آن شکاف بزرگی که بین مردم و تیم ملی کشورمان به وجود آمده را به یاد بیاورید که مشابه آن در مقیاس یک دره، بین خود اعضای مجموعه وجود دارد!

تداخل وظیفه شدیدی بین سرمربی و کاپیتان به وجود آمده و این گونه می توان متوجه وخامت اوضاع شد، اما مساله اینجاست کسی مثل مهدی طارمی مدت هاست نقش اول چنین موقعیت هایی است و انگار با این نیت به ایران می رسد که انفعال در باشگاه هایش را جبران کند.

بر کسی پوشیده نیست اعضای تیم ملی آرژانتین طوری پشت لیونل مسی هستند که احتمالا اگر کاپیتان آلبی سلسته جانشان را هم بخواهد، دریغ نخواهند کرد. اما در همان کشور هم بعید است مسی لیست پنالتی زن های تیم در پایان بازی را مشخص کند؛ توجه کنید داریم درباره یکی از بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال حرف می زنیم نه مهاجمی نیمکت نشین در لیگ یونان که اگر نصف دستاوردهای لئو را داشت، احتمالا همه را از ایران بیرون می کرد!

طارمی اینتر حاضر نشد برابر ازبکستان پنالتی بزند، اما از بازیکنان باتجربه تیم شاکی بود که چرا پشت توپ نایستادند. شاید روش درست این بود که او پیش قدم می شد تا بقیه به خودشان بیایند. فقط اینکه ما هم مثل قلعه نویی از کاپیتان تیم سوال داریم که چرا میلاد محمدی را انتخاب کردی؟ هم نظر او اشتباه بود و هم نحوه انجام آن.

به یاد اسکوچیچ

هنوز رفتار خارج از چارچوب طارمی با سرمربی اسبق تیم ملی از خاطر کسی نرفته. در آستانه صعود به جام جهانی 2022 طارمی با انتشار یک توییت حسابی به اسکوچیچ تاخت که چرا گفته بازیکنان ایرانی از لحاظ تاکتیکی خیلی سطح بالایی ندارند. او رفتار خصمانه علیه سرمربی کروات را ادامه داد و می توان با قاطعیت گفت جزو کودتاگران علیه اسکوچیچ بود. با حضور قلعه نویی هم به گوش می رسید که امیر به واسطه پایگاه اجتماعی نه چندان مناسبش، به بازیکنان باتجربه رختکن قدرت زیادی داده و حالا همه چیز علنی شده. کسی که بعد از دو سال بازی برای پرسپولیس خودش را بزرگ تیم نامید، مشخصا از کنار زدن سرمربی کروات خوشش آمده که آن رویه را ادامه می دهد.

عادت بعد از ناکامی

آیا یک بار به خاطر دارید مهاجم 33 ساله المپیاکوس، مصاحبه های تند و تیزش که مشخص نیست مخاطب آن دولت است یا ملت را بعد از یک موفقیت بزرگ انجام داده باشد؟ غالب مطالبه های او که با کلیدواژه به سیم آخر زدن طارمی در فضای مجازی می چرخد، وقتی است که خودش در زمین بازی محو بوده و یا تیم ملی به دلیل کسب نتایج نه چندان قابل قبول، زیر فشار قرار دارد. خوب است یک بازیکن ملی پوش به مسائل مختلفی بپردازد و تریبون مردم بی صدایش باشد اما برای انجام آن هم باید شفاف انتقاد کرد، هم در همه لحظات؛ نه فقط برای فرافکنی و فرار از پاسخگویی های فنی.

دقیقا کجایی؟

این پاراگراف به هیچ کدام از وجوه اخلاقی عجیب مهدی طارمی کاری ندارد و صرفا یادآوری فنی دارد. طارمی در تورنمنت دوستانه امارات تعداد بازی های ملی اش را سه رقمی کرد، اما حتی پاس گل هم نداد؛ چه برسد به بازکردن دروازه رقبای بی ادعا. او مدت هاست در تیم ملی صرفا یک گلزن نه چندان مفید بوده و حرکاتش آنچنان موثر نیست.

به یاد بیاورید بهترین نمایش تیم امیر قلعه نویی در دو سال و اندی اخیر، بازی با ژاپن در جام ملت ها بوده که طارمی به دلیل اخراج بچگانه در جدال قبل از آن، روی سکو نشسته بود! یا در همین مقدماتی جام جهانی بار اصلی خط حمله روی دوش سردار آزمون و محمد محبی بود و در چند بازی آخر پای مهدی به گلزنی باز شد. حتی در تورنمنت های دوستانه بی ارزش اخیر مثل کافا و امارات هم او هیچ درخششی در شب های تاریک تیم ملی نداشت؛ گویی همه چیز را فدای قدرت نمایی در رختکن کرده است.