مهرداد احمدشیخانی در یادداشتی در روزنامه هم میهن نوشت: به شهادت آنچه در این یک سال و نیم، چه در مطبوعات و چه در فضای مجازی منتشر کرده ام، من یکی از جدی ترین و فعال ترین هواداران جناب پزشکیان در انتخابات ریاست جمهوری سال گذشته و همچنین یکی از صریح ترین و پیگیرترین منتقدان او، از همان اولین روز بعد از انتخابات سال پیش بوده ام و همچنان هم هستم.

اما چرا چنین کرده ام و همچنان به این رویه ادامه می دهم؟ واقع امر این است که بنا به یادداشت های همه این سال ها و بخصوص بعد از بهار پُرثمر مطبوعات دوره اصلاحات و بعدتر در این 20 سال، یعنی از فاجعه انتخاباتی سال 84 تاکنون، مدام بر آن تاکید کرده ام که آنچه در کشوری به نام ایران و منطقه ای به نام خاورمیانه اولوبت دارد، ساختن سنت انتخابات است، سنتی که مهمتر از منتخب است.

به گمان من، همین فقدان سنت انتخابات است که سبب شد تا از دل 8 سال باورنکردنی دوران اصلاحات برای کشور، که تمام شاخص ها نشان می دهد، بهترین دوران نیم قرن اخیر برای ایران بوده، و آنچه آن دولت تحویل داد و بسیار بهتر از چیزی بود که تحویل گرفت، از دلش، مصیبت معجزه هزاره سوم بیرون بیاید؛ مصیبتی که مسببان آن هنوز حاضر نیستند بگویند با برآوردن او، چه خسارت هایی به کشور وارد کردند که حتی در خوشبینانه ترین وضعیت، بعد از گذشت یک قرن هم شاید کشور از زیر ویرانی هایی که آن مصیبت باعثش شد و هنوز هم سعی می کند هرطور شده به قدرت برگردد تا مصیبت های بیشتری بر کشور وارد کند، رها شویم.

خیلی ها در این 20 سال از این گفته اند که برآمدن آن مصیبت، دست ساز بوده، در مقابل من بارها نوشته ام که اگر جامعه ما، پس از انقلاب مشروطه، صاحب سنت انتخابات می شد، یا حتی بعد از انقلاب 57 چنین سنتی ساخته می شد، امکان نداشت هیچ ترفندی می توانست آن مصیبت را از صندوق رای بیرون بکشد. بنابراین، اصرار بر اینکه آن مصیبت دست ساز بوده، بیشتر یک نوع فرافکنی است تا واقعیت بیرونی.

رای واقعی این مصیبت، نهایتاً همان رای 4 میلیونی دور اول انتخابات 84 بود که حدوداً رای بدنه اصلی تندروهای کشور است و تقریباً همیشه همین مقدار بوده. اما در مقابل، رای بدنه جامعه تحول خواه ایران، در شرایط معمول و نه حاصل تهییج، حدود 16 تا 18 میلیون است، یعنی مجموع همان آراء کاندیداهایی که بدنه اصلاح طلبی در آن دوره نمایندگی می کردند و با خرد شدن آراء آن بدنه، کار به دور دوم رفت تا همه چیز آنگونه شود که همه می دانیم.

البته نساختن سنت انتخاباتی را قبلاً در انتخابات شورای شهر دوم تجربه کرده بودیم و با وجود حماقت های عجیب و غریب در شورای شهر اول؛ از آنچه در شورای شهر دوم رخ داد درس نگرفتیم و شد آنچه شد و شورایی با 100 هزار رای برای برخی از کاندیداهای تهران حاصل شد که بعدش از شهرداری همان مصیبت هزاره سوم از دلش بیرون آمد و فجایع بعدی را بر کشور آوار کرد.

از دل همان تجربه شورای شهر دوم به بعد بود که همیشه بر این تاکید کرده ام که یک فعال سیاسی، اول باید به دنبال ساختن یک سنت انتخاباتی برای ایران باشد و بعد بر منتخب تاکید کند و برای همین بود که در همه انتخابات بعدی، چه مجلس و چه ریاست جمهوری فعال بودم و حاصلش بخصوص از انتخابات 1400 تاکنون، از دست دادن بسیاری از دوستان و همراهان بوده؛ تا جایی که در آخرین نوبت، یعنی پس از انتخابات 1403، فقط به خاطر پیگیری مکررم در انتقاد صریح از رییس جمهور پزشکیان، حتی از جمع روزنه گشایان نیز اخراج شدم.

اما روند کنش سیاسی و اجرایی رییس جمهور در این یک سال و نیم، طوری بوده که هر روز به تعداد منتقدان او که زمانی از هواداران و رای دهندگانش بوده اند افزوده شده، تا جایی که کم نمی شنویم کسانی بگویند از رای به او پشیمانند، ولی در مقابل، با وجودی که من شاید از صریح ترین هوادارانی باشم که از پزشکیان انتقاد کرده و می کنم، همچنان معتقدم درست ترین کار در انتخابات پارسال، رای دادن به او بود، نه به این دلیل که پزشکیان بهترین گزینه در بین کاندیداهای انتخابات 1403 بود که نبود و اگر صرفاً قرار است بر اساس منطق و استدلال و فهم کاندیداها از امور رای می دادیم، مصطفی پورمحمدی، قطعاً کاندیدای بهتری بود.

اما سیاست و بازی در این عرصه که چنین نیست. در بازی سیاست، هدف این است که یک گام جلوتر برویم و با رای دادن به پورمحمدی، چون قطعاً جامعه به او رای نمی داد، دولت چهاردهم از دولت سیزدهم هم بدتر می شد، درحالی که در دولت چهاردهم کنونی، فقط در همین ایام، دو اتفاق افتاده که مایه سربلندی است.

اول برخورد استاندار خوزستان با ماجرای خودسوزی مرحوم احمد بالدی ، که هرچند نه به سرعت، ولی به موقع بود. استانداری که از روزی که به کار گمارده شد از آسیب هایی که شهردار اهواز به این شهر وارد خواهد کرد به مدیران بالادستی گفته بود و البته کمتر شنیده شد، ولی این دوست قدیمی، با همان صبوری که از 50 سال پیش در او می شناسم، جلوی فاجعه ای که می توانست حوادثی مانند آن خودسوزی که در تونس روی داد و در ادامه، جهان عرب به خون کشیده شد را حاصل کند، که با سعه صدر و درایت جناب موالی زاده اینگونه نشد و این نیست جز انتخاب استانداری عرب و فهیم برای استانی که زیر پوست نازک خود، پر از التهاب است و دوم استعفای دوست گرامی ام فیاض زاهد به انتصاب سقاب اصفهانی، و اصلاً ما برای همین به پزشکیان رای دادیم که بتوانیم به آنچه در مدیریت کشور اشتباه می دانیم معترض باشیم و اعتراض مان صدا داشته باشد.

اینکه وقتی پزشکیان می گوید من دست هر کسی که بخواهد به کشور کمک کند می فشارم و بعد چنین نکند و به او اعتراض کنیم که چرا ادعایی خلاف داشتی و کاری عبث کردی؟ سنت انتخابات یعنی همین، یعنی بتوانی از این انتخابات تا انتخابات بعدی، نسبت به رفتار منتخب خود، کنشی فعال داشته باشی، نه اینکه یا به گوشه ای بخزی، یا پستی بگیری و مشغول چاپلوسی و توجیه شوی. یعنی یا مثل موالی زاده اثرگذار شوی، یا وقتی دیدی اثرگذار نیستی، همچون فیاض زاهد نسبت به روند اشتباه امور معترض شوی.