بوستر شماره 18، نخستین نمونه از نسخه 3 (V3) سوپر هِوی استارشیپ، از نخستین آزمایش فشار در استاربیس تگزاس سربلند بیرون نیامد.

این آزمایش که بدون سوخت و موتورهای مشهور رپتور انجام شد، پرسش های تازه ای درباره سرعت توسعه استارشیپ و تأثیر آن بر مأموریت های سرنوشت سازی مانند برنامه بازگشت انسان به ماه مطرح کرده است.

اسپیس ایکس تاکید کرد که این رویداد در مرحله ای رخ داده که معمولاً برای کشف ضعف های ساختاری طراحی شده است.

در این آزمایش، مهندسان اسپیس ایکس بوستر V3 را تحت فشار گاز قرار دادند. این مرحله معمولاً برای بررسی استحکام مخزن ها و اتصالات بدنه انجام می شود. با آنکه موتورهای رپتور روی بوستر نصب نبود و هیچ سوختی هم داخل مخازن قرار نداشت، افزایش فشار باعث ایجاد یک آنومالی شد و بخش پایینی بوستر به ویژه نزدیک مخزن اکسیژن مایع آسیب دید و بدنه خم شد.

بر اساس تصاویر و گزارش های اولیه ، خم شدگی در ناحیه اتصال حلقه ها رخ داده و سازه فولادی بدنه توان تحمل فشار را در آن نقطه نداشته است. این نوع آسیب می تواند نتیجه نقص ساختاری، جوش کاری، یا حتی یک اشتباه در مراحل افزایش فشار باشد. اسپیس ایکس فعلاً فقط گفته که تحقیقات شروع شده و جزییات بیشتری منتشر نکرده است.

بوستر V3 بزرگ ترین بازطراحی بوستر سوپر هِوی تاکنون است و هدف آن بهبود عملکرد، افزایش قابلیت اطمینان، و پشتیبانی از مأموریت های سنگین تر است. در توصیف قابلیت های این نسخه موارد زیر برجسته است.

این تغییرات نشان می دهد نسخه V3 نه فقط یک ارتقا جزیی، بلکه گامی بزرگ در تکامل استارشیپ است. طراحی تازه احتمالاً دلیل انجام آزمایش های سخت گیرانه و پذیرش ریسک بالاتر در مراحل اولیه توسعه است.

سال 2025 برای اسپیس ایکس و نسخه V2 مجموعه ای از موفقیت ها و ناکامی ها بوده است. از پنج پرتاب آزمایشی امسال، تنها دو مأموریت کاملاً طبق برنامه پیش رفته اند. هرچند که فضاپیمای استارشیپ توانسته از بسیاری از مشکلات اولیه از جمله فرار از جو و انجام مانورهای ورود دوباره عبور کند اما هنوز فاصله قابل توجهی تا قابلیت اطمینان لازم برای مأموریت های انسانی باقی مانده است.

در همین حال، مأموریت Artemis 3 که قرار بود در سال 2027 انجام شود، به احتمال زیاد حداقل تا 2028 عقب می افتد. دلیل اصلی این تأخیر، پیچیدگی سیستم های ناسا و نیاز به یک نسخه پایدار از استارشیپ برای انتقال فضانوردان به سطح ماه است. بوستر V3 قرار است همان نسخه ای باشد که ناسا روی آن حساب کرده است.

از نظر فنی، آسیب واردشده لزوماً به معنای شکست طراحی V3 نیست. بوسترها معمولاً در ابتدا تحت آزمایش های تا مرز شکست قرار می گیرند تا نقاط ضعف آشکار شود. حتی خم شدن بدنه، اگر در محدوده آزمایش های تخریبی بوده باشد، می تواند بخشی طبیعی از فرایند توسعه باشد.

اما پرسش های کلیدی وجود دارد:

از طرف دیگر، پیامدهای استراتژیک مهمی هم وجود دارد. ناسا باید مطمئن باشد که نسخه V3 برای انتقال فضانوردان ایمن است. هر حادثه ای حتی در مراحل آزمایشی می تواند باعث افزایش حساسیت در روند ارزیابی، یا حتی افزایش فشار بر اسپیس ایکس برای ارائه شواهد دقیق تر از قابلیت اطمینان سیستم شود.

در سطح کلان، استارشیپ محور اصلی آرزوهای ایلان ماسک برای مأموریت های مریخی است. شکست های زودهنگام، اگر به خوبی مدیریت نشوند، ممکن است باعث کندی مسیر جاه طلبانه او شود.

اسپیس ایکس اکنون باید علت دقیق آنومالی را مشخص، نتایج را در طراحی های بعدی منعکس، و احتمالاً بوستر جایگزین را آماده کند. خوش شانسی شرکت این است که توان تولید در استاربیس بسیار بالاست و حتی آسیب یک بوستر، لزوماً ضربه ای بلندمدت نیست.

با این حال، نسخه V3 باید در آزمون های بعدی نشان دهد که می تواند فشارهای واقعی پرتاب را تحمل کند. هرگونه ضعف ساختاری در مخازن یا بخش اتصال hot-stage می تواند ریسک های قابل توجهی برای کل برنامه ایجاد کند.