آیا می توانید به زمانی برگردید که ریاست جمهوری جو بایدن جوان و پر از امید بود؟ شاید آسان نباشد، با توجه به سروصدای آزاردهندهٔ دموکرات هایی که هنوز دربارهٔ رهبری او دندان قروچه می کنند. اما فقط چهار سال پیش دولت او فوق العاده تلقی می شد، شاید هم تراز با دولت تحول آفرین ترین دموکرات، فرانکلین روزولت.

به گزارش انتخاب، در ادامه این مطلب آمده است: در صد روز نخست، بایدن بیش از هر رییس جمهور دیگری از زمان روزولت دستورات اجرایی مهم صادر کرد و برای مقابله با بحران هایی که در برابرش بود، از کنگره اختیار هزینه کرد پولی بیش از آنچه روزولت در زمان اضطرارهای خود داشت، به دست آورد.

او واکسن کووید را به 200 میلیون نفر رساند. 59٪ آمریکایی ها عملکرد او را تأیید می کردند. شخصیت های سیاسی و دانشگاهی که از بایدن شگفت زده شده بودند، روح شادمانهٔ روزولت و آرمان دولت فعال او را احیاشده می دیدند. تا ماه اوت، پولیتیکو گزارش می داد که میل به مقایسهٔ این دو مرد در واشنگتن رایج شده است.

حتی پس از خروج فاجعه بار از افغانستان در پایان همان ماه—زمانی که تأیید عمومی از بایدن منفی شد و هرگز به طور پایدار بازنگشت—بلندپروازی او فروکش نکرد: او همچنان در پی اجرای نسخه ای نو از سیاست صنعتی آمریکا، غلبه بر بحران اقلیمی، و ایجاد توازن تاریخی در نابرابری های نژادی بود.

با وجود کمترین حاشیهٔ اکثریت دموکرات ها در کنگره، فقط دیوان عالی به نظر می رسید قادر به مهار دستورکار اوست. اینکه موج بزرگ جمهوری خواهان در انتخابات میان دوره ای رخ نداد، به بایدن کمک کرد سلطه اش بر حزب را حفظ کند. اما بزرگ ترین منبع قدرت او ترس بود—نه از خودش، بلکه از این که یک رقیب درون حزبی، یا حتی انتقاد و نافرمانی، ممکن است او را در انتخابات سراسری بعدی تضعیف کند. به همین دلیل بعضی از بلندپروازترین دموکرات ها حتی پس از مناظرهٔ فاجعه بار او نیز کنارش ماندند. اکنون که به گذشته می نگریم، کمی دیوانه وار به نظر می رسد.

سرگذشت جو بایدن یادآور این است که روایت یک رییس جمهور در سال نخست هرگز همان روایتی نیست که در سال آخر او دیده می شود. (یا آنچه دهه ها بعد با کار مورخان تجدیدنظرطلب مطرح می شود.) از آغاز قرن، آمریکایی ها خواهان تغییرات چشمگیر بوده اند، اما هنگامی که رؤسای جمهور نسخهٔ خود از تغییر را ارائه داده اند، عقب کشیده اند. این بدان معنا نیست که آخرین رییس جمهوری که دچار زیاده روی شده، یعنی دونالد ترامپ، در مسیر مشابهی قرار دارد.

اما ممکن است چنین باشد. در واقع، او پیش از این نیز در این مسیر تاریک قدم گذاشته است. ما خیلی، خیلی نزدیک شده ایم به اینکه بتوانیم اغلب شب ها ترامپ را نادیده بگیریم ، تاکر کارلسون، چهرهٔ رسانه ای راست گرا، به یکی از همکارانش پیام داد، زمانی که دورهٔ اول ترامپ رو به افول بود. واقعاً نمی توانم صبر کنم.

در هیچ یک از دوره های ترامپ، افکار عمومی هرگز به اندازه ای که گاهی دربارهٔ بایدن دیده می شد، او را تأیید نکرده است. در این دوره، ترامپ بار دیگر به عمق میزان محبوبیت بایدن سقوط کرده است (37٪ در نظرسنجی گالوپ؛ بایدن بیش از دو سال طول کشید تا به چنین سطحی برسد، پیش از آنکه اندکی ترمیم شود؛ ترامپ در ژوییه به آن رسید، پیش از آنکه کمی بالا بیاید، تا 41٪). ترامپ بسیار فعال تر و تحول آفرین تر از بایدن بوده است.

او قدرت بیشتری در ارتباطات دارد و بی رحمی یا بی شرمی بی نظیری در اعمال قدرت نشان داده است. با این حال، ترامپ همان نوع خطاها را تکرار می کند، فراتر از این که یک پیروزی محدود را به منزلهٔ مجوزی برای رادیکالیسم تفسیر کند. هزینهٔ سیاسی ممکن است زودتر سر برسد، زیرا با وجود مهارت او در ترساندن جمهوری خواهان، دیگر نمی تواند دوباره نامزد شود.

آشکارترین خطای مشترک، که به طور گسترده به آن اشاره شده، انکار تورم است. بایدن آن را موقتی خواند. ترامپ در آوریل با بیان حقیقتی تلخ دربارهٔ تعرفه ها، که کودکان باید به دو عروسک قانع باشند به جای 30 عروسک ، آزمایش کرد، اما معمولاً اصرار داشته است که تعرفه ها باعث تورم نمی شوند، بلکه او تورم را شکست داده، قیمت ها در حال کاهش اند و بهترین اقتصاد تاریخ را داریم. این لاف گویی های ترامپی اغلب جواب می دهد.

اما در این مورد در زندگی روزمرهٔ آمریکایی ها و با تلاش های فزایندهٔ دولت او برای کاهش قیمت ها، ازجمله با لغو تعرفه ها، دروغ بودنش آشکار است. در شاخص ترکیبی نظرسنجی های اکونومیست، تأیید خالص ترامپ در موضوع تورم و قیمت ها 33 واحد منفی است.

در موضوع شاخص او—مهاجرت—ترامپ نسخهٔ خاص خود از اشتباه بایدن را مرتکب می شود: افراط گرایی. بایدن بیشتر محدودیت های دوران ترامپ را برداشت و سپس دو سال مرز را نادیده گرفت. ترامپ کار خود را با حمایت گسترده از اخراج های جمعی آغاز کرد، اما نظرسنجی ها نشان می دهد که بیشتر آمریکایی ها از تاکتیک های خشن نیروهای مرزی فزایندهٔ او ناخشنودند. حتی خود ترامپ نیز به برخی یورش ها اعتراض کرده است، و همین موجب گمانه زنی هایی شده که تا امروز دربارهٔ کاخ سفید بایدن ادامه داشت: آیا رییس جمهور می داند چه اتفاقی در جریان است؟ آیا سیاست او واقعاً توسط تندروترین مشاورانش تدوین و اجرا می شود؟

ترامپ در 79سالگی فعال تر از بایدنِ دوران ریاست جمهوری به نظر می رسد. و در دورهٔ اولش یک عمل پزشکی کاملاً معمول، کولونوسکوپی، را از سر غرور شخصی پنهان کرد. پس شاید هیچ چیز نگران کننده ای دربارهٔ ام آرآی ای که او در ماه اکتبر از بخشی از بدنش انجام داد و کاخ سفید از افشای آن خودداری کرده، وجود نداشته باشد. یا شاید این داستان نیز پیچشی ناخوشایند در پیش داشته باشد، همانند بایدن—چرخشی که جمهوری خواهان را، همچنان که دموکرات ها هنوز هستند، خشمگین خواهد کرد؛ بابت سرسختی رییس جمهور در چسبیدن به قدرت.

ترامپ نگرانی های موجهی دربارهٔ چگونگی ثروتمند شدن بستگان بایدن به واسطهٔ خدمت او داشت. با این حال خانوادهٔ ترامپ کاری کرده اند که خانوادهٔ تبهکار بایدن در مقایسه کوچک به نظر برسد. چه ترامپ در پایان ثابت شود که عفوها را به مزایده گذاشته یا نه، تصور این که مورخی تجدیدنظرطلب روزی شیوه های بی شمار او در بهره برداری آشکار از ریاست جمهوری را بستاید دشوار است؛ از جمله پاشیدن عطرِ تجاری اش روی صورت یک رهبر خارجیِ جاخورده در دفتر بیضی، همان طور که این ماه انجام داد ( این بهترین عطر است ، ترامپ گفت).

ترامپ هنوز فرصت دارد مسیرش را اصلاح کند. اما احتمالاً بیشتر به دنبال نصب یک جانشین ستایش گر خواهد بود. ولی در نهایت، هر جانشینی داستان خود را خواهد داشت که می خواهد روایت کند.