فرارو- این فیلم با اجرای خیره کننده لارنس در نقش گریس، زنی گرفتار در بحران روانی پس از زایمان، تصویری تکان دهنده از سقوط تدریجی انسان در برابر فشارهای ذهن و احساسات ارائه می دهد و به یکی از نقش های ماندگار کارنامه هنری او بدل می شود.

به نقل از نیویورک تایمز، فیلم بمیر، عشق من به کارگردانی لین رمزی، اثری است که نمی توان تنها با چند جمله آن را توصیف کرد. این فیلم روان شناختی و تیره با بازی خیره کننده جنیفر لارنس و رابرت پتینسون، به درون ذهن زنی فرو می رود که درگیر افسردگی پس از زایمان است و مرز میان واقعیت و خیال برایش از هم فرو می پاشد.

داستان ظاهراً ساده است: گریس و جکسون، زوجی جوان، به خانه ای در دل جنگل نقل مکان می کنند. آن ها به تازگی صاحب فرزند شده اند، اما شادی کوتاه است. در میانه ی روزهایی سنگین از افسردگی پس از زایمان، گریس به تدریج کنترل خود را از دست می دهد و در جهانی توأم با توهم و حقیقت معلق می شود. اما این فقط خلاصه ای از رویدادهاست؛ زیرا بمیر، عشق من بیشتر تجربه ای حسی و درونی است تا داستانی خطی.

رمزی، که پیش تر با فیلم های باید درباره کوین صحبت کنیم و تو هرگز واقعاً اینجا نبودی شناخته شده، بار دیگر مخاطب را درون ذهن شخصیتی گرفتار فرو می برد. روایت فیلم پر از ایهام و ابهام است؛ زمان کش می آید، در هم می شکند و گاه مثل برق می گذرد. مخاطب، همچون گریس، در میان اضطراب، خستگی و هذیان غوطه ور می شود.

در مرکز این طوفان روانی، جنیفر لارنس قرار دارد که بی تردید یکی از بهترین و جسورانه ترین نقش آفرینی های دوران کاری اش را ارائه می دهد. لارنس، که از زمان موفقیتش با دفترچه امیدبخش و مجموعه فیلم های هانگر گیمز همواره از قدرتمندترین بازیگران نسل خود بوده، در این فیلم به شکلی عمیق تر از همیشه فرو می رود. پس از فیلم های اخیرش مانند Causeway و No Hard Feelings، که هر یک جنبه ای متفاوت از استعداد او را نشان دادند، این بار او در قالب شخصیتی چندلایه و در آستانه فروپاشی روحی ظاهر می شود.

گریس، شخصیتی است که نمی توان او را صرفاً دیوانه یا سالم نامید. او انسانی است آمیخته از عشق، خشونت، شوخ طبعی و جنون. از همان ابتدا، مخاطب حس می کند با زنی روبه روست که نیرویی درونی و مهارناپذیر دارد؛ همچون ترکیبی از زمین و آتش. جکسون، شوهرش، با بازی دقیق رابرت پتینسون، عاشق همین نیروی غیرقابل پیش بینی در او شده است. رابطه ی آن ها پرشور و هم زمان پرتنش است؛ دو هنرمند که در دل طبیعت می خواهند آرامش و خلاقیت بیابند، اما در نهایت یکدیگر را به مرز نابودی می کشانند.

پتینسون در برابر حضور پرشور لارنس، شخصیتی درون گرا و مهار شده خلق می کند. او همچون آینه ای است که دیوانگی آرام و فروخورده اش در تضاد کامل با فوران احساسات گریس قرار دارد. همین دوگانگی است که فیلم را سرشار از تنش درونی می کند. در کنار این زوج، حضور سیسی اسپیسک در نقش مادر جکسون، بُعدی دیگر به داستان می افزاید. او زنی است داغ دیده و در حال لغزیدن به سمت جنون؛ گویی در این خانه و این جنگل، عقل و واقعیت رفته رفته محو می شوند.

رابطه ی او با گریس، همچون بازتابی از رنج نسل های مختلف زنان است. زنانی که هر یک در تنهایی خود می سوزند و در برابر ساختارهای ناپیدای اطرافشان فرو می پاشند. از نظر بصری، فیلم با تصاویری شاعرانه و گاه خفه کننده روایت می شود. رمزی بار دیگر نشان می دهد که چگونه می توان با دوربین، احساس اضطراب و فروپاشی ذهنی را به تصویر کشید. قاب های تنگ، نورهای محو و صداهای طبیعی جنگل، همه در خدمت ایجاد تجربه ای فشرده و حسی هستند.

گریس در بسیاری از صحنه ها یادآور شخصیت های کلاسیک سینمای اروپا است. لباس های سبک و موهای بلند بلوند او، حال و هوایی شبیه به فیلم های کاترین دونو در انزجار یا بریژیت باردو در درام های دهه ی شصت را تداعی می کند. جالب آن که لارنس هنگام فیلم برداری چهار ماه و نیمه باردار بود و همین موضوع، فیزیکی بودن نقش را چشمگیرتر می سازد. او در طول فیلم میان خشونت و لطافت، میل و انزجار، خنده و فریاد در نوسان است. هر حرکتش آمیخته با نوعی شور حیوانی و درد انسانی است.

این فیلم با اینکه تقریباً به طور کامل توسط تیمی زنانه ساخته شده، ریشه ای غیرمنتظره دارد. ایده ی اولیه از مارتین اسکورسیزی آمده که رمان آرینا هارویکز با همین نام را در سال 2020 در یک باشگاه کتاب خوانی خواند و آن را برای شرکت تولیدی لارنس فرستاد. او حتی پیشنهاد داد لارنس نقش اصلی را بازی کند. سپس لین رمزی با نویسندگان برجسته ای چون اندا والش و آلیس برچ برای اقتباس فیلمنامه همکاری کرد.

نتیجه ی این همکاری، فیلمی است که بی تردید نظرات متفاوتی برمی انگیزد. برخی آن را اثری آزاردهنده و تلخ می دانند و برخی شاهکاری بی پروا. اما نمی توان نسبت به آن بی تفاوت بود. فیلمی است که تماشاگر را در جریان سیالی از احساسات می کشد؛ گویی از میان رودخانه ای خروشان عبور می کند و در نهایت، خسته اما بیدارشده از آب بیرون می آید.

برای بسیاری از منتقدان، بمیر، عشق من همان نقشی است که لارنس سال ها منتظرش بود؛ فرصتی برای فرو رفتن در تاریک ترین گوشه های روح انسانی و بازآفرینی آن با قدرتی بی رحمانه و صادقانه. این فیلم نه تنها بازگشت پرقدرتی برای او محسوب می شود، بلکه یکی از برجسته ترین نمونه های سینمای روان کاوانه ی معاصر است. فیلمی که تماشایش، مانند بیدار شدن از کابوسی زیبا و دردناک است.