متولی مسکن در دولت از امضای یک تفاهم نامه بین ایران و چین برای همکاری در ساخت مسکن خبر داده که قرار است در جریان سفر پزشکیان به این کشور، بین وزرای مسکن دو کشور منعقد و نهایی شود.

به گزارش دنیای اقتصاد، فرزانه صادق در عین حال از تبادل دانش و تجربه مسکن سازی و همزمان مشارکت چینی ها در ساخت مسکن در ایران سخن گفته است.

بررسی ها از ماجرای جلسه وزیر راه و شهرسازی کشورمان با وزیر مسکن و شهرسازی چین حاکی است: طرح جدید دولت برای دعوت از مسکن سازان چینی ، ادامه طرح سال 1401 شهرداری تهران است که البته اولی، ناکام ماند و یک مترمربع هم جلو نرفت.

شرایط اقتصادی کرونا و پساکرونا روند ساخت و پیش فروش مسکن در چین را متوقف کرد به طوری که امروز، تعداد قابل توجهی از غول های ساختمانی چینی، ورشکست شده اند یا با بدهی سنگین ناشی از فروش نرفتن واحدهای مسکونی و متوقف ماندن پروژه های ساختمانی در حال ساخت روبه رو هستند.

این شرایط ساختمان سازهای چینی در کنار تبادل نفتی ایران و چین، عاملی شده برای آنکه مسوولان شهر تهران و همچنین دولت، برای مسکن سازی دولتی یا مسکن سازی توسط شهرداری، تصور کنند، می توانند روی توان ساختمانی چینی ها حساب باز کنند.

این تصور از آنجایی تقویت شده که دولت ایران در طرح مسکن مهر در اواخر دهه 90، تجربه نسبتا موفقی در استفاده از برج سازهای ترک داشت؛ بخش زیادی از مسکن مهر پردیس و پرند، توسط شرکت های ساختمانی ترکیه احداث شده اند.

احتمالا پاسخ دولت به این ابهام، نبود منابع برای ساخت مسکن دولتی، طرح مسکن ملی، می تواند باشد، اما در مقابل این پاسخ، ابهام دیگری به وجود می آید، اینکه آیا چینی ها قبول می کنند با قیمت دستوری که معمولا حدود نصف تا 60 درصد قیمت واقعی ساخت مسکن است، برای دولت مسکن سازی کنند؟

ضمن آنکه، سرمایه گذاران ساختمانی در ایران در حال حاضر، سرمایه مورد نیاز برای ورود به پروژه های ساخت مسکن را دارند اما آنچه مانع شده، ریسک های اقتصادی و غیراقتصادی و از همه مهم تر، نبود توان پرداخت از سمت خانوارها یا همان خانه ندارها است.

با این واقعیت، هر سازنده از هر کشوری، به احتمال خیلی زیاد، با همین مانع در بازار مسکن و ساختمان ایران برخورد می کند. از طرفی، صحبت از انتقال تکنولوژی ساخت مسکن از چین شده است؛ درباره این وعده دولت نیز دو نکته مطرح است.

نکته اول اینکه، مگر در ساخت مسکن مهر توسط ترک ها، انتقال تکنولوژی صورت گرفت؟ آیا آن پروژه ها سرمایه گذاری مشترک بود یا حالت پیمانکاری داشت؟ پاسخ ها در شهرهای جدید پرند و پردیس مشخص است.

نکته دوم اینکه، شرکت های ساختمانی ایرانی، در برخی زمینه ها، به تکنولوژی های روز ساخت وساز مجهز هستند اما زمینه فعالیت آنها ، مسدود یا بسیار سخت و پرریسک شده است. شرکت های ساختمانی ایرانی به شدت دنبال واردات تکنولوژی هستند اما تحریم ها و شرایط سیاسی و همچنین تعرفه های واردات و 1001 مساله دیگر، راه آنها را بسته است.