فتح الله جوادی در اطلاعات نوشت: تهران به عنوان پایتخت کشور و به تعبیر بهتر پایتخت ایران، بسیار مهم است. همانقدر که تضعیف ایران و اقتدار آن خیانت است، تضعیفِ مرکز کشور و تضعیف اقتدار آن هم نادرست و نارواست. لذا باید به آن توجه کرد.

شاید برخی از این گزاره به این نتیجه برسند که پس باید امکانات بیشتری به این شهر داد. خانه های بیشتری در آن ساخت. همین طور برج ها و مال ها و بیمارستان ها و مراکز تفریحی و فرصت های شغلی بیشتری برای آن فراهم آورد. اگر مشکل برق هست تهران نباید دچارش شود، اگر آب نیست از هر کجا که شد حتی از خلیج فارس یا دریای عمان باید هزاران کیلومتر لوله کشید و با دستگاه های آب شیرین کن و هزینه بالا آب کافی برایش تدارک دید و خلاصه کاری کرد که آب در دل شهر تهران و شهروندانش تکان نخورد…

اما برعکس، اینها تهران را جایی بهتر و مرفّه تر و قابل زیست تر نخواهد کرد. حداقل اگر قصدمان اعتلا و رفاه همه ایرانیان باشد. چون هیچکدام علاج درد نیست. نه برای ایران که همه ما می خواهیم در مسیر اعتلا و پیشرفت گام بردارد، و نه حتی برای خود تهران.

سالهاست که به یک نکته مهم و اساسی توجه نکرده ایم و آن تاب آوری اقلیمی و ظرفیت جمعیت پذیری است و همین بی توجهی باعث شده تا هر روز بیش از دیروز بر مشکلات این کلانشهر و به تعبیری این امّ القرا افزوده ایم.

جالب اینست که هر بار هم از جانب مقامات نغمه ای برایش کوک می شود، از انتقال پایتخت گرفته تا خطر تخلیه جمعیت. از پروژه های انتقال آب دریا گرفته تا سرازیر کردن تمام آبها و ظرفیت های آبی دور و اطراف برای تأمین آب آن. در حالی که همه می دانیم تا زمانی که همچنان در حال ظرفیت سازی پذیرش جمعیتی و مهاجرپذیری در آن باشیم، هم به شهر و شهروندان خیانت کرده ایم و هم به ایران و آینده ایران.

سالهاست که همه کارشناسان با هشدارهای پیاپی اِنذار می دهند که تهران مدتهاست ظرفیت بیشتری برای توسعه و پذیرش جمعیت بیشتر را ندارد اما همچنان مجوزهای ساختمانی و پروژه های بلند مرتبه سازی و توسعه شهری برای پذیرش جمعیت بیشتر برایش صادر می شود. همچنان بر جاذبه های سرمایه گذاری آنهم سرمایه گذاری های غیرمولد آن می افزاییم.

همچنان بیشترین امکان فرصت ثروت اندوزی و اشتغال را در آن بسترسازی می کنیم و همچنان درهای مهاجرت و مهاجرپذیری را بازگذارده ایم، بی آنکه بدانیم همه اینها به زندگی و لذت زندگی و نفس کشیدن برای زندگی و زیستن و لذت بردن از صبح و ظهر و شامِ حیات آدمیان در این شهر، کمک که نمی کند بلکه احتمالا آنرا به مرگ تدریجی می کشاند.

تا زمانی که رگ حیات درآمدی شهر تهران بسته به افزایش ساخت وساز باشد و تا زمانی که این شهر بیشترین جاذبه را برای کسب ثروت و درآمد بیشتر داشته باشد، تا زمانی که بیشترین سرمایه و سرمایه گذاری منحصر در آن بماند و تا زمانی که تمام نظام تصمیم گیری، منافع خود را با تامین منافع شهر و زندگی در آن گره خورده ببینند و تا زمانی که توزیع مناسب فرصت، ثروت، رفاه، امکانات، کار و اشتغال در جغرافیای گسترده ایران عزیزمان در دستورکار قرار نگیرد نه تهران به شهر آسایش و رفاه برای زندگی آرام بدل خواهد شد و نه می توان مشکلات فراوان آنرا حل کرد و نه ایرانیان ساکن گوشه گوشه ی این جغرافیای دیدنی و چهار فصل از رویای مهاجرت ناگزیر به آن برای زندگی و رفاه بهتر رهایی خواهند یافت.

همه می گوییم ایران فقط تهران نیست اما بی تعارف آیا به همان میزان که صدای هر بحرانی در این کلانشهر هر هوش و حواسی را به خود معطوف می کند صدای هر شهر و دیار دیگری با همین پژواک شنیده می شود؟ برای نجات تهران و تهرانیان هم که شده به فکر ظرفیت سازیِ بیشترِ جمعیتی و جاذبه بیشتر و فرصت های بهترِ سرمایه گذاری و جاذبه های دیگرِ مهاجرپذیری برای آن نباشید.