سیدمصطفی هاشمی طبا در روزنامه شرق نوشت: رییس جمهور محترم در پی سلسله گفتارهای خود که برخلاف گذشته به آیات قرآن کریم و کلام مولا علی (ع) مزین نیست، دو فرمایش راهبردی از خود نشان دادند.

نخست اینکه برای رفع مشکلات اقتصادی، دولت را کوچک می کنند که البته خود می دانند یا اگر به فرمایشات رؤسای جمهور قبلی مراجعه کنند، بهتر خواهند دانست که همه دولت ها در پی کوچک کردن دولت بوده اند، اما دولت شان بزرگ شده است و بودجه های دولت ها که باید انقباضی بسته شود، هر سال بیش از سال قبل متورم می شود.

به علاوه کجای دولت را می توانند کوچک کنند؟ تازه این در حالی است که آموزش و پرورش می خواهد 240 هزار نفر را استخدام کند و سایر دستگاه ها هم نمی توانند از عِده و عُده خود بکاهند. می توانند برای آزمایش به دکتر قائم پناه، معاون اجرایی خود مأموریت دهند که مجموعه ریاست جمهوری را کوچک کنند، آن وقت مسئله برای ایشان روشن می شود. به علاوه کوچک کردن دولت چه تأثیری بر اقتصاد می گذارد؟

این هم از ابهاماتی است که برای حقیر و گروه کثیری از اقتصاددانان نامعلوم است. فرمایش دوم ایشان درخصوص کمبود آب و احتمال تخلیه تهران است. اینکه مردم بی آب یعنی 10 میلیون نفر به کجا پناه ببرند، خود مسئله ای است. اصولا مگر می توان این شهر 10 میلیونی را تخلیه کرد؟ مگر آنکه آن ها را به کویر بفرستیم و چادر بزنند و برایشان نان از خارج وارد کنند و نهایتا نسل شان را منقطع کنند.

مسئله آب تهران مسئله ای جدید و ناگهانی نیست؛ 10 تا 20 سال است که دلسوزان فریاد می زنند و دولت ها خود را به خواب. در همین دولت دکتر پزشکیان از سال گذشته معلوم بود که وضع آب چگونه است و از همان وقت باید دولت به فکر جیره بندی آب می بود.

شاید هم فرمایشات امام جمعه موقت تهران در نماز جمعه و افرادی دیگر که اعلام کردند مسئله خشک سالی دروغ و ترفند استکبار است و خشک سالی پایان یافته و در ترسالی هستیم را ایشان و دولت ایشان باور کرده اند که هیچ اقدامی نکردند.

اما حقیقت چیز دیگری است؛ دولت از مردم و سایر نهادها می ترسد بنابراین دست به هیچ اقدامی نمی زند. از مردم می ترسد لذا سالانه هشت میلیارد دلار بنزین وارد می کند. از قاچاقچیان می ترسد لذا در مقابل قاچاق سوخت ساکت است. دولت از برخی نهادها و آدم ها می ترسد و فضای مجازی را باز نمی کند. دولت از مردم می ترسد لذا نسبت به کنترل آب هیچ اقدامی نکرده و نمی کند.

دولت از خود دولتی ها و بعضی های دیگر می ترسد و آن ها که برق را برای استخراج بیت کوین مصرف می کنند، آزاد هستند. دولت به قیمت بنزین دست نمی زند (حالا اینکه برخلاف نظرات کارشناسان دولتی افزایش قیمت بنزین در صرفه جویی سوخت و قاچاق چقدر مؤثر است، جای خود دارد) چون از مردم می ترسد.

این ترس ها مزد دارد (مزد ترس نام فیلم معروفی در سال 1953 و 2014 است) خلاصه اینکه دولت به خاطر ترس هایش از دست زدن به هر ابتکاری خودداری می کند و در این میان فرصت طلبان به جای آنکه راه حل مسائل را به دولت بدهند، می خواهند از آب گل آلود ماهی بگیرند.

یکی در مجلس مسئله عدم کفایت سیاسی را مطرح می کند در حالی که رییس جمهور صراحتا اعلام کرده که تابع مطلق سیاست های رهبری است و دیگری می خواهد با دولت سایه خودخوانده (که معلوم نیست دولت سایه چه وجه قانونی دارد) و با انقلابی نمایی بدون آنکه به مسائل داخلی ناشی از سیاست های ظاهرا انقلابی و خسارت هایی که از تصمیمات خود او به کشور وارد شده اشاره کند، اعلام حضور می کند.

ترجیع بند ایشان صرفا انقلابی گری و مبارزه با آمریکاست اما درباره آنچه مترادف مبارزه با آمریکا باید در داخل کشور عمل شود، فقط به تولید خیالی پوشاک در همه روستاهای ایران و صدور توهم آمیز 12 میلیارد دلار صیفی جات به روسیه تأکید می کند.

اصل مقاومت و مبارزه با استکبار و صهیونیسم امری مقدس و از اصول صحیح است اما در این راه با تسامح در ساماندهی داخلی صدها میلیارد دلار خسارت به کشور وارد شده و در برابر توطئه های آمریکا و حتی تجاوز نظامی به ایران هیچ سازوکار داخلی برای مقاومت نیندیشیده ایم و ایشان هرگز راه حلی برای مسائل داخلی که روزبه روز عمیق تر و خطرناک تر می شود، ارائه نمی دهد و ظاهرا تابع نظریه، خرج که از کیسه مهمان (ملت) بود، حاتم طایی شدن آسان بود است و شعار انقلابی گری بدون ارائه راه حل های داخلی و تجهیز اجتماعی داخلی و روش های مربوطه را می دهد؛ چراکه فکر می کند پول نفت را خرج می کنیم.

حقیقتا با ادامه سیاست های بی در و دروازه و شلخته بودن اجتماعی، ایران در آینده و به تبع آن جمهوری اسلامی در خطر واقعی خواهد بود. مطلقا نمی توان در سیاست خارجی با ابرقدرت ها مبارزه کرد و در سیاست های داخلی موضعی انفعالی و شبه لیبرالیستی و پوپولیستی و رانت خواری و گسترش فساد و شلخته مداری را داشت.

پدیده بی آبی نشانه بارزی از این نوع بی بندوباری و شلختگی در عین آگاهی به آن و واضح بودن آن است. در کنار خشک شدن دریای آب کشور، کوه نقدینگی و قله زیان انباشته بانک ها و تفاوت طبقاتی و فقیرشدن مردم و بی سیاستی حکمرانی کاملا خود را نشان می دهد و دولت و مجلس خود را سرگرم جزییاتی که نپرداختن به آن حداقل زیان بار نیست، کرده اند و دولت دل خوش است که درددل می کند و مدعی بی تجربه و خام دولت سایه خیالی مدعی پیشتازی در انقلابی گری بدون توجه به خطرات داخلی است.

مشکل اصلی آن است که جرئت شناخت مسائل کشور را نداریم. آیا دیده اید مسئولی در صداوسیما صراحتا از مسائل داخلی کشور سخن بگوید و به خود و دیگر مسئولان و مردم هشدار دهد و راه حل آن را بخواهد یا بیندیشد؟

برعکس مشغول افتتاح و سخنرانی و همایش و جلسات بی حاصل طویل و دعواهای سیاسی هستند و چنین وقت خود را تلف می کنند و فرصت طلبان که بدون اندیشه ملی و حفظ ایران هستند، به خیال خود بر کرسی صدارت تکیه خواهند زد. اما آیا اندکی اندیشیده اند که صدارت بر خرابه ها در کجای عالم مایه فخر و مباهات است؟