این روزها بر امیر قلعه نویی بسیار سخت و دشوار می گذرد. شاید در هیچ مقطعی، حتی پس از حذف از جام ملت های آسیا هم موقعیت او تا این اندازه متزلزل نبود. کمتر کسی می توانست باور کند دو بازی بدون گل برابر کیپ ورد و ازبکستان در تورنمنت چهارجانبه العین چنین پیامدهای منفی و عجیبی داشته باشد.

با این حال این اتفاق رخ داد و تیم ملی با کوله باری از حاشیه و تنش این مسابقات را ترک کرد. رفتارهای نابخردانه بعضی بازیکنان و به ویژه شجاع خلیل زاده، مصاحبه نالازم و مملو از خودستایی سردار آزمون، خودداری تعداد زیادی از بازیکنان از زدن ضربه پنالتی در مصاف با ازبکستان و... فضای بسیار عجیبی علیه تیم ملی به وجود آورد؛ طوری که شاید برای نخستین بار برخی بازیکنان این تیم در اظهارات صریح خود مدعی شدند زیر فشار شدید افکار عمومی در حال له شدن هستند و بخشی از مردم در انتظار شکست آنها به سر می برند.

برای شخص قلعه نویی اما اوضاع از این بدتر هم بود. مداخله آشکار و عریان مهدی طارمی در امور فنی و اعمال تغییر سرخود او در فهرست پنالتی زنان دیدار با ازبکستان، بسیار بحث برانگیز شد. طارمی ابایی نداشت در مقابل خبرنگاران به این دخالت واضح اقرار کند و البته در کلام او، اثری از پشیمانی یا معذب بودن هم دیده نمی شد!

به این ترتیب اختیارات قلعه نویی عملا زیر سوال رفته و حتی برخی رسانه ها از درگیری او و طارمی در رختکن تیم ملی خبر می دهند. به شکل طعنه آمیزی، همه این اتفاقات تنها 24 ساعت پس از آن رخ داد که قلعه نویی در حضور بازیکنان تیم ملی، با تقدیر از طارمی به بهانه صدمین بازی ملی اش، او را الگویی خوب برای جوانان توصیف کرد!

هر چه هست خود امیر خیلی خوب می داند در افتادن با طارمی چه مخاطرات عظیمی دارد. آخرین نفری که اختلاف نظر با این بازیکن را تجربه کرد، دراگان اسکوچیچ بود که حتی با وجود کسب بهترین نتایج ممکن هم نتوانست خودش را به جام جهانی برساند! بنابراین در صورتی که مساله جدی باشد، ممکن است برای قلعه نویی هم همان سرنوشت تکرار شود. طی چند روز گذشته برخی پیشکسوتان به صورت عیان و پنهان به امیر توصیه کرده اند روی نام طارمی قلم قرمز بکشد و اقتدارش را نشان بدهد، اما اتخاذ چنین تصمیمی حقیقتا دشوار است و بعید به نظر می رسد سرمربی تیم ملی بتواند به آن سمت حرکت کند.

از حواشی بی شمار که بگذریم، قلعه نویی در بحث فنی هم منتقدان بسیار جدی و سرسختی دارد. روند حرکتی تیم او به سمت پیشرفت نیست و تنها خودش و دستیاران متعددش از عملکرد تیم رضایت دارند! او عادت کرده به شکلی اغراق آمیز، فقط نیمه پر لیوان را ببیند و از همین رو است که مثلا در پایان تورنمنت امارات به دو کلین شیت تیم ملی اشاره می کند، درحالی که ملی پوشان در هیچ یک از این دو مسابقه موفق به گلزنی نشدند.

چیزی که در عمل دیده می شود، 6 بازی پیاپی ناتوانی تیم ملی در کسب پیروزی برابر ازبکستان است؛ طلسمی که حتی با وجود 10 نفره شدن تیم حریف در بازی اخیر نیز نشکست. به همین دلیل هم پس از پایان این مسابقات، هزاران پست و کامنت با هشتگ اخراج قلعه نویی در شبکه های اجتماعی به ثبت رسید.

در نهایت روشن نیست فدراسیون فوتبال چه تصمیمی خواهد گرفت و آیا قلعه نویی را عوض می کنند یا نه، اما یک نکته تقریبا قطعی به نظر می رسد؛ این که چهار ماه پیش رو، احتمالا آخرین پیچ امیر برای رسیدن به جام جهانی خواهد بود. تیم ملی تا فروردین هیچ مسابقه ای در پیش ندارد. فیفادی بعدی در آغاز سال جدید خورشیدی خواهد بود و قاعدتا اگر قرار به تغییر کادرفنی باشد، این اتفاق در همین مقطع رخ می دهد. در این صورت سرمربی جدید هم می تواند مدتی بر لیگ و بازیکنان متمرکز شود و از فیفادی فروردین به عنوان تدارک جدی سود ببرد. اگر امیر از این گردنه چهار ماهه به سلامت بگذرد، بعید است دیگر کسی غیر از او را در جام جهانی روی نیمکت تیم ملی ببینیم.