یکی از ساده ترین روش ها برای تشخیص هواپیمای بویینگ از ایرباس، نگاه کردن به شکل دماغه (nose) آن هاست.

در حالی که هواپیماهای بویینگ مثل 747، 767 و 777 دارای دماغه ای کشیده و باریک هستند، پرنده های ایرباس مثل A320، A330، A350 و A380، از دماغه ای گردتر با قوسی نرم برخوردار هستند.

این تفاوت صرفاً زیبایی شناختی نیست بلکه نتیجه مهندسی و طراحی آیرودینامیک متفاوت است. مهندسان بویینگ در آغاز کار (اوایل قرن بیستم)، با استفاده از تونل های باد به این نتیجه رسیدند که دماغه تیز می تواند مقاومت هوا (drag) را کاهش داده و به عبارتی هواپیما را شکافتن هوا بهینه کند.

ایرباس که کمپانی نوپاتری است و در دهه 1970 تأسیس شد، برای این کار از شبیه سازی کامپیوتری استفاده کرد. آن ها با مدلسازی دریافتند در سرعت های زیر صوت (زیر ماخ 1)، یعنی معمول ترین سرعت برای هواپیماهای مسافربری، دماغه ای کوتاه تر و گردتر در واقع جریان هوا را نرم تر می کند و باعث کاهش مقاومت می شود.

البته طراحی دماغه فقط به جریان هوا محدود نمی شود. در داخل دماغه، فضا برای رادار هواشناسی، تجهیزات الکترونیکی و دیگر سامانه ها وجود دارد. چگونگی چیدمان این تجهیزات، ظاهر دماغه را تحت تأثیر قرار می دهد.

ایرباس، به دلیل دماغه گردتر، فضای بزرگ تری در داخل دارد. در مقابل، دماغه باریک تر بویینگ فضای کمتری دارد، بنابراین مهندسین باید رادارها، سیم کشی ها و دیگر اجزا را در یک مخروط تیز به صورت بهینه جا دهند.

به همین دلیل با وجود میراث تیز بودن دماغه در بویینگ، این روند طراحی در حال تغییر است. برای مثال، در بویینگ 787 دریم لاینر، دماغه نوک تیز کلاسیک بویینگ نیست، بلکه یک مخروط کوتاه تر شبیه به دماغه ایرباس است.

بویینگ دلایلی محکمی برای دست کشیدن از طراحی کلاسیک و این تغییر دارد که افزایش بازده سوخت و فضای بیشتر برای جای گذاری رادار و سخت افزار در داخل دماغه از مهم ترین آن ها است.

مدل های جدیدتر بویینگ مثل 777X هم از این فلسفه جدید طراحی دماغه بهره برده اند.