حسین فصیحی در روزنامه جوان نوشت: سال هاست که خروج سرمایه انسانی ایران از یک زنگ هشدار عبور کرده و تبدیل به یک آژیر خطر دائمی شده است؛ آژیری که ساختارهای قانونی، سیاستگذار و حتی نهادهایی که وظیفه شان محافظت از سرمایه انسانی است، آن را می شنوند، اما هیچ اقدامی انجام نمی دهند.

در این میان، رسانه ملی که می تواند نقشی تعیین کننده در مدیریت افکار عمومی، امید اجتماعی و بازنمایی واقعیت جهان غرب داشته باشد، خود را کنار کشیده و به سیاق همان ساختارهای ناکارآمد، بی عملی را به وظیفه اصلی خود تبدیل کرده است.

سؤال ساده است: اگر صداوسیما رسانه ملی است، چرا این بحران را روایت نمی کند؟ صداوسیما خوب می داند که از نخستین روزهای پیروزی انقلاب تا امروز، دستگاه رسانه ای غرب هجومی بی سابقه علیه ایران داشته است. آن ها ایران را زمین سوخته و کشورهای خود را بهشت معرفی می کنند؛ اما چرا رسانه ملی حتی در پاسخ به این عملیات روانی هم اقدامی نمی کند؟

وقتی مجری شبکه من وتو اعتراف می کند اگر امکان بازگشت داشته باشد، حاضر نیست یک دقیقه در آن بهشت بماند، این اعتراف ارزش رسانه ای ندارد؟ وقتی بسیاری از هنرمندان مهاجرت کرده در ویدئوهای شخصی خود از شرایط تحقیرآمیز کار و زندگی سخن می گویند، چرا صداوسیما این روایت ها را بازتاب نمی دهد؟ وقتی در برنامه های سرگرمی ماهواره ای خود میهمانان اعتراف می کنند که در غرب با آن ها مثل کله سیاه رفتار می شود، درست همان طور که اینجا برخی به مهاجران نگاه می کنند، چرا این واقعیت ها در رسانه ملی بازنمایی نمی شود؟ چنددانش آموز و دانشجو، پرستار، پزشک، مهندس، چند کارگر متخصص و چند نفر از اینها که از ایران با یک زندگی نسبی قابل قبول مهاجرت کردند، امروز در غرب با رفاه، امنیت شغلی و احترام مواجه اند؟ چرا دوربین صداوسیما نمی رود و تجربه واقعی آن ها را روایت نمی کند؟

وقتی امریکا برای مهار جرایم شهری از گارد ملی استفاده می کند، زمانی که در ایالت های مختلف برای کنترل خشونت، اسلحه و سرقت های گسترده از ارتش کمک گرفته می شود، چطور ممکن است همان کشور برای نیروهای کار مهاجر فرش قرمز پهن کند؟ اینها سؤالاتی نیست که مردم ندانند؛ سؤالاتی است که صداوسیما نمی خواهد روایت کند، از همین رو وقتی شما واقعیت را روایت نکنید، اینستاگرام روایت خود را می سازد. وقتی رسانه ملی کاری نکند، صفحات زرد و ماهواره ها جای خالی آن را پر می کنند. وقتی واقعیت های تلخ زندگی مهاجران بیان نشود، جوان ایرانی فقط تصویر فیلترشده از غرب را می بیند و این سکوت، از سر نفوذ است یا از سر ناتوانی مدیریتی؟!

صداوسیما اگر رسانه ملی است، باید تصویر کامل واقعیت را نشان دهد؛ هم مشکلات داخل را و هم توهمات بیرون را. اما امروز، این سازمان حتی حداقلی ترین وظیفه خود را در برابر بحران مهاجرت انجام نمی دهد.

چرا رسانه ملی از این مسئله مهم و ملی فرار می کند؟ و چرا اجازه می دهد تصمیم پرهزینه مهاجرت بر اساس تصاویر فریبنده اینستاگرام و توهمات رسانه های غربی شکل بگیرد؟