سری Silent Hill همواره تمرکز ویژه ای بر ترس روان شناختی داشته است. این رویکرد باعث می شود وحشت واقعی از درون ذهن و شخصیت اصلی سرچشمه بگیرد. به همین دلیل، هر چه قهرمان بازی قوی تر و پیچیده تر باشد، تجربه ترسناک تر و تأثیرگذارتری رقم می خورد. البته این مسئله نتیجه معکوس نیز دارد. هرگاه شخصیت اصلی ضعیف تر باشد، تأثیر روانی و وحشت بازی نیز به همان میزان کاهش می یابد.

مجموعه Silent Hill به ویژه در نسخه های اول، حس وحشت را به خوبی انتقال می داد و به عنوان یکی از مهم ترین فرنچایزها در ژانر وحشت بقاء جای گرفت. در این مطلب، می خواهیم سری را نه صرفاً بر اساس کیفیت، بلکه مطابق با درجه وحشتی که در خود جای داده اند رتبه بندی کنیم.

الکس شپرد، شخصیت اصلی بازی، پس از انجام مأموریت نظامی اش به خانه بازمی گردد. نخستین واکنش او زمانی که صدایی مشکوک از طبقه ی پایین خانه می شنود، بیرون آوردن چاقو برای حذف تهدید احتمالی است.

بازی چند جامپ اسکر و صحنه ی دلهره آور دارد، اما مواردی که واقعاً بتوان آن ها را به معنای واقعی ترسناک دانست، بسیار اندک هستند. از آنجا که بازی به بازیکن اجازه می دهد با هر دشمن مستقیم وارد نبرد شود، به همان اندازه که الکس دشمنانش را از بین می برد، تنش و حس اضطراب بازی را هم کنار می زند. همچنین، دشمنان تکراری نسخه های پیشین سری بدون هیچ پیوند معنایی یا شخصی به داستان الکس بازگردانده شده اند و همین موضوع باعث می شود Silent Hill: Homecoming نتواند ترس روانی خاصی که مجموعه به آن شهرت دارد را بازآفرینی کند.

در بازی Silent Hill: Downpour کنترل شخصیتی به نام مورفی پندلتون را در دست می گیرید. او یک زندانی فراری است که در راه انتقال به زندانی دیگر موفق به فرار می شود. مورفی برخلاف بسیاری از قهرمانان این سری که گذشته ای تاریک یا ناشناخته دارند، از ابتدا شخصیی نسبتاً اخلاق مدار است و نیازی به حدس زدن ابعاد پنهان گذشته اش نداریم.

اگرچه Downpour به شکل منحصربه فردی ترسناک نیست، اما نسبت به نسخه Homecoming جهش قابل ملاحظه ای در حس تعلیق و تنش دارد. این بازی بیشتر بر وضعیت های پرتنش و هیجانی تکیه می کند و گاهی شبیه یک اثر روان شناختی هیجانی به نظر می رسد تا تجربه ای مبتنی بر ترس واقعی. نکته مثبت دیگر این است که بازی دشمنان جدیدی معرفی می کند که برخلاف نسخه های قبلی، حاصل ذهن همه کسانی است که با اتوبوس زندان وارد شهر شده اند و تنها محدود به مورفی نیستند.

Silent Hill: Shattered Memories صرفاً یک بازسازی از نسخه اول Silent Hill نیست، بلکه تفسیر دوباره کاملی از بازی به شمار می آید. این عنوان با در نظر گرفتن رویدادهای Silent Hill 3، داستان را به شکل های جالبی بازآفرینی می کند.

این نسخه بخش مبارزه را به طور کامل کنار گذاشته است. در طول بازی تنها یک هیولا وجود دارد که ظهور آن کاملاً بر اساس انتخاب های بازیکن در بخش های روان درمانی تعیین می شود. بازی تمرکز کامل خود را بر جنبه ی روان شناختی سری می گذارد و نمی توان انکار کرد که این رویکرد اثربخش بوده و متفاوت از هر آن چیزی است که پیش تر در این سری دیده ایم. با این حال، تجربه ی بازی چندان ترسناک نیست.

در مجموعه ای مانند Silent Hill، که تمرکز اصلی بر شخصیت ها و مبارزه های درونی آن ها است، می توان استدلال کرد که پیش درامدی مثل Silent Hill: Origins انتخاب چندان مناسبی نیست. با این حال، بازی یکی از معدود عناوین سری محسوب می شود که حس و حال نسخه اول را به خوبی زنده نگه می دارد.

Origins با بازگشت به فضای سه گانه اصلی، حس ناآرامی و دلهره بیشتری نسبت به دیگر نسخه ها ایجاد می کند؛ اگرچه این تأثیر به دلیل این که Travis، شخصیت اصلی بازی، فرصت کافی برای پردازش ندارد، کمی کاهش می یابد. این بازی بیش از حد درگیر کاوش در تاریخچه و جهان Silent Hill می شود و کمتر به عمق عناصر روان شناختی و ترس درونی می پردازد.

نسخه اول Silent Hill موفقیتی بزرگی را رقم زد و همین امر منجر به افزایش چشمگیر بودجه ساخت Silent Hill 2 شد. این عنوان از همان روزهای ابتدایی مورد استقبال قرار گرفت و نقش بزرگی در شکل دهی به دیدگاه مخاطبان ایفا کرد؛ به طوری که اغلب فراموش می کنند در نسخه اول یک فرقه وجود دارد که به طور نمادین شیاطین را در شهر تجسم می کند. با این وجود، Silent Hill 2 کاملاً از این رویکرد فاصله می گیرد.

در این بازی، شهر Silent Hill از دید شخصی به نام جیمز ساندرلند نمایش داده می شود. نمی توان انکار کرد که Silent Hill 2 یک بازی ترسناک واقعی است؛ به ویژه در لحظات آرام تر که صدای خش خش رادیو حس اضطراب را تشدید می کند. اما برای جیمز، شهر سایلنت هیل تجسم میل او به مجازات شدن برای خطاهای گذشته اش است و همین آگاهی و درک از خود، ترسناک تر از هر تهدید یا موجودی است که او با آن روبه رو می شود.

این بازی به عنوان دنباله ای برای نسخه اصلی، نخستین قهرمان مونث سری را معرفی می کند و در عین حال قدرتمندترین شخصیت سری نیز محسوب می شود. Heather Mason، دختر هری که در پایان بازی اول نجات یافت، نمونه ای از نوجوانان دهه های 1990 تا اوایل 2000؛ او فردی سرکش و پرحرف، اما مراقب مردان اطراف خود و بزرگ ترهایی که برایش دستور صادر می کنند.

Silent Hill 3 تجربه ای دلخراش تر و دلهره آورتر نسبت به دیگر نسخه ها به ارمغان می آورد. Heather در جهانی قرار دارد که باید با فراخوان دیگران پاسخ دهد و در این بین بی دفاع به نظر می رسد. او مجبور است بیشتر از هیولاها فرار کند، آن ها را از خود دور کند و در سن کم، مانند یک بزرگسال رفتار کند. این در حالی است که دیگران تنها می خواهند از او سوء استفاده کنند.

Silent Hill f برای اولین بار، این سری را به خارج از آمریکا و به کشور ژاپن برده و دوباره یک دختر نوجوان را به عنوان شخصیت اصلی معرفی می کند. روستایی که شخصیت اصلی بازی، هیناکو، در آن زندگی می کند، مکانی مردسالارانه است و ظاهراً زنان دارایی مردان محسوب می شوند.

بازی نشان می دهد که چگونه مذهب در این جوامع کوچک تحریف می شود تا نظم اجتماعی دلخواه حفظ گردد. در مبارزات بازی چندین جامپ اسکر وجود دارد، اما بزرگ ترین وحشت Silent Hill f از فضاسازی سنگین آن می آید.

در بین نسخه های اصلی این مجموعه، بازی Silent Hill 4: The Room از نظر سبک و رویکرد، بزرگ ترین تفاوت را نشان می دهد. در این بازی، شما کنترل شخصیتی به نام Henry Townshend را در دست می گیرید که عمدتاً در اتاق خودش زندانی است. این نسخه برای اولین بار در سری، از دید اول شخص دنبال می شود. نکته ای که بازی را به شدت دلهره آور می کند، این است که هنری هیچ گونه ارتباط واقعی با اتفاقات نداشته و صرفاً در زمان و مکان اشتباه حضور دارد.

با پیشرفت در بازی، اتاق هنری بیشتر و بیشتر تسخیر می شود تا جایی که دیگر هیچ محل امنی برای او باقی نمی ماند. هیولاهایی که او را دنبال می کنند، بسیار تهدیدآمیز هستند و این حتی شامل ارواحی می شود که به هیچ وجه نمی توان آن ها را از بین برد و می توانند از دیوارها و مناطق مختلف نقشه به دنبال شما بیایند. این نسخه یکی از ترسناک ترین بازی های کل سری محسوب می شود.

هیچ یک از بازی های سری Silent Hill نتوانسته اند حس و حال نسخه اول را به طور کامل بازآفرینی کنند . وجود محیطی کاملاً ساکت و مرموز، نبود مسیر واضح و سردرگمی برای هری میسن، شخصیت اصلی بازی، از ویژگی های متمایز این بازی بودند. این نسخه با زاویه های ثابت دوربین که بسته به محیط تغییر می کنند، حس ناآرامی و دلهره خاصی ایجاد می کرد.

شهر Silent Hill در تمام لحظات بازی در دسترس شماست و هیولاها صرفاً حضور دارند. آن ها به دنبال هری نیستند، اما اگر برخوردی رخ دهد، او را تعقیب می کنند. تقریباً همه ساختمان ها قابل تعامل هستند، اطلاعات کمی به بازیکن داده می شود و فضاسازی بسیار سنگین و عجیب است. حتی واکنش های هری به هر آنچه که می شنود، نشان می دهد هیچ چیز عادی نیست. همچنین نداستن مقصد بعدی شاید ترسناک ترین بخش کل بازی باشد.