عملکرد تیم ملی ایران در تورنمنت چهارجانبه العین امارات نه تنها به بهبود وضعیت فنی تیم کمک نکرد، بلکه حجم انتقادات از سرمربی تیم ملی، امیر قلعه نویی را بیش از هر زمان دیگری افزایش داد. تیم ملی در این تورنمنت بدون اینکه حتی یک گل بزند یا گلی دریافت کند، مسابقات را به پایان رساند؛ اما آنچه بیش از نتیجه ها به چشم آمد، نشانه های آشکاری از ضعف مدیریت درون تیمی و بی نظمی در کوچک ترین جزییات بود؛ مسائلی که منتقدان معتقدند محصول مستقیم بازیکن سالاری دوران قلعه نویی است.

تورنمنتی با نتیجه گیری معکوس

قلعه نویی و اعضای کادرفنی با این هدف به العین رفتند که از فرصت فیفادی بهترین استفاده را ببرند و نقاط ضعف و قوت تیم ملی را در برابر حریفانی متفاوت محک بزنند اما تیم ملی در دو مسابقه متوالی، نه گل زد و نه گل خورد؛ دستاوردی که نه با اهداف اعلام شده همخوانی داشت و نه انتظارات کارشناسان را برآورده کرد.

فراتر از نتیجه ها، شدت بی نظمی تیم در صحنه هایی مثل انتخاب پنالتی زن ها، زنگ خطری جدی بود؛ موضوعی که منتقدان آن را نمادی از مسئولیت گریزی بازیکنان و سستی مدیریت فنی دانستند.

از شعار بازیکن سالار، نه بازیکن محور تا نمایش های اخیر

قلعه نویی پس از پذیرش هدایت تیم ملی در 28 اسفندماه 1401 جمله ای کلیدی گفت: من بازیکن سالار هستم اما بازیکن محور نه!

او در ماه های ابتدایی کارش، به شکل آشکار رویکردی نزدیک به ستاره ها در پیش گرفت و بارها پس از پیروزی های تیم ملی از بازیکنان بزرگی مانند مهدی طارمی، علیرضا جهانبخش، سعید عزت اللهی و سردار آزمون تمجید کرد. این روند ستایش مداوم، فضای تیم را بیش از پیش بر مدار بازیکنان اصلی چرخاند.

اما سه سال پس از آن تعریف ها، تیم ملی در موقعیتی قرار گرفته که حتی در حساس ترین لحظات از جمله تعیین پنالتی زن، بازیکنان جای سرمربی تصمیم می گیرند. مشهورترین نمونه، ماجرای مسابقه ای بود که مهدی طارمی در صدمین بازی ملی خود به میلاد محمدی اجازه داد پنالتی پنجم را در بازی فینال تورنمنت چهارجانبه العین مقابل ازبکستان بزند که خراب شد. بی شک اگر این توپ، گل می شد نیز تأثیری در ورود بازیکن به تصمیمات فنی نداشت بلکه شاید اندکی از این تخریب ها کم می کرد. تصمیمی که بسیاری آن را نشانه دخالت بیش از حد بازیکنان و کاهش اقتدار کادرفنی دانستند.

تیمی که اصلاً الگو نیست!

تیم ملی قرار بود زیر نظر قلعه نویی به الگویی از نظم، تمرکز و همدلی تبدیل شود، اما اتفاقات تکرارشونده در اردوهای اخیر مسیر تیم را از اهداف اولیه دور کرد. رخدادهایی که یکی پس از دیگری روی تمرکز تیم سایه انداخت و به باور کارشناسان، نشانه ای از کاهش اقتدار مدیریتی کادرفنی بود.

بازیکنان تیم ملی بدون محدودیت خاصی در فضای مجازی فعالیت می کنند و هرگونه اظهار نظر، واکنش، و حتی محتوای غیرمرتبط را منتشر می کنند. در این میان، قلعه نویی که حتی نسبت به مدل موی بلند برخی بازیکنان مانند جواد حسین نژاد و امین حزباوی حساسیت نشان می داد در برابر اظهارنظرهای حاشیه ساز بازیکنانی چون طارمی، خلیل زاده و بیرانوند واکنشی نداشته است.

به اعتقاد بسیاری از منتقدان، همین بی تفاوتی باعث شده بازیکنان احساس کنند محدودیتی وجود ندارد و کادرفنی نیز توان اعمال نظم یا عبور از نام های بزرگ را ندارد.

قربانیان احتمالی و دشواری برخورد با ستاره ها

هرچند هواداران تیم ملی انتظار دارند نظم تیم بر هر نام و اعتباری اولویت باشد، اما واقعیت اردوهای تحت نظر قلعه نویی نشان می دهد او تمایلی به برخورد با ستاره ها ندارد.

بسیاری معتقدند اگر قرار باشد برخوردی صورت گیرد، احتمالاً نخستین قربانی ها بازیکنان سطحی مانند میلاد محمدی خواهند بود؛ بازیکنانی که نقش محوری در تصمیم گیری های درون تیمی ندارند و حذف شان هزینه ای برای کادرفنی ایجاد نمی کند. اما اصل چالش که مدیریت رفتار و تصمیم های ستاره های بزرگ است همچنان حل نشده باقی مانده و به باور کارشناسان، همین مسئله بیشترین ضربه را به انسجام تیم ملی زده است.

افزایش آشکار منتقدان از کارشناسان تا دوستان قدیمی

در آغاز صعود به جام جهانی، منتقدان فنی قلعه نویی محدود بودند؛ چهره هایی مانند جلال چراغپور و ابراهیم قاسمپور از نظر فنی معتقد بودند گزینه های بهتری برای نیمکت تیم ملی وجود دارد. اما امروز شرایط متفاوت است.

نارضایتی از شیوه مدیریت تیم به جایی رسیده که دوستان قدیمی قلعه نویی نیز به جمع منتقدان پیوسته اند. چهره هایی چون علیرضا منصوریان و اصغر مدیرروستا به صراحت برخی روش ها و تفکرات سرمربی تیم ملی را زیر سوال برده اند؛ اتفاقی کم سابقه که نشان دهنده شکاف جدی در نگاه کارشناسان به وضعیت فعلی تیم ملی است.

به اعتقاد بسیاری از تحلیلگران، قلعه نویی اکنون نه تنها بازیکن سالار عمل می کند، بلکه عملاً به بازیکن محوری رسیده است؛ مسیری که از همان ابتدا ادعا می کرد قصد ندارد در آن قدم بگذارد.

تیم ملی که قرار بود با حضور باتجربه ترین مربی داخلی به ثبات برسد، حالا هر روز منتقدان بیشتری پیدا می کند و فشارها بر ساختار مدیریتی تیم افزایش می یابد. استمرار این روند، آن هم در آستانه رقابت های جام جهانی 2026 تیم ملی را در موقعیتی قرار داده که نیازمند تصمیم های جدی تر، شفاف تر و مقتدرانه تر است. تصمیم هایی که هنوز نشانه ای از آنها دیده نمی شود.