​ تیم ملی فوتبال ایران با ثبت 2 تساوی متوالی به کارش در رقابت های 4 جانبه امارات پایان داد. شاگردان امیر قلعه نویی که در دیدار نخست این رقابت ها به مصاف کیپ ورد رفته بودند، با نتیجه مساوی بدون گل مساوی کردند و سپس در ضربات پنالتی، دست پر از زمین مسابقه خارج شدند. برتری در ضربات پنالتی مقابل کیپ ورد، ایران را راهی بازی نهایی این تورنمنت کرد؛ جایی که ازبکستان انتظار آن ها را می کشید. این بازی هم شبیه به دیدار اول، با نتیجه مساوی بدون گل به پایان رسید؛ اما تفاوتش در آن بود که برخلاف بازی قبلی، این بار ایران در ضربات پنالتی، قافیه را به ازبکستان واگذار کرد تا فرصت گرفتن انتقام از دست برود.

ازبکستان را نمی شود برد؟

ایران در شرایطی در فینال رقابت های 4 جانبه امارات با ازبکستان مصاف داد که انتظار می رفت، بازیکنان و کادر فنی، انگیزه بیشتری برای بردن این رقیب آسیای میانه داشته باشند. ازبک ها که تا همین چندسال پیش، آرزوی بردن ایران را داشتند، حالا چندین و چند بازی متوالی است که ایران را اذیت کرده و در این فاصله زمانی مقابل ایران برنده هم شده اند. آخرین آن ها فینال رقابت های کافا بود که مقابل شاگردان قلعه نویی، برنده از زمین مسابقه خارج شدند. اتفاقا به خاطر همان نتیجه بود که انتظار می رفت تیم ملی با انگیزه بیشتری مقابل ازبکستان صف آرایی کند؛ ولی نمایش محتاطانه تیم ملی در این جدال، اجازه نداد تا این تیم حتی با وجود 10 نفره شدن رقیب، برنده از این جدال خارج شود.

ترس یا محافظه کاری؟

امیر قلعه نویی و تیم ملی ایران در شرایطی به جام جهانی صعود کرده اند که شرایط چندان امیدوارکننده ای، این اواخر، به تصویر نکشیده اند. تیم ملی نمایش بدی در دیدارهای اخیر داشته و با وجود وعده های مکرر برای بهبود اوضاع فنی در این تیم، شرایط مساعد پیش نرفته. قلعه نویی که روزگای کنایه های مکرری به سبک بازی تدافعی کارلوس کی روش می زد، پس از عدول از وعده هایش برای ارائه یک بازی تماشاگرپسند در تیم ملی، حالا محافظه کارترین ورژن سرمربیگری اش را در پیش گرفته. این بار دستور قلعه نویی به شاگردانش، گل نخوردن است. او و مجموعه کادرفنی در این رقابت ها به نتیجه رسیدند تا با تمرکز و تجمع در فاز دفاعی، رو به دفاع ضدحمله بیاورند. این سبک، چندان به مذاق هواداران ایرانی خوش نیامده؛ به ویژه اینکه رقبای ایران در همین فیفادی در زمره تیم های قدرتمند دنیا نبوده اند. هرچند که هر 2 رقیب جواز حضور به جام جهانی را گرفته اند، ولی در سطح ایران، حداقل به لحاظ جایگاه در رده بندی فیفا، نیستند. به این ترتیب، قلعه نویی مقابل همین تیم ها هم رو به ارائه بازی تدافعی آورد که به زعم تعدادی حاصل ترس و به زعم تعدادی دیگر، نمایشی محافظه کارانه از سوی او است تا جایگاهش روی نیمکت تیم ملی را متزلزل تر نکند.

تانزانیا را بردیم ولی...

ایران در عصر امیر قلعه نویی به اندازه کافی نوسان داشته اما در دیدارهای اخیرش نتوانسته رضایت عمومی را فراهم کند. نتیجه شده آنکه برتری مقابل تیم عجیب وغریب تانزانیا تنها برد تیم ملی در 6 دیدار اخیرش شده. البته که رقبای ایران در این بازه زمانی، چندان قدرتمند هم نبوده و انتظار می رفت تیم ملی نمایش شجاعانه تری در دستور کار قرار می داد.

برویم جام جهانی دفاع کنیم!

نقشه جدیدی که امیر قلعه نویی برای تیم ملی ایران در نظر گرفته، در فیفادی جاری به خوبی به نمایش گذاشته شد. فرمول جدید متمرکز بر بازی دفاعی و دل خوش به ضدحمله است. این موردی است که به صراحت در گفته های امیر قلعه نویی، مهدی طارمی و سردار آزمون به آن اشاره شده است. به این ترتیب، پس از قریب به 3 سال وعده برای فوتبال هجومی و تماشاگرپسند، قلعه نویی و همکارانش در کادر فنی، به این نتیجه رسیدند که اولویت را بر ساختار دفاعی بگذارند. در این تاکتیک هم اگر چه در 3 بازی اخیر، تیم ملی جواب گرفته و گلی نخورده؛ اما آن طور نبوده که به رقبا موقعیت هم نداده باشد. هرچه که باشد اما به نظر می رسد کلافگی تاکتیکی قلعه نویی و کادرش، در آستانه برگزاری جام جهانی همچنان ادامه دارد؛ کلافگی ای که البته دستاوردی هم برای این تیم به همراه نداشته و شجاعت آن را هر روز کم و کم تر کرده است.