امیر جدیدی در هم میهن نوشت: زینب موسوی به خاطر ویدئویی که در فضای مجازی درباره فردوسی منتشر کرده بود به 6 ماه حبس تعزیری و تهیه رساله زیرنظر بنیاد فردوسی محکوم شد.

در بخشی از این حکم آمده: متهم موظف است تحت نظارت بنیاد فردوسی و با راهنمایی یک استاد مورد تأیید این بنیاد، طی مدت شش ماه، یک رساله اجباری را در زمینه هایی مانند جایگاه فردوسی در هویت و فرهنگ ملی ایران، اهمیت شاهنامه فردوسی در فرهنگ و ادب پارسی و… تدوین و از آن دفاع کند. متهم مکلف است حداقل به میزان 120 ساعت با هماهنگی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان و مدیریت آموزش و پرورش، دوره های قصه گویی خود را با استفاده از ظرفیت های شاهنامه فردوسی در مدارس یا مراکز فرهنگی مناطق کم برخوردار اجرا کند و مستندات آن را به اجرای احکام ارائه نماید.

خبر محکومیت زینب موسوی که بین افواه پیچید واکنش های زیادی داشت. همان ها که دیروز علیه توهین خانم موسوی ویدئو پر می کردند و فحش می دادند و امضا جمع می کردند ناگهان سپر انداختند و مدافعش شدند.

ظاهراً دنیای مجازی این روزها قوانین خودش را دارد. در این دنیا که طرف برای دیده شدن و بیشتر لایک خوردن حاضر است پدر و مادرش را مسخره کند و آبروی خانه و خانواده اش را به تاراج بگذارد، توقع احترام به شاعری که 700 سال پیش در این ملک زیسته سالبه به انتفاء موضوع است.

اینجا قرار نیست در دفاع از زینب موسوی دربیاییم. واقعیت این است که همین که عکس یک سلبریتی مجازی به دنیای مطبوعات و حقیقی باز می شود یعنی یک جای کارمان می لنگد. مشکل اما اینجاست که در وضعیتی گیر افتاده ایم که ناچاریم به همه این امورات دم دستی نگاهی جدی کنیم.

زینب موسوی نه از ره کین به فردوسی، بلکه به اعتبار فردوسی قصد بیشتر دیده شدن داشت. احتمالاً توقع چنین بازخوردی از سوی جامعه هدفش را هم داشت اما نه اینقدر… او فکر می کرد یک حرفی می زند و همین که چهار تا فحش بخورد و آب ها از آسیا بیفتد فالوئرش بیشتر شود در ادامه می تواند با فالوئر بیشتر پول بیشتری از پلتفرم ها طلب کند. اتفاقی که این روزها برای باقی سلبریتی های این دنیا زیاد می افتد.

واقعیت این است که اشکال از جای دیگر است. وقتی بیشتر تولیدات فرهنگی این کشور روی کاکل عده ای پیر و جوان به اصطلاح با نمک می چرخد و مردم هفت روز هفته در انتظار این نشسته اند که امیرحسین، ابوطالب، زینب، افتو، علی و آیسان و… این هفته چه کرده اند نتیجه اش همینی می شود که می بینید.

در نگاه هر آدم منصفی کاری که زینب موسوی کرد زشت و ناپسند است. اما آیا واقعاً با حبس کردن زینب موسوی کاری درست می شود؟ با اجبارش به خواندن و نوشتن شاهنامه تنبیه می شود و علاقه اش به ادیبان این سرزمین بیشتر می شود؟ غیر از این است که فردوسی و اعوان و انصارش را بیشتر از چشم امپراتور و لشکر مجازی اش می اندازید.

در دنیایی که تهیه یک رساله کمتر از چند دقیقه زمان می برد می خواهید کسی را با این وسایل مجازات کنید؟ اصلاً بچه های کم برخوردار چه گناهی کرده اند که یک نفر که بابت توهین به ادیبی محکوم شده است باید معلم این طفلان معصوم شود؟

در دنیای این جماعت بزرگترین تنبیه دیده نشدن است؛ باقی هر چه که باشد به نفع آن هاست.