کمک ما نباشید (یکی از حضار: نشد که؛ هم می گویید کمک می کنید هم می گویید کمک نمی کنید!).

- سال های گذشته برای کالاهای اساسی 15 تا 18میلیارد دلار هزینه می شد، الان ما فقط 8میلیارد دلار تا پایان سال در اختیار داریم. خب سؤال این است که از کجا باید تامین کرد؟ بعد هم می گوییم باید مقاومت کنیم که البته باید مقاومت کنیم.

- با مدیری که می گوید نمی شود ، نمی شود کار کرد.

سؤال مهم این است که مردم و نخبگان و فعالان اقتصادی و کارآفرینان و اقشار مختلف مردم باید از این قبیل ادبیات کلی گویانه، فرافکنانه، سیاه نمایانه و بعضاً نادرست چه چیزی را باید برداشت بکنند؟

کدام اقتصاد و مدیریتی بدون دستور اداره می شود که برخی مدیران دولتی برای توجیه بی عملی یا سوءتدبیرهای خود مدام توی سر دستور می زنند و حال آنکه دائماً دستورهای مستقیم یا غیرمستقیم گران کردن اقلام و خدمات از سمت همین مدیران صادر می شود؟! ارز و خودرو و نان و لبنیات و دارو و برخی کالاهای اساسی و گاز و برق و بلیت های مسافرتی و… در همین یک سال گذشته چقدر گران شده اند و نقش بخشنامه های دولتی در این میان چه بوده است؟

96میلیارد دلار ارز حاصل از صادرات به کشور بازنگشته و مدیران دولتی به جای اینکه گریبان شرکت ها (به ویژه شرکت های دولتی) را در این باره بگیرند، از کمبود منابع ارزی می نالند یا دائماً سراغ گران سازی اقلام مختلف برای تامین بودجه می روند. انواع تسهیلات ارزی و ریالی به شرکت های گوناگون دولتی و غیردولتی واگذار می شود اما کمتر پیگیری می شود که سرنوشت و سرانجام آن تسهیلات یا بودجه ها چه شد؟ اینجاست که دلالان- به علاوه اخلالگران رسانه ای مرتبط با اتاق جنگ اقتصادی دشمن- بازار را به هم می ریزند و مدیران دولتی ذی ربط هم حداکثر نقش تماشاچی را به جای مسئول تنظیم بازار و مهار قیمت ها ایفا می کنند، اگر خود دخیل در به هم ریختن ثبات قیمت ها نباشند!

به عنوان یک نمونه، در زمینه نهاده های دامی که نقش مهمی در بازار مرغ و گوشت دارد، دبیر اتحادیه واردکنندگان نهاده های دامی گفته است: از دی ماه سال گذشته به رییس جمهور و معاون رییس جمهور و وزیر جهاد کشاورزی مکاتبه کردیم و هشدار داده بودیم و کمبود نهاده و مرغ کیلویی 170هزار تومان را پیش بینی کرده بودیم؛ اما توجهی نکردند. محور قرارگرفتن سیاست بنگاه هایی که دنبال منافع خودشان هستند دلیل گرانی قیمت است و دولت باید آگاه باشد و منفعت ملی را در نظر بگیرد.

همچنین نهاوندی، عضو هیئت مدیره اتحادیه واردکنندگان نهاده های دام و طیور می گوید: پارسال و در دولت قبل جو، ذرت و کنجاله سویا به فراوانی و ارزان در اختیار دامداران بود ولی از آغاز کار وزیر فعلی، همه چیز خراب شد. تنها عامل گرانی شدید محصولات کشاورزی در یک سال گذشته تغییر مدیریت در وزارت جهاد کشاورزی است/ پارسال قیمت مرغ سفره مردم کیلویی 85هزار تومان بود، الان 145هزار تومان است، مقصر این گرانی وزیر کشاورزی است.

در زمینه نوسان قیمت ها در بازار اقلام اساسی و مصرفی، بهرامی ارض اقدس، عضو هیئت نمایندگان اتاق بازرگانی تهران هم تاکید کرده است: آقای وزیر جهاد کشاورزی، این شما هستید که رکورد قیمت برنج 400هزار تومانی را خلق کردید. اگر وزارت بازرگانی داشتیم اجازه نمی داد بازار برنج این گونه باشد. صدها واردکننده برنج، برنج خود را در دبی ذخیره می کنند و به محض آزادسازی واردات، آن را در بازار می ‎ریزند. مگر می شود یک واردکننده 4روزه برنج وارد کند؟ مگر می شود شما وزیر جهاد کشاورزی باشی و کاری با قیمت برنج نداشته باشی؟ پس برای چه اختیارات بخش بازرگانی کشاورزی را گرفته ای؟

اجمالاً اینکه در هیچ اقتصاد بازار آزادی و سوپرسرمایه داری هم، مدیران دولتی اینچنین خود را فاقد مسئولیت نسبت به روند تولید و مصرف و بازار نشان نمی دهند و اجازه هم ندارند که به جای برنامه ریزی مشخص و اقدام و عمل و گزارش عملکرد، به کلی گویی بپردازند.

مدیریت اقتصادی، در مثل، مانند کشت و آبیاری و برداشت مکانیزه محصولات است و نه کشاورزی دیمی؛ هرچند که حتی کشت دیم هم با همه نواقصش، برنامه ریزی خود را دارد و کشاورزی به جای اقدام و عمل، نمی نشیند تا دست روی دست بگذارد و از زمین و زمان و روزگار بد بگوید!