یک درمان پیشرفته دیابت ممکن است بتواند انسولین را از طریق یک کِرِم پوستی تحویل دهد.

به گزارش ایسنا، یک پیشرفت در تحویل انسولین می تواند روزی به سوزن های تهاجمی که بسیاری از افراد مبتلا به دیابت به آنها متکی هستند، پایان دهد.

به نقل از اس ای، دانشمندان با استفاده از موش ها، خوک های کوچک و نمونه های پوست انسان کشت شده در آزمایشگاه، یک درمان موضعی انسولین را توسعه داده اند که دستاوردی است که مدت ها به دلیل اندازه بزرگ مولکول های انسولین و میل قوی جذب آنها به آب که مانع از عبور آنها از لایه های بیرونی چرب پوست می شود، غیرممکن فرض می شد.

محققان به رهبری دانشمندان دانشگاه ژجیانگ(Zhejiang) در چین می گویند: پلیمر نفوذپذیر به پوست ممکن است تحویل غیرتهاجمی انسولین را امکان پذیر کند، بیماران مبتلا به دیابت را از تزریق رهایی بخشد و به طور بالقوه استفاده راحت بیمار از سایر درمان های مبتنی بر پروتیین و پپتید را تسهیل کند.

تحویل داروها از طریق پوست، مزایای زیادی دارد. انجام آن در خانه آسان است، بدون درد است و آزادسازی کنترل شده و ملایم را در بدن تضمین می کند. با این حال، پوست به طور ذاتی، سدی است که به محافظت از بدن شما در برابر مواد مضر کمک می کند. داروهای موضعی در اطراف لایه های دفاعی پوست عمل می کنند؛ آنها مولکول های کوچکی دارند که به راحتی از پوست عبور می کنند و همچنین توانایی تعامل با لیپیدهایی را که با آنها مواجه می شوند، دارند.

انسولین، هورمونی است که سطح گلوکز خون را تنظیم می کند و هیچ یک از این ویژگی ها را ندارد. محققان فکر کردند که یکی دیگر از ویژگی های پوست، یعنی اسیدیته بودن آن ممکن است به ورود انسولین کمک کند. پوست به طور طبیعی دارای یک شیب pH است که از سطح کمی اسیدی شروع می شود و در لایه های عمیق تر به سمت خنثی بودن pH افزایش می یابد.

محققان شروع به کار بر روی مهندسی یک سیستم تحویل کردند که با این شیب تعامل داشته باشد تا انسولین را به عنوان یک مزیت به بدن معرفی کند.

مرحله بعدی، خوک های کوچک دیابتی بودند که از نظر بیولوژیکی بیشتر از موش ها به انسان شباهت دارند و اثرات، همچنان قابل مقایسه بودند. سطح گلوکز خون خوک ها در عرض دو ساعت به حالت عادی کاهش یافت و همچنین این درمان در موش ها، غلظت گلوکز خون را در عرض یک ساعت به سطح طبیعی رساند و اثربخشی آن با تزریق انسولین برابری می کرد. سپس سطح گلوکز به مدت 12 ساعت پایدار ماند.

هنگامی که OP-I وارد بدن می شود، در بافت های کلیدی تنظیم کننده گلوکز از جمله کبد، چربی و عضلات اسکلتی تجمع می یابد، جایی که سلول ها این ترکیب را جذب کرده و انسولین را در داخل آزاد می کنند. OP-I گیرنده های انسولین را فعال می کند و جذب و متابولیسم گلوکز را درست مانند انسولین تزریقی افزایش می دهد.

شاید مهمتر از همه، این کار را به شیوه ای پایدارتر از انسولین تزریقی انجام می دهد و منجر به اثر روان تر و طولانی تر می شود.

گفتنی است که محققان هیچ نشانه ای از التهاب پیدا نکردند که نشان می دهد این درمان می تواند عوارض جانبی مضر بسیار کمی داشته باشد، اگر اصلاً عوارضی داشته باشد. اگرچه برای اطمینان باید منتظر آزمایش های انسانی باشیم.

با این وجود، نتایج می تواند به این معنی باشد که تزریق مکرر انسولین ممکن است روزی به تاریخ بپیوندد و این سیستم حتی ممکن است با داروهای دیگر نیز کار کند.

محققان می گویند: ترکیب OP برای تحویل پوستی ماکرومولکول های زیستی مانند پپتیدها، پروتیین ها و اسیدهای نوکلییک، با کاربردهای درمانی گسترده، همه کاره است و تحقیقات بیشتر در مطالعات آینده را ضروری می کند.

این پژوهش در مجله Nature منتشر شده است.