احمد زیدآبادی در یادداشتی در روزنامه هم میهن نوشت: تصویب قطعنامه پیشنهادی آمریکا در مورد نوارغزه از سوی شورای امنیت سازمان ملل، طرح صلح 20 بندی دونالد ترامپ را در مسیر اجرا قرار داد. قطعنامه با 13 رأی موافق اعضای شورای امنیت به تصویب رسید و چین و روسیه به عنوان دو عضو دارای حق وتو از شرکت در رأی گیری خودداری کردند.

طبق قطعنامه 2803 شورای امنیت، یک هیئت صلح به ریاست نمادین دونالد ترامپ اداره امور نوار غزه را تا پایان سال 2027 به عهده می گیرد. مدیریت بودجه بازسازی و تأیید مقام های محلی و پلیسِ نوارغزه در حوزه اختیارات هیئت صلح قرار دارد. در قطعنامه 2803 تشکیل یک نیروی ثبات آفرین بین المللی تحت فصل هفتم منشور ملل متحد، به منظور خلع سلاح کامل، نابودی تونل های زیرزمینی، کنترل مرزها و حفاظت از فرایند کمک های انسان دوستانه پیش بینی شده است.

روند خلع سلاح و خروج ارتش اسراییل از مناطق اشغالی نوارغزه نیز در چهار مرحله در نظر گرفته شده است. در انتهای آخرین مرحله، سپردن امنیت نوارغزه به پلیس آموزش دیده فلسطینی، برگزاری انتخابات آزاد در کرانه باختری و نوارغزه برای انتقال قدرت به فلسطینی ها و حرکت مشروط در مسیر تشکیل کشور مستقل فلسطین مورد تأکید قرار گرفته است.

پیش نویس این قطعنامه پس از درخواست هشت کشورعرب و مسلمان برای اصلاح آن، نهایی شد و با حمایت قاطع آنها از تصویب شورای امنیت سازمان ملل گذشت. در واقع محتوای قطعنامه 2803 چیزی جز ایجاد مشروعیت قانونی بین المللی برای طرح صلح ترامپ و تعیین مراحل اجرای آن نیست. به عبارت دیگر، اجرای طرح جنبه الزام آور پیدا کرده و دست ایالات متحده را برای برخورد با کارشکنی در مسیر آن باز گذاشته است.

در حقیقت، جارد کوشنر داماد رییس جمهور آمریکا در هماهنگی با چند کشور عرب و مسلمان، طرح صلح ترامپ را تدوین کرد و هدف نهایی از آن نیز عادی سازی روابط کشورهای عرب و مسلمان با اسراییل به بهای ترسیم چشم اندازی برای استقلال کشور فلسطین است. در جبهه فلسطینی، سازمان اسلامگرای حماس با قطعنامه 2803 مخالفت کرده و پیشنهاد عربی برای صلح در غزه را راه حل مناسب تری دانسته است.

این در حالی است که قطعنامه 2803 حاصل ادغام پیشنهاد چند کشور عرب و مسلمان با پیش نویس دولت ترامپ است و از همین رو مخالفت حماس با آن، خطر رویارویی علنی این سازمان با هشت کشورِ مصر، عربستان، اردن، قطر، امارات، ترکیه، پاکستان و اندونزی را در پی دارد. بنابراین مخالفت حماس با اجرای قطعنامه بعید است ادامه یابد. در طرف اسراییلی اما قطعنامه 2803 مخالفان متنفذ و قدرتمندی دارد.

بزالل اسموتریچ و ایتامار بن گویر رهبران دو حزب فوق افراطی صهیونیست مذهبی و اقتدار یهود، مخالفت قاطع خود را با مفاد قطعنامه اعلام کرده اند و آویگدور لیبرمن رهبر حزب اسراییل خانه ما از سران اپوزیسیون نیز موضعی تقریباً مشابه آنها گرفته است.

بقای دولت بنیامین نتانیاهو نخست وزیر اسراییل به حمایت بن گویر و اسموتریچ از آن وابسته است، از همین رو، نتانیاهو برای آرام کردن دو متحد خود، بر عزم خویش برای جلوگیری قاطع از تشکیل کشور مستقل فلسطینی در کرانه باختری و نوارغزه تأکید کرده است.

با این حال موضع نتانیاهو در مخالفت با تشکیل کشور مستقل فلسطینی، برای متحدان فوق افراطی او راضی کننده نیست زیرا نتانیاهو عملاً به تأیید قطعنامه ای برخاسته است که خواهان خروج ارتش اسراییل از نوارغزه و ایجاد مسیری برای تشکیل کشور فلسطینی هرچند در آینده ای نامعلوم است.

به واقع نتانیاهو دیگر گزینه ای جز جدا کردن راه خود از متحدان فوق افراطی اش ندارد. او در روزهای اخیر طبق معیارهای سیاسی داخل اسراییل در هیئت یک سیاستمدار اصطلاحاً میانه رو ظاهر شده است.

نتانیاهو نه فقط از قطعنامه 2803 حمایت کرده بلکه برای نخستین بار تهدید به استفاده از زور علیه آن دسته از شهرک نشین های افراطی یهودی در کرانه باختری رود اردن کرده است که جامعه فلسطینی در آن منطقه را با خشونت های منجر به قتل و جرح خود عاصی کرده اند.

نتانیاهو می داند که متحدان افراطی او در سال مشرف به انتخابات پارلمانی به قصد جذب آراء یهودیان راستگرا، برای اخلال در روند اجرای قطعنامه برنامه دارند. نتانیاهو نمی تواند با این اخلالگری همراه شود زیرا دونالد ترامپ که رییس نمادین هیئت صلح در نوارغزه است، از چنین رفتاری خشمگین خواهد شد و نتانیاهو هم در شرایطی نیست که بخواهد یا بتواند خشم ترامپ را به جان بخرد.

از این رو، نتانیاهو در مقام رهبرحزب لیکود چشم طمع به جذب آراء اقشار میانه روتر در جامعه اسراییل دوخته است. چنین حرکتی برای او دردسر کمتری دارد، احتمال موفقیتش در انتخابات را بیشتر می کند و شانس اجرای قطعنامه 2803 را افزایش می دهد.

با این حساب، بعید است که نتانیاهو در برابر نظارت سخت و جدی مقام های دولت آمریکا بخواهد کارشکنی تندروها در مسیر اجرای قطعنامه را تسهیل و یا حتی تحمل کند.

نتانیاهو در عین حال چشم به مواهب سیاسی ناشی از قطعنامه 2803 برای خود در سطح نظام بین الملل دوخته است. او می داند که در صورت پیشرفت در اجرای قطعنامه، عربستان و شماری از کشورهای عرب و مسلمان روابط خود را با اسراییل عادی می کنند. نتانیاهو می تواند از این موضوع و نیز تظاهر به میانه روی، حکم بازداشت دادگاه کیفری لاهه علیه خود به اتهام نسل کشی فلسطینیان را به حاشیه براند و به سمت فراموشی سوق دهد.