​ تیم ملی فوتبال ایران در مسابقه ای که سخت تر از پیش بینی ها بود، در ضربات پنالتی برابر کیپ ورد به پیروزی رسید و راهی دیدار پایانی تورنمنت العین شد. این مسابقه ای بود که شاید پیروزی در آن در ایران چندان جدی گرفته نمی شد، اما شکست در آن می توانست فشار زیادی بر تیم ملی وارد کند و حتی زمینه ساز تغییرات در کادر فنی در فاصله چند ماه مانده تا جام جهانی شود. به همین دلیل، طبیعی بود که تیم ملی در این بازی نیم نگاهی به کسب نتیجه هم داشته باشد.

با این حال امیر قلعه نویی بعد از پایان دیدار تأکید کرد پیروزی در این مسابقه اهمیت چندانی برایش نداشت و نکته مهم، اجرای روشی بوده که قرار است در جام جهانی از آن استفاده کند؛ این یک نکته مهم در صحبت های سرمربی تیم ملی بود که مهدی طارمی هم در گفت وگو با خبرنگاران آن را تأیید کرد.

ایران در این مسابقه به جای مالکیت بالا و فشار مداوم، توپ را به حریف سپرد و با بستن فضاها، بازی را در نیمه خودی کنترل کرد تا روی ضدحملات به موقعیت برسد؛ ملی پوشان با همین برنامه، چند فرصت جدی هم ایجاد کردند و در نهایت هم به پیروزی رسیدند. در این رویکرد، خبری از درخواست همیشگی قلعه نویی برای اضافه شدن مداوم دو مدافع کناری به حمله نبود؛ نقش ها تغییر کرده بود و وظیفه اصلی وینگرها و هافبک های دفاعی، پوشش فضا و حفظ استحکام دفاعی بود.

در واقع به نظر می رسد با اضافه شدن آنتونیو گالیاردی ایتالیایی به کادر فنی امیر قلعه نویی که به سبک مربیان ایتالیایی در سازماندهی دفاع و ساخت بلاک تبحر دارد، تیم ملی وارد فاز تازه ای شده و شاید از شکل بازی اش در جام جهانی 2026 رونمایی کرده باشد.

به نظر در بازی مقابل مصر هم همین رویکرد تکرار می شود؛ جایی که تیم برای گل زنی روی توانایی تک مهاجم و نفوذ وینگرها حساب باز می کند، اما دفاع را از زمین حریف آغاز خواهد کرد. در این سبک، فضا برای بازی با دو مهاجم وجود ندارد، مگر اینکه هر دو، دونده، پرقدرت و تدافعی باشند؛ اتفاقی که روز گذشته با ورود علی علیپور به زمین تا حدی شکل گرفت، اما به صورت کلی، شانس بازیکنان دونده تری مثل امیرحسین حسین زاده، مهدی هاشم نژاد، امید نورافکن و محمد محبی در این سبک بیشتر است.

در این بازی زوج مجید حسینی و شجاع خلیل زاده هم برای اولین بار کنار هم بازی کردند و عملکرد خوبی هم داشتند تا شاید قلعه نویی به آنها به چشم زوج اصلی خود برای جام جهانی نگاه کند؛ دو بازیکنی که در عرصه باشگاهی هم آماده و سرحال ظاهر شده اند.

ایران حالا از علاقه ذاتی قلعه نویی به فوتبال تهاجمی و خط حمله پرفشار فاصله گرفته و به سمت نظم دفاعی، ایجاد لایه های محکم، آرامش بخشیدن به دروازه بان و مدافعان مرکزی و حضور هافبک دفاعی در مقابل مدافعان وسط حرکت کرده است؛ شیوه ای که سال ها با آن بازی کرده ایم و در اجرای آن تجربه و مهارت داریم.

البته تفاوت اصلی اینجاست که نسلی که در دوران کارلوس کی روش همین سبک را به خوبی اجرا می کرد، جوان تر و آماده تر بود، اما تیم فعلی مسن تر است و شاید برای سه بازی پرفشار مرحله گروهی جام جهانی، آن آمادگی سابق را نداشته باشد. بنابراین روند جوان سازی تیم تا جام جهانی ادامه خواهد داشت و احتمالاً برخی چهره های حاضر در اردوهای فعلی در آینده جایشان را به بازیکنان جوان تر بدهند؛ به ویژه با توجه به اینکه لیگ ایران در چهار ماه آینده بدون تعطیلی ادامه خواهد داشت و فرصت مناسبی برای ارزیابی نسل تازه تا فیفادی مارس فراهم می کند.

در واقع فاز تغییر در تیم ملی و مرحله عملیاتی تغییرات برای جام جهانی آغاز شده است و قرعه کشی آذرماه نیز نقش مهمی در تعیین مسیر تیم ملی تا مسابقات خواهد داشت، اما آنچه حالا مشخص است، کنار گذاشته شدن رویاپردازی های گذشته در کادر فنی و حرکت به سمت عمل گرایی است؛ تیم ملی از این پس به جای علاقه بیمارگونه به پیروزی، به کسب نتیجه و نواختن فکر می کند.