چه برای نجات گروگان ها باشد و چه برای انجام عملیات شناسایی در عمق خاک متخاصم، نیروهای ویژه طوری آموزش دیده اند که بتوانند به نیازهای متنوعِ مأموریت ها پاسخ دهند. این نیروها نوک پیکانِ هر شاخه ی نظامی هستند و با فناوری های پیشرفته و بودجه ای بسیار بیشتر از نیروهای عادی پشتیبانی می شوند. تردیدی نیست که تجهیزات مورد استفاده ی این نیروهای نخبه بسیار پیشرفته و گران قیمت است، اما فیلم های هالیوودی اغلب میزان پیشرفت آن ها را آن قدر اغراق آمیز نشان داده اند که به مرز علمی-تخیلی رسیده است.

هنگام صحبت از نیروهای ویژه، نیروهایی مانند دلتا فورس ارتش آمریکا و نیروی مشهور تفنگدار دریایی به راحتی به ذهن می آیند (باز هم به لطف هالیوود)، اما آن ها تنها گروه هایی نیستند که از تجهیزات بسیار پیشرفته استفاده می کنند. نیروی هوابرد ویژه بریتانیا (SAS)، اسپتسناز روسیه و سایرت متکال اسراییل از مشهورترین یگان های نیروهای ویژه در جهان هستند و از ابزارهای تخصصی استفاده می کنند که برای دقت، پنهان کاری و بقا طراحی شده اند. با این مقدمه، در ادامه پنج ابزار نظامی پیشرفته را خواهید شناخت که این نیروهای عملیات ویژه از آن ها استفاده می کنند.

مناطق شهری، یکی از خطرناک ترین محیط ها برای عملیات تهاجمی یا ضدشورشی نیروهای نظامی محسوب می شود. ساختمان های بلند و متراکم به مدافعان اجازه می دهد که به راحتی مخفی و جابه جا شوند. برای مقابله با این وضعیت، فرماندهی عملیات ویژه تفنگداران دریایی آمریکا (MARSOC) بخشی قابل حمل از بسته بزرگ تر SIGINT/EW (اطلاعات سیگنال و جنگ الکترونیک) را به نام سیستم هشدار تهدید مشترک به کار می گیرد.

این سیستم که برای سطح تاکتیکی طراحی شده و آن قدر کوچک است که روی پشت یک تفنگدار حمل می شود، باندهای VHF و UHF را اسکن کرده و جهت و موقعیت سیگنال های رادیویی را در لحظه مشخص می کند. به عبارت دیگر، کاربر نه تنها می تواند مکالمات رادیویی را شنود کند، بلکه می تواند بفهمد این سیگنال ها دقیقاً از کجا می آیند؛ آن هم از طریق نمایش روی یک نقشه شبیه تبلت. می توان این سیستم را مانند چشم های دیجیتال و رادیویی یک یگان تفنگداران دریایی در میدان نبرد دانست.

این سیستم همچنین مجهز به امواج LPD/LPI (احتمال کشف/رهگیری پایین) و سایر فناوری های کنترل انتشار سیگنال است تا از رهگیری متقابل توسط دشمن جلوگیری کند.

مهندسان مؤسسه Burevestnik در روسیه تلاش کردند خمپاره های پرسروصدا را بی صدا کنند و نتیجه آن مدل 2B25 Gull بود. این سلاح 13.5 کیلوگرمی که در اختیار نیروهای ویژه ارتش روسیه (اسپتسناز) قرار دارد، گلوله هایی شلیک می کند که صدایی در حد یک تفنگ کلاشینکف با صداخفه کن تولید می کنند؛ چیزی که در دنیای خمپاره ها معادل بی صدا محسوب می شود.

راز اصلی، خود خمپاره نیست؛ بلکه گلوله 3VO35 با کالیبر 82 میلی متر است که شلیک می شود. این گلوله به جای استفاده از خرج های پیشران سنتی، از یک کارتریج یکپارچه با پیستون در انتهای بدنه بلند خود بهره می برد. در عمل، زمانی که خمپاره 2B25 مهمات انفجاری خود را شلیک می کند، این کار را بدون صدا، دود یا شعله ی دهانه انجام می دهد.

البته این فناوری یک نقطه ضعف دارد: بُرد کمتر. چون کارتریج به صورت داخلی عمل می کند، گاز پیشران کمتری برای پرتاب گلوله تولید می شود؛ یعنی گلوله خیلی دور نمی رود. برای مقایسه، خمپاره سبک 60 میلی متری M224 ارتش آمریکا و حتی خمپاره قدیمی شوروی M-37 (جنگ جهانی دوم)، هر دو می توانند گلوله خود را تا 3 کیلومتر شلیک کنند. اما برد خمپاره انداز 2B25 تنها 0.7 مایل (حدود 1.1 کیلومتر) است.

با این حال، کنار گذاشتن بُرد برای دست یابی به استتار و بی صدایی کامل معامله ای منطقی است، مخصوصاً برای نیروهای اسپتسناز که معمولاً اهدافشان در فاصله نزدیک قرار دارد.

گاهی در میدان نبرد، اولین شلیک تعیین کننده ترین شلیک است. چه ابزاری بهتر از یک سیستم هدف گیری پیشرفته برای کمک به تفنگداران دریایی آمریکا و نیروهای عملیات ویژه ارتش اسراییل؟ اینجاست که SMARTSHOOTER SMASH 2000 وارد میدان می شود؛ سیستمی اسراییلی که با دقتی بالا روی هدف قفل کرده و در بهترین لحظه ممکن شلیک را فعال می کند.

سیستم های هدف گیری هوشمند مدت هاست وجود دارند، اما چیزی که SMASH 2000 ارائه می دهد، کنترل کامل آتش و ردیابی خودکار برای سلاح های سبک است. این سیستم از سه بخش تشکیل می شود:

تمام این ها روی یک سلاح نصب می شوند؛ برای مثال، مسلسل M4A1 که نیروهای عملیات ویژه آمریکا در سوریه از آن استفاده کرده اند. سیستم اپتیکی بیشترین بار پردازشی را بر عهده دارد. این بخش با دوربین، مسافت یاب لیزری، و رایانه داخلی زاویه دقیق شلیک را محاسبه می کند؛ حتی اگر تیرانداز حرکت داشته باشد. با توجه به گسترش استفاده از پهپادها و کوادکوپترها در میدان نبرد، SMASH 2000 کاربرد مهم دیگری هم دارد و می توان از آن به عنوان یک سلاح ضدپهپاد هم استفاده کرد.

این تکنولوژی هنوز در ارتش آمریکا به صورت سراسری استفاده نمی شود، اما نیروهای عملیات ویژه در مأموریت های خود در سوریه با این سیستم در میدان نبرد دیده شده اند. ارتش آمریکا مدت هاست به فناوری های پیشرفته اپتیکی و سیستم های ضدپهپاد علاقه دارد و SMASH 2000 پاسخی عملی به این نیاز است.

سکوت و پنهان کاری برای نیروهای عملیات ویژه حیاتی است. اگر موقعیت خود را آشکار کنید، دشمن می داند کجا هستید و می تواند فوراً وارد عمل شود. یک ابزار پیشرفتهٔ ارتباطی که در ابتدا برای استفادهٔ غیرنظامی ساخته شد، هدفون های انتقال استخوانی هستند که به نیروهای ویژه اجازه می دهند بدون نقض این قانون طلایی، عملیات انجام دهند.

علم پشت شنوایی با انتقال استخوانی شامل یک میان بُر ساده است: دور زدن مجرای گوش خارجی و پردهٔ گوش و ارسال مستقیم ارتعاش ها به حلزون گوش از طریق استخوان جمجمه. این کار به استفاده کنندگان دارای اختلال شنوایی که نمی توانند امواج صوتی را به خوبی از طریق مجرای گوش دریافت کنند، کمک می کند. این ابزارها همچنین زیر آب بسیار مؤثرند، زیرا به جای استفاده از امواج صوتی، با ارتعاش کار می کنند.

نیروهای ویژه دریایی آمریکا (U.S. Navy SEAL) از آن زمان این نوآوری را برای استفادهٔ تاکتیکی سازگار کرده است؛ آن ها گوشی های انتقال استخوانی را با میکروفون هایی جفت می کنند که عمداً به گلو بسته می شود تا ارتعاش های ناشی از حنجره را دریافت کند. این ترکیب به نیروهای پوشنده اجازه می دهد در محیط های ناامن مانند ساختمانی پر از دشمن، به شکل بسیار پنهانی ارتباط برقرار کنند، در حالی که همچنان صداهای محیطی را می شنوند. این سیستم ها معمولاً به بی سیم های رمزگذاری شده مانند AN/PRC-148 MBITR متصل می شوند تا یک سامانهٔ ارتباطی کوچک، کم صدا و بهینه برای پنهان کاری ایجاد کنند.

پهپاد نانو Black Hornet که نامش به خوبی با ماهیتش همخوانی دارد، قهرمان فوق سبک دنیای ISR (جمع آوری اطلاعات، نظارت و شناسایی) است. دلیلش این است که در حالی که می تواند بیش از 2 کیلومتر پرواز کند و نیم ساعت در هوا بماند، با طول تنها 18 سانتیمتر و وزن 70 گرم (در نسخهٔ جدید Black Hornet 4)، آن قدر کوچک و چابک است که در جیب سرباز جا می شود یا بدون جلب توجه از پنجره ها عبور می کند.

این پهپاد که به طور رسمی توسط شرکت FLIR با عنوان سامانهٔ شناسایی شخصی عرضه می شود (و در ارتش آمریکا با نام Soldier Borne Sensor استفاده می گردد)، به شکل یک هلیکوپتر کوچک با روتور بالایی و عقبی طراحی شده است. ناوبری آن با لینک رادیویی مستقیم و کنترل متصل به ماهواره انجام می شود؛ وقتی GPS یا ارتباطات مختل شود، برخی نسخه ها می توانند به ناوبری مبتنی بر دید مستقیم تغییر وضعیت دهند یا به سادگی به سمت اپراتور بازگردند. دوربین های الکترواپتیک و تصویربرداری حرارتی روی پهپاد به این معنی است که وقتی Black Hornet در همان نزدیکی است، پنهان شدن در تاریکی تقریباً ناممکن است. اندازهٔ بسیار کوچک آن همچنین به معنای نویز بسیار کم است؛ پس انتظار شنیدن صدای آشنای کوادکوپترها را نداشته باشید.

این ویژگی ها Black Hornet را برای شناسایی مدرن و از فاصله نزدیک، فوق العاده مناسب می کند. این پهپاد در میدان نبرد به عنوان یک سکوی شناسایی تاکتیکی توسط نیروهای ویژهٔ بریتانیا و آمریکا در افغانستان آزمایش شده و همچنین در نیروهای عملیات ویژهٔ اوکراین مورد استفاده قرار گرفته است. یک ست معمول شامل دو پهپاد، یک ایستگاه اتصال، یک صفحه نمایش لمسی دستی و یک کنترلر نزدیک به 200 ٬ 000 دلار قیمت دارد.