فرارو- در روابط عاطفی، مرز میان صداقت سازنده و بیان های آسیب زننده بسیار باریک است؛ کارشناسان می گویند برخی موضوعات بهتر است ناگفته بمانند تا احساس امنیت و صمیمیت حفظ شود.

به نقل از سایکولوژی تودی، اگر صداقت کامل و بی قیدوشرط همیشه بهترین سیاست بود، احتمالاً ضرب المثل هایی مانند بعضی چیزها را نگفتن بهتر است هرگز نسل به نسل به ما منتقل نمی شد. واقعیت این است که همه شکل های صداقت آن قدر که تصور می کنیم مفید و سازنده نیستند و به همین ترتیب، همه سکوت ها هم به معنای پنهان کاری و خیانت تعبیر نمی شوند.

پژوهش های جدیدتر نشان می دهد که دانستنِ زمان مناسب برای حرف نزدن، گاهی می تواند روابط را بسیار بهتر از صداقتِ بی رحمانه حفظ کند و مانع از تخریب پیوندهای عاطفی شود. در ادامه، بر اساس یافته های علمی و تحقیقات روان شناختی، مواردی بیان می شود که در یک رابطه، گفتنشان نه تنها ضروری نیست، بلکه می تواند مخرب باشد و سکوت، در واقع مراقبت و مهربانی بیشتری به همراه دارد.

گاهی طبیعی است که متوجه تغییری در ظاهر یا بدن شریک زندگی تان شوید. ممکن است به نظر برسد گفتن اینکه چند کیلویی اضافه کرده ، چند چین و چروک جدید روی صورتش افتاده یا پوستش اخیراً جوش زده نوعی توجه و مراقبت است؛ گویی دارید کمک می کنید بهتر از خودش مراقبت کند. ما معمولاً با این باور بزرگ شده ایم که صداقت نشانه محبت است و اگر چیزی می بینی، بگو .

اما وقتی بحث بدن شریک زندگی در میان است، حتی صادقانه ترین و مهربانانه ترین حرف ها هم ممکن است به صورت گیر دادن یا انتقاد ریزبینانه برداشت شود. طبق پژوهشی جدید منتشر شد، حدود 55 درصد افراد بعد از صحبت درباره وزنشان با شریک زندگی، احساس بدتری نسبت به خودشان پیدا می کنند. این احساس، کاملاً مستقل از لحن یا نیت طرف مقابل بود.

به عبارتی دیگر، چه با لحنی ملایم بگویید یه کم پُرتر شدی عزیزم ، چه شوخی کنید به نظر میاد دسرها خیلی چسبیده! یا حتی برای حمایت بگویید بیا با هم ورزش رو شروع کنیم ، نتیجه اغلب یکی است: عدم امنیت، خجالت و خودآگاهیِ منفی. واقعیت ساده تر از چیزی است که فکر می کنیم: هر تغییری که ما در بدن شریکمان می بینیم، معمولاً برای او تازگی ندارد. او هر روز با بدنش زندگی می کند؛ اگر ما متوجه شده ایم، او همیشه خیلی قبل تر از ما متوجه شده است.

در روابط بلندمدت، تغییر جسمانی کاملاً طبیعی است. فصل های مختلف زندگی، تغییرات مختلفی به همراه دارند: نوسان وزن، سفیدشدن موها، شل شدن پوست و نشانه های گذر زمان. اما استانداردهای زیبایی حاکم در جامعه، این تغییرات طبیعی را عیب جلوه داده اند. بنابراین حتی اگر شما با نیتی کاملاً دوستانه به تغییری اشاره کنید، شریک شما احتمالاً آن را از دریچه همین معیارهای سخت گیرانه تفسیر خواهد کرد.

پس زمانی که در آستانه گفتنِ چنین جمله ای هستید، لحظه ای مکث کنید. از خود بپرسید:

آیا آنچه می خواهم بگویم واقعاً مهربانانه است؟

آیا واقعاً لازم است گفته شود؟

یا اینکه فقط عادتی فرهنگی است که ما را به اظهار نظر درباره بدن دیگران عادت داده؟

اغلب، پاسخ این است که نگفتن، مهربانانه تر و سالم تر است.

در نهایت، بسیاری از این به اصطلاح نقص ها در واقع نشانه های زیبایی اند. کمی افزایش وزن می تواند حاصل لذت غذاهای مشترک باشد. ترک های پوستی، نشانه رشد و تغییرات زندگی هستند؛ بلوغ، والد شدن یا تغییر فصل های زندگی. چین وچروک ها نقشه ای از لبخندها، خنده ها و مکالمه های شبانه مشترک اند.

گاهی سکوت، احترام بیشتری برای این داستان های انسانی به همراه دارد.

بر خلاف آنچه فیلم های عاشقانه یا رمانتیک نشان می دهند، طبیعی است که در رابطه، چیزهایی در مورد شریک زندگی تان وجود داشته باشد که خیلی دوستشان نداشته باشید. ممکن است فردی فوق العاده باشد اما در مدیریت استرس ضعف داشته باشد، در انجام کارها تعلل کند، دوستانی داشته باشد که نمی پسندید یا سبک زندگی ای انتخاب کند که از نظر شما بهترین نیست.

گاهی، در یک روز پرتنش یا لحظه ای سرخوردگی، ممکن است وسوسه شوید که این نارضایتی ها را به زبان بیاورید و تصور کنید چون ما باید با هم صادق باشیم پس گفتن آنها وظیفه شماست. اما مرز بسیار ظریفی بین صداقت مفید و انتقاد بی مورد وجود دارد.

اگر حرفی که می خواهید بزنید از نیّت واقعی برای کمک سرچشمه نگیرد، تقریباً همیشه به عنوان حمله، ایرادگیری یا تحقیر برداشت می شود. برای مثال شما ممکن است فکر کنید جمله هایی مثل تو همیشه پول رو بیخود خرج می کنی یا این غذا رو نخور، خیلی ناسالمه کمک کننده اند. اما از نگاه شریک زندگی تان، این حرف ها بیشتر شبیه قضاوت و کنترل گری به نظر می رسند تا عشق و حمایت.

پژوهشی در مجله Behavior Therapy نشان می دهد درک فرد از انتقاد شریک زندگی اش کاملاً به نحوه بیان و چارچوب آن بستگی دارد. محققان دریافتند زمانی که افراد حرف شریکشان را خصمانه برداشت کنند، احتمالاً رضایت کمتری از رابطه دارند و حتی از سلامت روانی پایین تری گزارش می دهند. در مقابل، بازخورد سازنده معمولاً با رابطه ای قوی تر و باثبات تر همراه است.

هدف اصلی این مطالعه بررسی این بود که چرا دو شریک، از یک جمله، برداشت های کاملاً متفاوتی دارند. نتایج نشان می دهد که تنظیم هیجان نقش کلیدی دارد.

افرادی که احساساتشان را سرکوب می کنند (مثلاً عصبانیت را پنهان می کنند اما آن را حل نمی کنند)، بیشتر ممکن است حرفشان برای شریکشان تند، سرد یا خصمانه به نظر برسد، حتی اگر نیت اولیه شان این نبوده باشد.

اما کسانی که پیش از صحبت کردن، ذهنشان را بازنگری می کنند و جمله ها را دوباره در ذهن شکل می دهند، بسیار موفق ترند در ارائه بازخورد واقعی و حمایت کننده.

به بیان ساده تر:

اگر از سر رنجش صحبت کنید، حتی صادقانه ترین حرف ها هم به عنوان قضاوت برداشت می شوند. و این برداشت، احساس امنیت و صمیمیت را به خطر می اندازد. پس قبل از اینکه انتقاد یا نظر ناخواسته ای را مطرح کنید، بهتر است از خود بپرسید:

من دارم این را می گویم چون می خواهم کمک کنم؟

یا فقط می خواهم حق به جانب به نظر برسم؟

اگر پاسخ دومی باشد، سکوت در بیشتر مواقع نه تنها مهربانانه تر، بلکه بسیار مؤثرتر و سالم تر خواهد بود.