از زمانی که دولت چهاردهم شروع به کار کرده است با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می کند؛ یکی از این مشکلات که بسیار گریبان گیر دولت چهاردهم شده است بحث استیضاح ها و استعفا ها است. استعفا هایی که بیشتر رنگ و بوی جناحی دارد.

به گزارش خبرآنلاین، اما اکنون که یک سال از عمر دولت می گذرد تعداد این استعفا ها و استیضاح ها بالا رفته است و شاید این اتفاقات دولت را ضعیف کند. سوال پرتکراری که پیش می آید این است که چه زمانی برخی نمایندگان مجلس دست از سر دولت و وزرای دولت بر می دارند و به آن ها اجازه می دهند تا به سلامت بتوانند وظیفه های خودشان را انجام دهند.

چند روز گذشته رسایی نماینده تهران در مجلس با صراحت در یه گفت وگو خطاب به عارف گفت: آقای عارف! لطفاً به مجلس نیایید. طبق قانون، جایگاه شما غیرقانونی است. نمی شود کیوسک یک دست فروش را در اهواز به خاطر اجرای قانون خراب کنند، اما قانون درباره شما اجرا نشود! اگر فرصت کنم، به حضور شما در مجلس اعتراض می کنم.

اما این قائله به همین جا ختم نشد؛ چهارشنبه 28 آبان روزنامه صبح نو در گزارشی با عنوان عارف می رود؟ نوشت که عارف درخواست استعفا داده اما پزشکیان هنوز نپذیرفته است.

در همین رابطه نظر، غلامحسین کرباسچی، دبیرکل پیشین حزب کارگزاران سازندگی را جویا شدیم؛ کرباسچی گفت: این ها در حقیقت جنگ های تبلیغاتی اند که مخالفان و موافقان دولت هر روز از این گونه سخنان مطرح می کنند؛ مسائلی که واقعاً نمی توان بر پایه آن ها تحلیل جدی ارائه داد. همیشه در همه دولت ها عده ای چنین شایعاتی را راه می اندازند.

به نظر من، رسانه ها دست کم آن هایی که دلسوزی دارند نباید به این حواشی دامن بزنند؛ بلکه باید بیشتر تمرکز کنند بر اینکه دولت حواسش را جمع کند تا برنامه هایش را اجرا کند، به وعده هایی که به مردم داده عمل کند، گرفتاری های مردم را برطرف کند و برای نارسایی های موجود در کشور، تا جایی که می تواند، راه حل پیدا کند.

وی افزود: این حرف های تبلیغاتی از قبیل اینکه یکی استعفا داده، دیگری نداده، یکی چنین است و دیگری چنان، تنها حواس مسئولان را پرت می کند و هم زمان ذهن مردم را مشوش می سازد. مردم باید تمرکز خود را بر رفع گرفتاری های زندگی شان بگذارند و همین ها را از دولت و مسئولان مطالبه کنند. واقعاً امروز اگر با هر فردی صحبت کنید، مجموعه ای از مشکلات جاری کشور را می بینید که بر زندگی شان اثر گذاشته و این ها مطالباتی است که باید دائم از دولت خواسته شود.

کرباسچی درباره متن منتشر شده در روزنامه صبح نو گفت: حالا اینکه شخصی در سمتی باشد یا نباشد، همه این موارد از سوی مسئولان اطلاع رسانی تکذیب شده است. من نمی دانم روزنامه صبح نو یا هر نشریه دیگری چه نوشته و منبع اطلاعاتش چیست، اما تا جایی که من اطلاع دارم، چنین مواردی صحت ندارد.

او ادامه داد: نمی دانم این حرف ها درست است یا نه. در مورد آقای عارف یا هر فرد دیگری معتقدم که این قانون و آنچه به تصویب رسیده، در جهت خیر و صلاح کشور نیست. حال اگر کسی یا فرزندش زمانی خارج از کشور بوده، یا در شرایطی خاص زندگی کرده، اما خودش نیروی کارآمدی برای کشور است و می تواند گرهی از مشکلات مردم باز کند، چرا باید به این موارد گیر بدهیم که فرزندش آنجا به دنیا آمده یا دخترش آنجا ازدواج کرده است؟ من با این نوع نگاه چندان موافق نیستم.

کرباسچی درباره قانون دوتابعیتی گفت: این قوانینی که در مجلس تصویب می شود، بیش از آنکه در خدمت کشور باشد، جنبه سیاسی دارد و تأثیر چندانی در سرنوشت مملکت ندارد. اگر بحث نفوذ یا جاسوسی باشد، این گونه افراد معمولاً منبع نگرانی نیستند. کسانی که بخواهند جاسوس تربیت کنند، معمولاً به دنبال نیروهایی با ظاهری کاملاً حزب اللهی هستند؛ کسانی که هیچ یک از افراد خانواده شان خارج از کشور نبوده اند و ظاهرشان کاملاً منطبق با معیارهای ظاهری رسمی است.

وی افزود: اگر کسی بخواهد جاسوس یا نفوذی را شناسایی کند، دقیقاً باید به همین ها نگاه کند؛ همان طور که از ابتدای انقلاب تاکنون نیز همین بوده است. کسانی که حزب جمهوری اسلامی را منفجر کردند، آن هایی که نخست وزیری را منفجر کردند، و دیگر نفوذی ها در دستگاه های مختلف، همه افرادی بودند که ظاهری کاملاً مکتبی و حزب اللهی برای خود ساخته بودند.

کرباسچی درباره ظریف و عارف گفت: حال اینکه مثلاً آقای ظریف یا آقای عارف که شخصیت های شناخته شده ای هستند فرزندشان در خارج به دنیا آمده یا مدتی آنجا زندگی کرده، این ها چیزی جز جنجال سیاسی نیست و اثر دیگری هم ندارد.

او با اشاره به قانون مجلس گفت: فرض بفرمایید یک فردی فرزندش آنجا به دنیا آمده، آنجا زندگی کرده، یا حتی اقامت داشته؛ تمام این حرف ها جز ایجاد جنجال های سیاسی، هیچ اثر دیگری ندارد. این قانون ها نیز در عمل نه در خدمت مردم اند و نه در خدمت کشور؛ بیشتر قوانینی با اهداف و انگیزه های سیاسی اند. حالا حتی اگر چنین موضوعی صحت هم داشته باشد، رسیدگی به آن وظیفه دستگاه قضایی و دستگاه های نظارتی است، نه اینکه در مجلس جنجال به پا شود. روشن است که این ها دعواهای سیاسی است که برخی می خواهند راه بیندازند. انتظار هم نیست که آقایان در مجلس کاری کنند که دولت بتواند با خیال راحت و بدون دغدغه به مشکلات فراوان کشور برسد.

مشکل اصلی کشور این نیست که فرزند کسی خارج زندگی می کند

وی به شرایط فعلی کشور اشاره کرد و گفت: در چنین شرایط استثنایی پس از این همه تهاجم خارجی، جنگ، فشارهای اقتصادی و گرفتاری های مردم آیا باید دعوا کنیم بر سر اینکه فرزند فلانی خارج بوده یا داخل؟ هر کسی از بیرون نگاه کند می فهمد کسی که این حرف ها را مطرح می کند، واقعاً دغدغه مردم ندارد. آیا به نفع مردم است که ما درگیر چنین مسائل پوچ، واهی و بیهوده شویم؟

کرباسچی ادامه داد: فرض کنید فردی چهل سال در این کشور خدمت کرده، همه او را می شناسند، ظاهر و باطنش بر همگان روشن است، مسئولان بلندپایه بارها از او تعریف کرده اند و خدمات زیادی داشته است. آیا درست است که حالا بگوییم طبق فلان قانون، او می تواند کار کند یا نمی تواند؟ همه این ها دعواهای سیاسی و رقابت برای قدرت است؛ اینکه تو نباشی و من باشم . هیچ بخشش نه به نفع مردم است و نه به نفع کشور.

وی افزود: واقعاً آدم باید خجالت بکشد که نماینده مردم باشد و در چنین شرایطی که هر روز فشار اقتصادی بر کشور بیشتر می شود و هر لحظه جو تبلیغاتی علیه ایران تقویت می شود بحث های جنجالی از این دست راه بیندازد؛ اینکه ما کشف کردیم فرزند فلانی خارج بوده و مانند آن. این مسائل کجای درد مردم را درمان می کند؟

کرباسچی اظهار کرد: بعد خودشان نگاه نمی کنند که در میان مجموعه های خودشان افراد زیادی هستند که فرزندانشان در خارج اند، در کشورهای مختلف اقامت دارند. همین دیروز درباره این گفتند که فلانی در دولت چنین است و دیگری در فلان دستگاه چنان؛ در حالی که بعضی از کسانی که در رأس این حرف ها هستند، خودشان زمانی شهروندی کشور دیگری داشته اند. حالا می گویند ما پس دادیم یا ندادیم… اگر بنا باشد برخورد شود، که فقط با این چند موردی که سر آن غوغا به پا می کنند نیست؛ خیلی موارد دیگر هم هست.

وی درپایان تصریح کرد: اما اصلاً مسئله کشور این چیزها نیست. کشوری که این همه گرفتاری سیاسی و اقتصادی در داخل و خارج دارد، مشکل اصلی اش این نیست که فرزند کسی در خارج زندگی می کند یا نه. آسیبِ واقعی نه از این افراد، بلکه از کسانی می رسد که ظاهر خود را کاملاً با شعارها و ادعاهای رسمی تطبیق داده اند و همین باعث می شود هیچ کس سراغشان نرود. این ها آدرس غلط می دهند؛ دنبال مسائل بی اهمیت می روند تا مثلاً نفوذ یا جاسوسی کشف کنند، در حالی که این حرف ها بی اساس است و ربطی به واقعیت ندارد.