احمد زید آبادی در یادداشتی در کانال تلگرامی اش نوشت: بعد از انتشار نامهٔ تظلم خواهی یک مهندس جوان صنعت گر در این کانال که زندگی تمام فامیل شان در حال مصادره است، تنها تماسی که با خانوادهٔ او گرفته شده از طرف بازرسی ستاد فرمان امام در پاسخ به درخواست شان از آقای فتاح برای رسیدگی به ماجرا بوده است. در این تماس تأکید شده که ستاد چاره ای جز اجرای کامل و فوری حکم مصادره ندارد و هیچ مهلتی هم در کار نیست!

احتمال می رفت که آقای محسنی اژه ای به عنوان مخاطب آن نامه، حداقل دستوری برای شنیدن درددل این خانواده ها صادر می کرد، اما تا این لحظه خبری نشده است.

از مجلسیان هم که انتظار عدالت جویی نمی توان داشت!

در این میان اما چطور از طرف قوهٔ مجریه هیچ تماسی با این جوان گرفته نشده که لااقل بپرسند خرت به چند؟

مردم درمانده پس به کجا باید پناه ببرند و رنج خود را به که باید بگویند؟

آقای پزشکیان در آن اوایل کارش مرتب به نهج البلاغه استناد می کرد ولی مدتی است گویی آن را هم رها کرده است!

ما در نهج البلاغه خوانده ایم که وقتی سپاهیان شام به منزل خانواده ای یهودی در قلمرو حکومت علی یورش بردند و خلخالی از پای دختر آنها ربودند، مولاعلی از شدت حزن و خشم در ملأعام به گونهٔ خود سیلی زد و فریاد برآورد که اگر کسی از این درد بمیرد، قابل ملامت نیست.

حال چطور آقای رییس جمهور فریاد تظلم خواهی جوانی که کارگزاران خود حکومت، زندگی فامیل آنها را مصادره می کنند، نه می شنود و نه به روی خود می آورد!

این همه سردی و بی حسی و بی تفاوتی نسبت به حق مردم از کجا سرچشمه می گیرد؟ یعنی نمی شود به بازرسی ریاست جمهوری گفت که ببینند حرف این جوان چیست؟ خیلی سخت است؟ این هم مسئلهٔ امنیتی است که از دخالت در آن فراری باشند؟