آذر منصوری رییس جبهه اصلاحات در کانال تلگرامی خود نوشت:

روز گذشته، 20 آبان ماه 1404، جامعه ایران در سوگ جوانی دیگر نشست؛ احمد بالدی، جوان 21 ساله اهوازی که در اعتراض به ویرانی کانون معیشت خانواده اش، جان خود را در آتشی از درد و بی عدالتی از دست داد. هنوز اندوه این واقعه دل خراش فروکش نکرده بود که امروز، خبر درگذشت ناگهانی فؤاد شمس، روزنامه نگار، تحلیلگر سیاسی و از چهره های دغدغه مند ایران، بار دیگر جامعه را در بهت و اندوه فرو برد.

فؤاد شمس از جمله روزنامه نگاران و تحلیل گرانی بود که در سخت ترین شرایط، صدای گفت وگو و اصلاح را بلند نگاه داشت. او در بزنگاه های حساس، از جمله در روزهای پرالتهاب جنگ 12 روزه، با رویکردی مسئولانه از منافع ملی و از شأن ایران دفاع کرد. شنیده ام که در مقطع دکتری پذیرفته شده بود اما از ادامه تحصیل بازماند؛ و نیز در جستجوی شغلی آبرومند بود، اما از این حق طبیعی نیز محروم ماند. هنوز علت دقیق مرگ نابهنگامش مشخص نیست، اما رفتن او، همچون خاموشی احمد بالدی، نشانه ای تلخ از عمق بحران های اجتماعی و روانی در جامعه امروز ماست.

این دو واقعه در ظاهر از یکدیگر جدا هستند، اما در معنا و ریشه، به یکدیگر پیوند خورده اند. احمد، در شعله های آتش، اعتراض خود را فریاد زد؛ و فؤاد، با قلم و اندیشه اش، از گفت وگو، آزادی و اصلاح گفت. هر دو قربانی ساختاری شدند که شنیدن را به تأخیر انداخته و نقد را با تهدید پاسخ داده است. این وقایع هشدار می دهند که جامعه ما بیش از هر زمان دیگری به ترمیم اعتماد و بازنگری در شیوه حکمرانی نیاز دارد.

بی توجهی به اعتراض، نادیده گرفتن نخبگان و دلسوزان، و محدود کردن مسیرهای مشارکت مدنی، جامعه را به نقطه ای رسانده که در آن امید فرومی پاشد و جوانان، به جای زیستن، از زندگی مأیوس می شوند. مرگ احمد بالدی تنها سوختن یک فرد نیست؛ نماد سوختن امید و کرامت انسانی است. رفتن فؤاد شمس نیز تنها خاموشی یک قلم نیست؛ نشانه ای از بی اعتنایی به ارزش تفکر مستقل و گفت وگو در فضای عمومی است.

بارها گفته ایم و امروز با تأکید بیشتری تکرار می کنم: این شیوه حکمرانی دیگر قابل دوام نیست. نظام تصمیم گیری کشور نیازمند بازنگری جدی در رویکردها و روش هاست. تداوم مسیر کنونی، نه تنها سرمایه های انسانی و اجتماعی کشور را از میان می برد، بلکه اساس مشروعیت و کارآمدی نظام حکمرانی را تهدید می کند.

اکنون زمان آن فرا رسیده است که مسئولان به جای انکار واقعیت ها، به اصلاح ساختارها بیندیشند؛ فضاهای گفت وگو را بگشایند، کرامت انسانی را محور تصمیمات خود قرار دهند، و صدای نسل جوان را بشنوند. بی تردید، تا زمانی که راهی برای بیان مسالمت آمیز مطالبات و اعتراض ها گشوده نشود، جامعه ناگزیر شاهد تکرار چنین حوادث تلخی خواهد بود.

مرگ فؤاد شمس و احمد بالدی، دو واقعه مستقل نیستند؛ دو هشدارند برای آنان که می توانند و باید بشنوند، پیش از آن که دیر شود.