در این مقاله به معرفی بازی هایی می پردازیم که با وجود اقتباس از فیلم های سینمایی، شکست نخوردند و باکیفیت هستند.

در عصر گرافیک های دوبعدی، ساخت بازی از روی فیلم سخت نبود، چرا که روند تولید کوتاه و کم هزینه تری داشتند. اما با بهبود سخت افزارها و ورود به عصر گرافیک سه بعدی، دیگر نمی شد به راحتی در حین تولید فیلم یک بازی توسعه داد و زمان اکران، منتشر کرد. از این رو، در چند سال اخیر تقریبا تمام عناوینی که از روی فیلم ها ساخته شدند، سرانجامِ غیرقابل قبولی داشتند. خوشبختانه استثناهایی نیز وجود دارند؛ این بازی ‎ها اغلب به خاطر محبوبیت یک فرنچایز، سال‎ ها پس از نمایش فیلم و با حوصله و دقت کافی تولید شده اند.

بازی های لگو کم و بیش معرف حضور همگان هستند. شخصا این عناوین را بیش تر به خاطر روایت طنزآمیز از منابع اصلی می پسندم. هرچند که گیم پلی ساده اما درگیر کننده این آثار هم می تواند سرگرم کننده باشد، به خصوص به دست آوردن آیتم های کلکسیونی و باز کردن شخصیت های قابل کنترل بیشتر برای برخی بسیار اعتیادآور است. بازی های لگویی بسیار زیادی در بازار وجود داشتند، طوری که زمانی به نظر می رسید قرار است برای هر فیلمی یک اثر لگو هم منتشر شود. امروزه شاید گستره این محصولات کمتر شده باشد اما خوشبختانه از کیفیت شان کاسته نشده. نسخه های مختلف Lego Star Wars که هر کدام گوشه ای از فیلم های این سری را پوشش می دهند، همیشه کیفیت قابل توجه ای داشته اند، اما کامل ترین نسخه که تمام فیلم های اصلی را در بر می گیرد، The Skywalker Saga است.

این اثر نه تنها بهترین و کامل ترین پکیج برای دنیای تخیلی جنگ ستارگان محسوب می شود، بلکه می توان آن را غنی ترین عنوان لگو هم در نظر گرفت. با بیش از چهارصد کاراکتر و چهل و پنج مرحله، بازی راحت می تواند شما را حدود بیست ساعت سرگرم نگاه دارد. بر خلاف بازی های اولیه لگو، این نسخه گیم پلی مدرنی پیدا کرده و دوربین به صورت سوم شخص بالای شانه در آمده است. مبارزات و معماها نیز از آن سادگی شدیدِ قدیم در آمده اند. در مجموع، این اثر هم برای کسانی مناسب است که می خواهند دنیای Star Wars را دوباره اما به شکلی طنزآمیز تجربه کنند و هم افرادی که به طور کلی بازی های لگو را دوست دارند.

وقتی می گوییم بازیِ بر اساس فیلم، لزوما منظورمان این نیست که حتما باید داستان یک فیلم را دوباره روایت کند. خوشبختانه Alien: Isolation چنین رویکردی را پیش نمی گیرد. بازی پانزده سال پس از فیلم اول اتفاق می افتد و روایتگر سرنوشت دختر قهرمان آن اثر است. توسعه دهندگان موفق شده اند با بهره گیری از دنیای فیلم های Alien گیم پلی نفس گیر و داستانی کامل را نمایش دهند که به طور کلی برای علاقه مندان به ژانر وحشت جذاب باشد .

Isolation را می توان یک بازی وحشت بقا دانست اما بر خلاف عناوین این سبک، تاکید کمی بر اکشن وجود دارد. به این خاطر که منابع تقریبا نایاب هستند و دلیل دیگر این که دشمن اصلی شما اصلا کشته نمی شود. بیگانه ی این بازی، بعد از چند مرحله اول، به صورت دائمی به دنبال شماست و دست از سرتان بر نمی دارد. سرو صدای زیاد یا حرکت های نابجا به راحتی شما را لو می دهند. باید از محیط و ابزارهایی مثل جنبش یاب، به بهترین نحو استفاده کنید تا از شر بیگانه در امان بمانید. همین تاکید بر حضور دائمی دشمن و نیاز مبرم به مخفی کاری، بازی را بسیار استرس آور و هیجان انگیز می کند .

RoboCop هم در مدیوم سینما و هم بازی های ویدیویی تاریخچه پرفراز و نشیبی داشته است. اما به طور کلی می توان آن را پدیده ای متعلق به دهه هشتاد میلادی دانست که هرگز نتوانست آنطور که باید کیفیت و محبوبیتش را حفظ کند. به هر حال، فیلم بازها و گیمرهای قدیمی تر با این مجموعه خاطره دارند. وقتی هم RoboCop: Rogue City عرضه شد، شاید بیش تر برای طرفداران فیلم های قدیمی این سری جذاب بود. وقایع بازی قبل از سومین فیلم این مجموعه اتفاق می افتند و صحنه را برای آن مهیا می کنند. شخصیت های دوست و دشمنِ آشنای فیلم ها نیز بازگشته اند .

توسعه دهنده می دانسته باید دست روی خاطرات و نوستالژی بگذارد و حتی بازیگر اصلی شخصیت Alex Murphy را به عنوان صداپیشه به کار گرفته است. گیم پلی شاید کمی قدیمی به نظر برسد و حین امور کاراگاهی، بازی از ریتم می افتد. اما اکشن و تیراندازی ها مهیج و سنگین هستند و حس یک ربات قدرتمند بودن را منتقل می کنند. از طرفی، گرافیک بازی برای یک محصول AA که بودجه ی کلان ندارد خیلی خوب است. به طور کلی اگر طرفدار پلیس آهنی باشید احتمالا این بهترین شانس شما برای یادآوری دوران خوش گذشته خواهد بود .

این بازی به رهبری خالق سری Rayman و با همکاری Peter Jackson که کارگردان King Kong بود توسعه یافت. نتیجه هم حداقل در رابطه با نسخه Xbox 360 و PC خیره کننده بود. از گرافیک بسیار چشمگیر که در آن زمان نسل بعدی به حساب می آمد تا گیم پلی متنوع از نقاط قوت این اثر بودند. شما نه تنها قهرمان مرد فیلم را با دوربین اول شخص کنترل می کنید، بلکه کنترل خودِ گوریل غول آسا را نیز به دست می گیرید. دو کاراکتر مذکور با این که روند بازی کاملا مجزایی داشتند، اما موجب می شدند بیش تر بتوان دنیای فیلم را درک و بازی تا انتها تجربه کرد .

در میان بازی های این مقاله، Indiana Jones جدید ترین اثر با بهترین خروجی بصری است. حتی برای نورپردازی از فناوری رهگیری پرتو به صورت پیشفرض استفاده شده و بازی با سخت افزارهای قدیمی تر کار نمی کند. اگر بخواهیم تنها جلوه های بصری و صداپیشگی و صحنه های سینمایی را در نظر بگیریم، این عنوان یکی از بهترین اقتباس های تاریخ به شمار می رود .

اگرچه گیم پلی و به خصوص هوش مصنوعی چندان بی نقص نیست، اما بازی حتی از این منظر هم کیفیت قابل توجه ای دارد . Indiana Jones بیش ‎ تر ساختاری شبیه به آثار سبک ایمرسیو سیم دارد و برای انجام ماموریت ها، دست پلیر باز خواهد بود؛ یعنی درست بر خلاف چیزی که در بازی هایی نظیر Tomb Raider و Uncharted می بینیم. این سبک طبعا با دوربین اول شخص همراه است، اگرچه حین انجام بعضی فعالیت ها سوم شخص خواهد شد. توجه داشته باشید که مراحل خطی تر و از قبل کارگردانی شده نیز در بازی حضور پررنگی دارند . Indiana Jones یک ماجراجویی تازه است که از نظر خط زمانی در میان فیلم های اولیه این سری جای دارد و حتی می تواند برای تازه واردان به این دنیا جذاب باشد .

GoldenEye روی Nintendo 64 شاهکاری بود که توانست نظر منتقدین و مخاطبین را به خود جلب کند، اما امروزه گرافیک و سازوکارهای آن برای پلیرهای نسل جدید چندان قابل تحمل نیست. البته یک بازی کاملاً متفاوت GoldenEye هم وجود دارد که سال 2010 میلادی منتشر شد. این اثر با وجود آن که انقلابی و خیره کننده نیست، اکشن خوبی را ارائه می دهد. در GoldenEye 2010 ، داستان و شخصیت ها طوری بازتعریف شده اند که با فیلم های اخیر این سری هماهنگی داشته باشند. گیم پلی هم متناسب با نیازهای مخاطب جدید تنظیم شده تا تجربه ای راحت ارائه دهد .

GoldenEye 2010 را می توان یک Call of Duty ترکیب شده با جاسوسی دانست؛ یعنی هم کارهای مخفیانه مثل جمع آوری اطلاعات یا پنهان شدن از دشمنان را انجام می دهید و هم یک تیراندازی سریع و روان مثل هر بازی Call of Duty را تجربه می کنید .

اولین بازی از سری The Chronicles of Riddick احتمالا برای ما ایرانیان خیلی شناخته شده نبود، زیرا برای PS2 عرضه نشد. به هر حال، قسمت بعدی در سال 2009 با نام Assault on Dark Athena به بازار آمد که هم ریمستر نسخه اصلی را به همراه داشت و هم ادامه داستان را در خود گنجانده بود .

این بازی را می توان ترکیبی جالب از Splinter Cell و Half Life دانست. مخفی کاری و در تاریکی ماندن با نمای اول شخص در کنار مبارزات خشن و حل کردن معما های ساده، اساس بازی را تشکیل می دهند. اینجا با اتمسفری تاریک و خفقان آور هم روبه رو هستیم که حتی می تواند ترسناک باشد. این که یک توسعه دهنده بتواند تمام این ها را به کار گیرد، شاید یک چالش بزرگ به نظر برسد، اما واقعیت این است که The Chronicles of Riddick از آزمون سخت خود سربلند بیرون آمده و عناصر یاد شده را به خوبی با هم ترکیب کرده است .

فیلم شاهکارِ پدرخوانده متعلق به سال 1972 است اما بازی آن در سال 2006 منتشر شد؛ اثری که هنوز هم قابل تجربه است و می توان از آن لذت بدر. در آن دوره، هر بازی سندباکسی، کپی GTA خوانده می شد اما پدرخوانده به سری مافیا شبیه تر است. یعنی شما با قصه و فضایی جدی طرف هستید که در دوران اوج فعالیت گروه های مافیایی روایت می شود. در واقع، ما با یک داستان حاشیه ای در مقایسه با فیلم طرف هستیم و شخصیت اصلی آن به دنبال انتقام، مراحل ترقی را در خانواده کورلئونه طی می کند .

گیم ‎ پلی آزادانه و یک نقشه بزرگ از ویژگی های اصلی هستند، اما در عین حال، سازندگان به خوبی توانسته اند بازی را از زیر سایه سری GTA خارج کنند. برای نمونه، فعالیت های گانگستری نظیر اخاذی از کسب و کار ها و جنگ با سایر دار و دسته ها بر سر کنترلِ شهر، بازی را بسیار غوطه ورانه و مناسب با فضای مافیایی می کند. همچنین در آن زمان، مبارزات چه در قالب تنبه تن و چه با سلاح گرم برتری چشمگیری نسبت به GTA San Andreas داشتند. پدرخوانده یک شماره دو هم دارد که محصول چندان جالبی از آب در نیامد .